Brrr, de dierenarts!

Vandaag was het zo ver. Odi moest naar de dierenarts.
Ik was zelf een stuk zenuwachtiger dan mijn hond. Bij binnenkomst zaten er andere honden. Oh nee.
Ik schoot al in de stress, maar probeerde koeltjes over te komen. Odi ging rustig voor me zitten en wachtte de boel af. Helemaal geen geblaf. Hè?
We hebben netjes in kunnen checken bij de balie, Odi werd in het systeem gezet. Hij moest wel nog even gewogen worden.
De meeste honden vinden de weegschaal niets. Odi ging er kwispelend op staan, draaide 3 rondjes en ging op zijn kont zitten. De andere bezoekers keken ons bewonderend aan.
Odi was 25,9 kg, schoon aan de haak. Vergeleken met de 9 kg die hij woog toen hij kwam, is hij nu mooi op gewicht.

We mochten even in de wachtkamer gaan zitten, waar Odi zag dat ik worstjes in mijn handtas had. Hij heeft de hele wachttijd netjes op zijn kont gezeten. Ineens hoorden we: ''Odi mag meekomen.'' Odi stond kwispelend op bij het horen van zijn naam. Nou, op naar de dierenarts.
Hij begroette eerst Odi, toen mij. Odi vond die onderzoekskamer maar al te leuk. Kwispelend keek hij rond, daarna liep hij naar de dierenarts voor een aai. De dierenarts ging op zijn hurken bij Odi zitten om wat vertrouwen te winnen. Bleek allemaal helemaal niet nodig te zijn; Odi klom op zijn bovenbeen en gaf hem een knuffel. Zo lief om te zien! De dierenarts nam meteen gebruik van dit moment en controleerde Odi's tanden. Ik citeer: ''Hij heeft prachtig witte tanden voor een hond van 1 jaar.'' Ik was helemaal gelukkig, en antwoordde: ''We doen ons best!''
De dierenarts luisterde nog even naar hart en longen, ook deze werden glansrijk goedgekeurd. Of Odi kwaaltjes had, werd me gevraagd. Nou, nee. Zijn tandvlees bloedt af en toe. Weer die vingers in Odi's bekje. Hij liet het allemaal toe. Er was niets te zien, geen bulten, geen vlekken en zijn tandvlees zag er gezond uit. Of hij dan misschien aan iets had geknaagd voordat het tandvlees ging bloeden.. Uhh... Nee.. Nu ik dit schrijf, hoor ik Odi aan de stoelpoot knagen.. Oeps.

Maar dat terzijde ;)
De prik werd klaargemaakt, mijn zenuwen kwamen terug. Wat nou als hij de arme man zou bijten? Of als Odi keihard zou gaan zitten piepen? Ik hield me groot, hield Odi's kop vast zoals van me werd verwacht. ''Fluister maar geruststellende woordjes'', zei de dierenarts tegen me. Nog voordat ik kon verzinnen wat ik tegen Odi kon zeggen, zat de naald al in zijn vel. Odi bleef gewoon zitten. Hij deed niets. Gewoon wachten tot er iets gebeurde. Ik keek verbaasd naar de ogen van mijn hond. Natuurlijk liet ik niet merken dat ik verbaasd was. Ik deed gewoon alsof dit de normaalste zaak van de wereld was. Maar vanbinnen vierde ik feest.
Nou, toen de neusenting nog. Ik moest weer zijn koppie vasthouden, terwijl de dierenarts de vloeistof in zijn neus zou spuiten. Odi stak zijn neus de lucht in en wachtte tot de dierenarts weer weg liep. Huh?!
Mijn hond was -alweer- de braafste hond allertijden...

De dierenarts gaf me nog even een compliment dat Odi zo sociaal was. Hij wist dat hij uit Roemenië kwam (het paspoort verraadt alles..) en dat hij pas een half jaar bij mij was. Knap, dat hij dan al zo goed luisterde ook (duuhhhh, Odi was 5e bij de onderlinge wedstrijden).
Verder moest hij me nog even verlegen maken door te zeggen dat hij Odi een vrolijke, open en lieve hond vond.

Eenmaal bij de balie aangekomen om te betalen, kwam Odi ook even met zijn voorpoten tegen de balie aan staan om te kijken tegen wie baasje nu praatte. De hele wachtrij had een ''Aaaaahhww''-moment. Ik zei al beschaamd ''Odi, zakken'', maar iedereen vond het leuk dat Odi zo nieuwsgierig was. Toen we naar buiten liepen, sprak een man ons nog aan. ''Wat een geweldig leuke hond zeg!''

Met een goed gevoel en een heeeele lichte portemonnee gingen we weer op huis aan. Odi heeft me enorm trots gemaakt.