Ze zijn net zoals ik...

Vorige week ben ik wezen wandelen met een groep soortgenoten. Nu doe ik dit wel vaker, maar deze wandeling was toch wel heel bijzonder. Ik ging namelijk met een speciale groep honden mee. Ze heten wolfhonden. Jullie kunnen wel raden hoe die eruit zien… Als wolven natuurlijk!

Ik vond het wel spannend. Ik had een beetje het idee dat ik me moest bewijzen tegenover hen. Ze zagen er allemaal zo stoer uit… Maar toen we allemaal los mochten, bleek al snel dat dat niet hoefde.  Ze namen me meteen op in de groep! Ze waren zo lief voor mij! Ik voelde me werkelijk op mijn plaats. Ik heb gespeeld en gerend en in modderplassen gerold! Allemaal met mijn nieuwe vriendjes. Wolfhonden. Af en toe liep ik terug naar mijn vrouwtje om te kijken wat zij ervan vond, maar ook zij stond te glimmen. Ze vertelde me dat ik mocht spelen zoveel als ik wilde. Ik keek naar de andere honden. Die stonden alweer op me te wachten. Dus ik ging weer spelen, ik wil mijn nieuwe vrienden niet laten wachten natuurlijk! 

Tussendoor hoorde ik vrouwtje zeggen dat ze het fijn vond dat ik zo goed werd opgenomen in de groep. Ze vertelde dat dat wel eens anders is geweest. Andere honden zouden mij niet snappen. Dat is wel zo. Andere honden kijken me af en toe zo vreemd aan. Dat hebben de wolfhonden niet één keer gedaan. Die zijn net zoals ik. We spelen hetzelfde, corrigeren hetzelfde, rennen hetzelfde… En we houden allemaal van vies worden!

Vrouwtje heeft ook mijn achtergrond verteld. Mensen vroegen uit welke combinatie ik kwam. Nou, dat weet ze dus niet. Dat weet ik zelf niet eens. Vreemd hè, om je ouders niet te kennen? Dat vonden de wolfhonden ook al vreemd om te horen. En zo ook de baasjes. Ze keken mijn vrouwtje verbaasd aan. Toen ze vertelde dat ik uit Roemenië kwam en pas met 8 maanden oud bij haar kwam, snapten ze het. Of ik dan wel goede socialisatie heb gehad. Nou ja zeg!
Vrouwtje vertelde dat dat tegen viel en dat ik alleen nog maar had geleerd om niet door te slaan als ik een riem om moest. Eigenlijk had ik dat helemaal niet geleerd… Ik was gewoon te bang om te reageren…
De mensen konden respect voor mij opbrengen, denk ik. Ze waren in ieder geval niet bang voor mij, wat de meeste mensen wel zijn.
Ze aaiden me en bleven gewoon staan als ik tegen ze aan ging staan. Echt toffe mensen! 

Had ik al gezegd dat ik niet eens op viel in de groep? Ik heb niet eens mijn best gedaan om me op de achtergrond te houden. En ik was de bestluisterende hond van de groep! Eindelijk! De andere honden luisterden ook wel hoor, maar ik luisterde gewoon net wat beter! Dat weet ik zeker!

Ik ben blij dat het vrouwtje mij heeft meegenomen naar deze groep. Zo weet ik dat er ook nog andere honden zijn. Speciale honden. Net als ik. 

Vandaag gaan we wandelen met een normale groep honden, vertelde het vrouwtje. Maar ook dat vind ik leuk! Heel leuk! Het is toch anders dan met de wolfhonden, dat weet ik zeker. Zowel de honden als de baasjes zijn anders. Maar ik weet nu dat er honden zijn zoals ik en ik accepteer mezelf nu meer. Ik zal me dus ook niet vervelend gedragen tegenover de andere honden van vanmiddag. Ik houd gewoon in mijn achterhoofd dat het voor andere honden normaal gedrag is en geen vervelend gedrag. En dat ik het vanmiddag niet mag vertonen en bij de wolven wel! 

Vrouwtje vertelde dat er later, als ik volwassen ben (ofzo) er ook een wolfhond komt. Jippie! Ze denkt ook altijd aan mij hè! Een compleet eigen speelmaatje die net zo gek is als ik!