We kwamen een Beagle tegen, liep aan de andere kant van de weg. Odi reageerde niet op hem, had hem wel gezien, maar liep door. Ik zag er dus geen gevaar in.
Ineens begint die Beagle te blaffen en valt uit naar Odi.
Ik zei nog ''Odi, nee... Rustig...'' en begon langzamer te rijden, voor het geval dat.
En ja hoor, Odi vliegt naar die Beagle toe, niet rekening houdend met de fiets...
Hij zat dus onder de fietsband. Hij kermde het uit, echt een piep die door merg en been gaat. Ik ben meteen gestopt en van de weg af gegaan. Odi gecontroleerd, die niet op zijn pootje wilde staan.
Toen ik wilde omdraaien en tegen het meisje van de Beagle wilde zeggen dat het wel ging, was ze al weg. Snel doorgelopen. Argh.
Nu kon ik er toen niet heel veel om geven, maakte me meer zorgen om Odi. Hij piepte nog steeds zachtjes. Ik mocht niet aan zijn poot komen, dus we zijn langzaam naar huis gelopen. Eenmaal weer bij ons in de straat stopte hij met hinken en zag ik een wondje.
We zijn nu net thuis. Odi loopt weer normaal. Ik mag nog steeds niet aan zijn poot komen, maar mag er wel naar kijken. De wond ziet er schoon uit verder.
We hadden geluk dat ik langzamer ben gaan rijden, anders had het nog erger kunnen zijn..
Ben zo enorm geschrokken! Net als Odi trouwens. Vandaar dat hij ook niet zelf schrijft, hij moet nog even bij komen ;)
Hier de foto's van zijn wondje...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten