Ja, daar begint vandaag mee.
Of nou ja. Daar eindigde gisteren mee.
Deze blog heeft een vermelding op een zeer bijzondere site!
Ik ben er trots op, dat mag best gezegd worden!
Ten eerste zal ik de site even vermelden, dan weten jullie tenminste waar het over gaat. Labracolumns is de naam.
Wij staan onder het kopje: ''Bij een asiel kopen'', ervaringen van mensen die gelukkig zijn met hun tweede-kans-hondje.
Ja, dolgelukkig!
Odi komt natuurlijk niet uit een dierenasiel, maar een tweede kans heeft hij zeker wel gekregen. Stel je voor, dat deze jongeman nog steeds rond zou zwerven op straat. Koud en alleen. Nog te dun om te staan. Brr. Nee, deze apenkop is goed terecht gekomen. Ik mag zelfs wel zeggen dat hij verwend is.
Het kan natuurlijk altijd groter en beter en gezonder. Maar mijn hond is gelukkig. Alleen maar omdat er iemand is die hem begrijpt, die er voor hem zijn wil en die hij kan vertrouwen. Ik ben wel eens overbezorgd. Doe ik het wel goed? Eet hij wel genoeg? Zal hij het niet vervelend vinden als ik weg ga? Vindt hij cursus wel leuk? En altijd als ik over deze dingen na denk, kijkt hij me met die mooie ogen aan van: ''Baasje, maak je niet zo druk. Ik word gek van je.'' Tja, kan ik me goed voorstellen. Hij voelt me zo goed aan. Ik weet dat ik alleen al genoeg ben voor hem, maar ik wil hem zo graag alles geven. Het liefst geef ik hem de hele wereld, en dan zou het nog niet genoeg zijn. Mijn man verdient zo veel. Maar hij wil alleen maar bij mij zijn. Waarom? Omdat de liefde van een hond voor zijn baas onvoorwaardelijk is.
De liefde van deze tweede-kans-hond is meer dan onvoorwaardelijk. Het is onbreekbaar. Hij houdt van mij en ik houd van hem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten