Vandaag was.... Niet leuk.
We zouden een reünie hebben tussen Odi en zijn broertje en zusjes. Maar daar zijn we nooit aangekomen.
Odi was namelijk ernstig ziek. Mijn broertje kwam naar me toe, dat Odi niet wilde eten. Ik dacht nog: ''Hè? Wat gek. Odi eet ALTIJD.'' Ik kwam vol ongeloof mijn bed uit. Het was echt waar. Odi at niet. Geen brok. Hij pakte ze wel van me aan, maar liet ze ook weer uit zijn bek vallen. Shit!
Doodongerust was ik. Ik heb zijn favoriete hapje gepakt. Hij kreeg dit vroeger in de opvang, en is er nog steeds gek op: brood. Hij pakte het aan, kauwde er erg lang op en slikte het door. Maar nog geen halve minuut later lag het alweer op de grond. ''Ja, hij heeft vanmorgen ook al gespuugd'', zei mijn broertje. Ik vroeg wat ik nog meer niet wist. Ja, hij had ook binnen gepoept en kokhalste af en toe.
Pfff.
Ik heb besloten een rondje met hem te lopen om te kijken hoe fit hij was. Hij kon namelijk nog wel blaffen naar de buurman. Maar hij slofte maar een beetje achter me aan. Geen getrek, geen gespeel. Alleen maar gesjok. Zijn ontlasting was waterdun. Toen ik dit zag, ben ik rechtstreeks naar huis gelopen en heb de spoedarts gebeld. Odi was doodziek. Ik kon het gewoon aan hem zien. Hij is geen piepdoos, hij laat nooit zien dat iets pijn doet. En nu dus wel. Zijn buik was 2 keer zo dik als normaal...
De dienstdoende arts wilde dat we meteen langs kwamen. Dit was maar goed ook. Na een onderzoek moest hij meteen naar de röntgen. Ze dachten aan een maagtorsie. Ik mocht mee naar de röntgen om Odi rustig te houden. Hij vertrouwt nu eenmaal alleen mij. Hij moest op zijn zij liggen - iets wat hij doodeng vindt. Hij leegde dan ook zijn anaalklieren tegen de mooie witte muur en plaste zichzelf onder. Maar ik was bij hem, dus hij hapte naar niemand en werd rustig toen ik tegen hem praatte. Ik was blij dat ik bij hem mocht zijn.
De arts en zijn co-assistent gingen de foto bekijken, en ik hoorde ze zeggen ''Ohjee...''
Ik kreeg al tranen in mijn ogen. Niet mijn maatje... Ze kwamen terug om de foto te bespreken met mij. Zijn darmen zaten vol met lucht, maar waren niet ernstig vergroot. Daar zat het probleem dus niet. Maar ik zag al waar het zat voordat ze me het uit kon leggen. Zijn maag. Zijn maag liep van zijn ruggenwervel tot zijn borstbeen en zat vol met gruis. De dierenarts vroeg zich af wat het kon zijn. Iets van steentjes? Nou, ik wist het meteen. ''Dat is kattengrit....''
Hij moest geopereerd worden. Het zou een erg riskante operatie worden, en ik moest serieus rekening houden met.... Nouja... Daar denk ik liever niet aan.
Ze zouden eerst een maagsonde proberen. Maar Odi moest bij hen blijven...
Ik mocht mee met het infuus prikken, weer om hem rustig te houden. En wat was mijn kanjer sterk. Ze konden zijn ader moeilijk vinden, en hij bleef gewoon stil liggen - zijn kopje in mijn armen. Wow. Mijn sterke vent. Hij kreeg prachtig groen verband, met pootjes erop.
Daarna moest hij toch echt naar de kennel. Ik heb hem zelf in zijn kenneltje gezet. Deed zijn riem af, hij wilde meteen mee. Ik zei dat hij moest blijven. Hij keek me even wanhopig aan, en ging daarna liggen. Ik deed de kennel dicht en gaf zijn riem aan de dierenarts.
Toen begon het lange wachten. Tweeënhalf uur. Pff. Hoe moet ik dit overleven?
Na lange huilbuien en uren die weg tikten, werden we om half 4 gebeld. Mijn moeder nam op. Ik wilde het slechte nieuws niet horen. Ik zou instorten.
Maar het was goed nieuws. Ze hadden 80% van het kattengrit weg kunnen halen via de sonde. De rest zou zijn weg naar buiten vinden via de normale weg. Odi was nog wat versuft van de narcose, maar een operatie werd uitgesteld.
Wel moest Odi een hele nacht blijven. Een hele nacht zonder mijn ventje. Maar Odi verdient alleen het beste. Dus Odi blijft ter observatie een nachtje in de kliniek.
Ik heb net nog gebeld, ik was zo ongerust. Maar Odi maakt het goed. Hij is erg lief en vrolijk volgens de dierenarts. Hij is goed wakker en erg alert. Hij zit rechtop te kijken wat er om zich heen gebeurt. Als er iemand binnen komt, houdt hij de boel nog maar net heel, zo enthousiast is hij!
Hij heeft gegeten en gedronken en is absoluut niet misselijk geworden. Als hij de nacht zo stabiel blijft, en hij poept morgenochtend de rest uit, mag hij mee naar huis morgen!! Mijn prachtige, sterke man. Hij wordt morgen als eerst opnieuw beoordeeld en wij worden als eerste gebeld als ze weten hoe of wat.
Odi houdt me wel bezig hoor...
Hier een foto van zijn broertje en zusjes van de reünie vandaag. Helaas staat Odi er niet op, maar we gaan een nieuwe afspraak maken en dan is Odi er zeker wel bij!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten