Hoe vreemd het ook was in het begin, het was toch wel heel erg leuk!
Vrouwtje heeft mij meegenomen naar een vriendin van haar, een ander mens. Zij woonde heeeeeeeeel ver weg. Maar vrouwtje heeft geen auto, dus we moesten met een heel groot geel ding. Hij reed heel hard... En ik vond het maar moeilijk om dat ding in te klimmen.
Er zit namelijk een heel groot gat tussen de grond en dat ding.
Maargoed, vrouwtje had me beloofd dat het leuk zou worden, en daar geloof ik in. Trein in, trein uit, ik wist niet meer of dit wel de moeite waard was. Op een gegeven moment durfde ik de trein niet meer uit... Het was zo hoog en er was echt een enorm gat, waar ik zeker weten tussen ging vallen!
Alle mensen om het vrouwtje heen gingen mij toejuichen, maar ik wist zeker dat ik die trein niet uit kwam. Totdat vrouwtje mij een stukje optilde, en ik gewoon op de grond terecht kwam. Zo eng was het dus niet. Ik zette me over mijn angst heen en heb de rest van de reis heerlijk op de vloer van de treinen liggen slapen. Wat nou eng? Dat woord ken ik niet!
Toen we daar aan kwamen, bij die vriendin, mocht ik gewoon los in haar huis. Wat heeft ze een mooi huis zeg! Ze vertelde mij dat ze zelf ook een hondje wilde en dat ik daarom langs kwam. Om te kijken of het iets was. Daarna vertelde ze mij dat ze precies zo'n zelfde hondje wilde als ik. Ze wilde mij. Ik keek angstvallig naar vrouwtje, maar die moest erom lachen. Dom van mij, natuurlijk geeft vrouwtje mij niet weg!
Ze hebben nog meer om mij gelachen.. Toen ik mijn bal onder de bank rolde, toen ik mijn hoofd op de salontafel legde (ik heb een enorm zwaar hoofd), toen ik lekker ging zitten... En tenslotte moesten ze lachen toen ik met mijn pootjes door de drinkbak liep en daarna ging stempelen in het huis.
En toen was het alweer tijd om naar huis te gaan. Ik vond het snel gaan, want ik vond het leuk bij die mevrouw. Ze was lief voor mij en ze gaat zeker weten een hondje heel erg blij maken! Ik hoorde dat hij uit Spanje kwam. Spannend zeg! Dat is gewoon... Aan de andere kant van de planeet! Of misschien is het wel een andere planeet!
Maar uhm. Ja we gingen dus naar huis. Op de terugweg hoorde vrouwtje steeds maar weer: ''Oooh wat een lief hondje!'' Ik was ook heel lief hoor! Zette steeds mijn puppy-ogen op naar de voorbijgangers.
Als einde van mijn verhaal zijn we de papa van baasje nog op wezen halen bij een heel groot gebouw. Nou ja, ophalen... Vrouwtje en ik hebben over het parkeerterrein gelopen en daarna gegeten en muziek geluisterd. Maar toen sliep ik al...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten