Apenkop.

Wat is dat nou voor onderwerp denk je? Nou, dat is precies het woord dat Odi het beste omschrijft. Apenkop. Ja.

Meneer heeft me flink laten schrikken. Ik heb de hele nacht niet kunnen slapen, bang dat er toch nog iets ergs zou gebeuren waardoor hij toch onder het mes zou moeten. En ze zouden ook pas om 11 uur bellen... Wat een nachtmerrie.
Eindelijk in slaap gedommeld, gaat de telefoon. Ik ben meteen uit bed gesprongen en naar de telefoon gerend. De telefoon had niet eens een kans voor de tweede keer te rinkelen. Dierenkliniek De Lingehoeve, stond er op het scherm. Mijn hart ging tekeer. Waarom belden ze zo vroeg?! Het was pas kwart over 8... Oh verdorie, Odi.
Maar nee hoor. Meneer had goed gegeten en gedronken, was niet misselijk geworden. Hij was ook al buiten geweest en had zich ''ontdaan'' van zijn lasten. Hij was erg actief. Of ik hem kon komen ophalen. Ja.. Graag... Maar de auto was niet thuis. Dus ik moest toch wachten tot 12 uur..

En wat duurde dat wachten toch een partij lang zeg... Eindelijk toen de klok 12 uur sloeg, stonden wij in de kliniek. Ik moest wachten op de dierenarts, maar mocht wel alvast betalen. Ik had gerekend op zo'n 500 euro, maar ''gelukkig'' mocht ik daar 100 euro van houden. Odi weet wel hoe hij me van mijn geld af moet helpen. Duur kattengrit als je het mij vraagt...

Daar zaten we dan. Te wachten. Ineens hoor ik een dierenarts met haar voeten over de vloer schuiven en daarna hoor ik de hondenpoten trekken. Dat is mijn man, kan niet missen... De enige hond die een dierenarts door de kliniek laat rennen.. Ik sta op, en ja hoor... Daar komt mijn schat aan! Hij rende op me af alsof hij dacht dat hij me nooit meer zou zien! Springen en kusjes geven, all over the place! Wat was ik blij. Hij heeft mijn halve arm eraf gehapt, zo blij was hij. Na tien minuten konden we eindelijk even rustig staan. De dierenarts vertelde dat hij enorm lief is geweest. Wat was ik blij om dat te horen. Soms moet ik nog even schakelen, ik denk namelijk vaak nog dat ik een bange probleemhond heb. Maar ik heb intussen een lieve, sociale en open hond.

Doei doei, dierenkliniek. Bedankt voor jullie goede zorgen!
Buiten hebben we nog even staan knuffelen en heb ik nog even hartelijk staan lachen om Odi's roze verband.

Eenmaal thuis was Odi bijna helemaal de oude. Hij heeft wel veel geslapen, maar hij eet als een malle! Vanavond zijn we alweer naar training geweest. De eerste dag na de zomerstop. Meneer heeft het gemund op de nieuwe hond van de groep. Een grote grijze bouvier-kruising (denk ik dan). Deze hond valt alle andere honden aan. Odi vindt het zijn plicht om die hond aan te vallen. Tja. Dat wordt weer heel erg oefenen met focussen op het baasje. Verder deed hij het prima. Hij wilde zijn tanden niet laten zien, maar dat kan natuurlijk komen doordat ze gisteren bij de dierenarts van alles door zijn bekje hebben geduwd.

Odi is mijn kanjer, maar vanaf nu staat hij onder verscherpt toezicht. Tot de dood ons scheidt.