En toen reden we ineens een grote plek op, waar heeeeeeeel veel honden stonden!
Natuurlijk moest ik mezelf toen even laten horen, daar was het vrouwtje niet zo blij mee.
En het lopen naar die hondjes duurde ook uren. Vrouwtje liep iedere keer weer terug, waardoor ik ook weer terug moest. Maar ineens voelde ik me zeker genoeg om te stoppen met blaffen en gingen we wel gewoon bij de groep staan.
We gingen een hele steile weg langs, ik trok vrouwtje naar boven. En daarna mocht ik los lopen. Wat was ik daar blij mee! Al snel had ik mijn besteste vriendje weer gevonden. Zijn naam is Luan en ik vind hem echt geweldig! De hele middag hebben we samen gespeeld! Er waren wel nog meer honden hoor, die heb ik ook wel even gedag gezegd. Maar die waren lang niet zo gezellig als Luan.
Aan het einde van de middag moesten we weer naar onze baasjes. Ik ging braaf naar haar toe, zelfs baasje stond er geloof ik van te kijken. Ze lijnde me weer aan, en ik moest haar weer die steile weg op trekken. Vind ik leuk om te doen!
Daarna gingen we naar een soort van dijk waar hekken omheen stonden. Daar mochten we weer los. Hé, wacht. We gaan niet naar huis?! Zucht, ik was al zo moe...
Ik heb nog even gespeeld hoor, maar daarna sjokte ik voor de groep uit en wilde ik zo snel mogelijk naar huis. Vrouwtje was mij daarom ook kwijt... Want die liep halverwege in de groep en zag mij niet meer. Ze raakte een beetje in paniek. Ik kwam dus snel naar haar toe gelopen. Toen ze me zag, was ze weer opgelucht. Gelukkig maar.
Daarna gingen we naar de auto. 'Wat fijn voor Odi, ze gaan naar huis', denk je nu hè? Dan heb jij het mooi mis! Vrouwtje sleepte me mee naar een dierenwinkel. ''De Vogelkelder'' genaamd. Ze wilde me eerst in de auto laten, maar was bang dat er iets met me zou gebeuren.
In de winkel zag ik allerlei lekkers, maar ik moest overal vanaf blijven. En omdat er zoveel geurtjes waren, heb ik de helft niet gezien. Ik heb wel een papegaai, een eekhoorn, een konijn en andere vogels gezien. De rest heb ik gemist. Vrouwtje heeft wel alle dieren gezien. Het was zo mooi daar!
En daarna gingen we toch echt naar huis. Ik was zó moe. Kon bijna niet meer op mijn poten staan.
Nu lig ik nog steeds languit hoor, met de laptop bij mijn snuitje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten