Beginnen bij het begin

Zoals de titel al zegt, begin ik te vertellen waar het allemaal mee begon. Odi.

Dit verhaal, deze blog, gaat over Odi en mij.
Odi is een Roemeens hondje. Hij is met 4 maanden van de straat gered, samen met zijn zusjes.
Hij heeft daar altijd voor zijn zusjes moeten zorgen.
Met 8 maandjes kwamen ze naar Nederland. Ze zaten toen nog in een opvang.

Ik had contact opgenomen met de stichting, omdat ik interesse had in één van zijn zusjes. Ik weet het nog goed, we konden op zondag langs komen. Toen we daar de ruimte met honden instapten, viel hij mij meteen op. Een prachtig hondje met ogen die verlangend naar mij keken. Ik liep door. Overtuigd dat ik het teefje van de foto mee naar huis zou nemen. De vrijwilligers ontweken allemaal mijn vraag over waar zij zat. Pas toen ik door bleef drammen, bleek dat zij al geplaatst was toen ik interesse toonde. Een beetje teleurgesteld liep ik terug naar mijn moeder. Zij stond bij het hondje dat mij meteen opviel toen de deur open ging.

Hè? Mijn moeder bij een hond? Ze stond hem te lokken, zodat ze hem kon aaien. Hij was zo bang. Maar het lukte haar. Hij kwam richting haar en ze mocht hem aaien. Ze vroeg of ik hem mooi vond. Jazeker. Hij was prachtig. Hij keek me nog eens aan, een beetje onbegrijpend.
We hebben gevraagd of hij uit zijn hokje mocht, hij werd er meteen uitgehaald. Wat was hij zacht!!

Eenmaal buiten zijn hokje, stond hij alleen maar tegen de tralies van de andere hokken aan. Hij was zó bang! Ik ging op de grond zitten, alle vrijwilligers leken me aan te kijken. Het hondje kwam naar mij toe hobbelen. Heel voorzichtig. Ik mocht hem aaien. Hij was zo mager.
De vrijwilligers zeiden mij dat hij Odi heette. Wij wisten het al wel, wij namen hem mee naar huis. De stakker. Maaar, we moesten nog meer over hem weten. Hij zou baknijd hebben, en hij zou angstbijten. Ik zag in zijn oogjes dat hij hier niets aan kon doen, en had ergens het idee dat het wel mee zou vallen.

Zo gezegd, zo gedaan, Odi ging mee naar huis. Wat een schatje. Zo stil en rustig in de auto. Hij lag tegen mij aan, op de achterbank, met zijn hoofdje op mijn schoot. Hij keek me aan met zijn ogen, zo van: ''Jij begrijpt mij''.  Hij wist nog niet half wat hem te wachten stond.

Thuis maakte hij kennis met Sascha, onze labrador retriever x boerenfox van toen 5 jaar oud. En met onze katten. Hij deed het allemaal goed, trok zich enorm op aan Sascha. Hij nam alles van haar over, leerde de regels van haar.
Binnen een week was hij zo goed als zindelijk en wist hij het commando ''zit''. Hij liep super mee aan de lijn en kon met iedere hond goed opschieten.

Met mensen was dit wel anders. Hij was bang voor mannen. Vooral lange en kale mannen. Dan kroop hij in elkaar achter mijn benen en durfde niet meer om zich heen te kijken. We zijn hier zo goed als we konden samen mee aan de slag gegaan. Stukje bij beetje verbeterde het en kroop Odi uit zijn schulp. Wat een toppertje.

We gingen op cursus. Odi leerde zo snel, dat hij wel wat uitdaging mocht krijgen. De gedragstherapeut en de trainers hadden er een hard hoofd in. Weer zo'n buitenlander. Die honden hebben altijd gedragsproblemen. Wonder boven wonder deed Odi het geweldig. Hij kreeg zelfs de betiteling ''Beste van de Groep''. Nou, dat deden we toch maar mooi!

Ik heb Odi van al zijn angsten af geholpen. Zijn angst voor mannen, voor auto's, voor fietsers, voor voetballen, voor camera's, en ga zo maar door. Na 2 maanden ontwikkelde hij alleen iets anders. Hij leerde hoe hij moest blaffen. Hij blafte uit onzekerheid. Naar andere honden. We hebben een tijdje bij de gedragstherapeut gelopen, en al snel wist hij dat andere honden geen gevaar waren en dat baasje altijd voor hem klaar staat.

Toch begon het blaffen na een aantal weken weer. Met mijn handen in mijn haren zat ik naar mijn hond te kijken. Wat moest ik toch met hem? Waar had hij last van? Hij vond honden hartstikke leuk! Maar toch moest hij blaffen. Ik ben weer met hem aan de slag gegaan, heb alles uit de kast gehaald. Geen effect. Op de training zeiden ze dat het dominantie was en dat ik hem maar bij de honden vandaan moest houden. Ik geloofde daar echter niet in. Odi was niet dominant. Odi was onderdanig. En niet zo'n beetje ook. Ik heb meegedaan aan groepswandelingen en individuele wandelingen. Wat bleek? Odi was gewoon enthousiast! Hij daagde de honden aan de lijn uit! Wat een opluchting.

Op training ging het ineens stukken beter, toen ik eenmaal wist wat er in zijn hoofdje om ging. De trainers stonden versteld wat Odi en ik allemaal aan konden samen.
Met de onderlinge wedstrijden, afgelopen maand, hebben we iedereen verbaasd achter gelaten. Odi en ik zijn 5e geworden, met een kwalificatie van ''Zeer Goed''. De gedragstherapeut die er een hard hoofd in had in het begin, kwam naar me toe en vertelde mij dat hij verbaasd was. Hij dacht dat het nooit goed zou komen, maar nu hij ons zo samen, zo verbonden, gezien had, wist hij dat het al goed was gekomen.

Odi blaft nog steeds, uit enthousiasme, maar ook uit bescherming naar mij toe. Af en toe kan ik wel door de grond zakken, maar hij blijft toch mijn eigenwijze mannetje.

Hij is nu een half jaar bij mij, en inmiddels 1 jaar en bijna 3 maanden oud. Mijn mannetje wordt groot.