Hoi, Odi hier!
Baasje was weer eens lekker op gang. Zelf denk ik dat ze last had van haar hoofdpijn.
Ik mocht niets! Het begon al dat ik in de ochtend niet tegen haar aan mocht springen. Ik bleef proberen.. Ik wilde mijn ochtendknuffel, verdorie! Maar nee hoor. Ze bleef maar heen en weer draaien en ''laag'' zeggen. Nou, dan niet. Dan wil ik nu eten!
Maar ook daar moest ik op wachten. Ze was zo lastig. Kreeg ik eindelijk mijn eten, moest ik wachten tot ik het mocht pakken. Recht voor mijn neus stond mijn eten en ik mocht het niet pakken! Pfff.
Ja hoor, ze zei het woordje ''vrij''. Ik meteen aanvallen natuurlijk, wat had ik een trek!
Nog geen 5 speelmomenten later wordt er op het raam geklopt. Ik begon keihard te blaffen. Echt hard! Baasje was namelijk op de badkamer, en ze moest me wel horen... Straks had ze de visite niet gehoord! En ja hoor, daar kwam ze aan rennen om mij de mond te snoeren.
Doet ze de deur open, zie ik ineens twee mini-mensen. Die komen hier wel vaker. Ik heb altijd het gevoel dat ze mijn baasje iets gaan doen. Dat ze haar gaan belagen ofzo. En baasje blijft maar zeggen: ''Het is oké, dit is onze familie.'' Ja hallo, ze zijn veel kleiner dan jij, baasje!
Maar ja, als baasje het zegt... Ik ging dus lekker liggen slapen.
Ineens voel ik een mini-voet tegen me aan stoten. Ik kijk op, het is de mini-mens! Ik stond op en waarschuwde haar. Kom niet in de buurt van mijn baasje! Nou, baasje vond dat niet leuk, dat zag ik alweer aan haar gezicht. Ze zei dat ik moest gaan liggen en blijven. Nou ja zeg, sinds wanneer ben ik de bad guy? Ik zette mijn meest zielige puppy-ogen op. Ze moest geloven dat ik het niet zomaar deed. Ik wilde haar beschermen!
Toen de mini-mensen weg gingen, kwam baasje alweer met me knuffelen. Ik was zooo blij! Ze was niet meer boos op mij. Ik mocht na mijn maaltijd zelfs mee naar de slaapkamer! Jippie!
Maar wat daar toch weer gebeurde. Ik mocht niet uit de kattenbak eten, dus liep ik naar de kattenvoerbak. Dat mocht ook niet. Jeetje zeg, wat mag ik nog wel van deze vrouw? Ik heb nog eens de kattenbak geprobeerd, maar het mocht toch echt niet. Dan lijd ik wel honger. Ja ik weet het, ik had net gegeten. Maar ik heb geen toetje gehad hoor.
Omdat ik zo vervelend was, zouden we gaan wandelen, even afkoelen. Zo zei baasje het. Jaaaaa wandelen! Daar had ik zo'n zin in! Ik mocht aan de onzichtbare lijn! Dat is een lijn die heeeeeeel ver kan, maar op een gegeven moment moet je erg hard trekken om verder te lopen. Baasje roept me dan meestal terug, zodat ik weer heel hard weg kan rennen, totdat de onzichtbare lijn weer op houdt.
Ik had het naar mijn zin hoor! Baasje is één keer over me heen gevallen. Tja, dan moet ze maar beter kijken waar ze loopt. Eenmaal thuis wilde ik meteen naar binnen; ik had Sascha zo gemist!
Baasje riep dat ik even moest wachten, ik zat nog aan de lijn en ze moest het hek nog dicht doen. Wat is zij sloom zeg! Ik was al drie keer binnen geweest. Ach.
Dit was me het dagje wel hoor... Hopelijk is baasje morgen wat vrolijker.
Ik kreeg nog wel een koekje en een knuffel voordat het tijd was om te gaan slapen voor haar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten