Ik ben Odi en ik ben boos.

Ik was deze week erg chagrijnig. Niet te genieten. Volgens het vrouwtje dan. Ze zei dat ik nergens zin in had. Dat was ook wel zo hoor…
Maar dat kwam niet omdat ik chagrijnig was. Ik was boos en in de war. Vrouwtje was enorm veel met mij bezig, erg leuk hoor. Maar ze had zich beter bezig kunnen houden met de honden waar het zo slecht mee gaat. Honden uit mijn land, honden zonder baasje. Honden met een trauma. In plaats daarvan is ze met mij bezig. Het gaat super goed met mij! Laat me met rust, ga aan de gang met die honden. Maar ze liet me niet met rust. Ze maakte zich zorgen om mij. Of ik pijn zou hebben, of ze iets fouts had gedaan. Nee, helemaal niet. In principe niet bij mij. Toch reageerde ik als een chagrijnige en boze hond. Niet kwispelen, niet spelen, altijd maar alleen willen zijn en iedereen wegsnauwen. In de hoop dat ze het zou snappen. Dat deed ze niet.

Nou, ik was dus de hele week ‘niet te genieten’. Ik had alleen maar die arme soortgenoten in mijn hoofd. Ik heb het ultieme leven, terwijl andere honden strijden voor hun leven. Ze moeten zich verdedigen tegen de mensen. Ik leef in vrede met mensen. Toen ik hier kwam vond ik het ook raar dat mensen aardig tegen mij waren. Ik heb geleerd dat mensen niet aardig zijn. Mensen zijn gevaarlijk, doen je pijn. Jij moet mensen eerder pijn doen, dan kunnen ze jou geen pijn doen. Dat heb ik geleerd. Maar mensen snappen dat niet. Mensen denken dat wij gevaarlijk zijn en reageren daarom gevaarlijk op ons. En dan reageren wij weer.
De fokker die mijn vrouwtje regelmatig spreekt, zei laatst de meest wijze woorden die ik ooit heb gehoord. Ze zei: ‘Ik vertrouw honden erop dat ze zullen reageren als honden en ik vertrouw mensen erop dat ze reageren als mensen.’
Dit is precies wat ik ook vind. Mensen denken dat wij, honden, kunnen reageren als mensen. Maar wij zijn en blijven honden. Ik ben een hond. Ik stam af van de wolf. Ik stam niet af van de mens. Ik heb niet geleerd dat ik gewoon weg kan lopen als iemand mij bedreigt. Ik heb geleerd dat ik mijn bek moet gebruiken. Mensen moeten dat begrijpen. Mensen moeten begrijpen dat wij bang voor ze kunnen zijn en dan anders kunnen reageren. Wij zijn anders.

De honden uit mijn land hebben een trauma van mensen. Natuurlijk zijn er soortgenoten die positieve ervaringen met mensen hebben. Ga er vanuit dat de honden dit niet hebben. Stel je voor dat jij bent bekogeld met grote keien. Je rent weg, terug naar je familie. Je vertelt je familie dat je bekogeld bent en hoe de dader eruit ziet. De volgende keer dat je met je familie langs loopt, zeg je: ‘Kijk, dat is hem.’ Je familie wil verhaal halen bij de dader. Ze lopen naar de dader toe, maar de dader wordt bang. Hij gooit weer met keien om je familie op afstand te houden. Dit schiet ze in het verkeerde keelgat en ze leren de dader een lesje. Klinkt redelijk, niet waar? In de mensenwereld wordt de familie er niet op aangekeken. Ben je familie van een hond, dan ben je ineens vals en gevaarlijk.

Ik blijf bezig over de honden daar. Ik hoop dat het jullie allemaal wat duidelijker wordt. Ik wil dat jullie die honden begrijpen. Dat jullie mij begrijpen… Natuurlijk zijn er veel andere problemen in de wereld. Daar ben ik ook zeker wel druk mee hoor. Maar hier kan ik me echt boos om maken! Help alstublieft mijn soortgenoten in mijn land door ons te begrijpen. Ik ben ook ooit zo’n hond geweest. Ik heb het overleefd, maar vele honden zullen dat niet doen.

''Normale honden''

Vanmiddag heb ik dus gewandeld met ''normale'' honden, zoals ik vanmorgen al schreef.

We kwamen aan, er was al een hondje. Tessa vond hem wel leuk, ik vond hem maar raar. Dus dat moest ik ook even laten horen als hij te dicht bij kwam.

Later kwamen er nog meer hondjes en gingen we op pad. Ik trekken en trekken, maar vrouwtje liep maar niet door. Zucht. Daar heb je ook niets aan hè?! Geïrriteerd keek ik om. Alsof ze me niet los kon gooien. Ik gedraag me toch gewoon...
En alsof ze mijn smeekgebeden had verhoord, klikte ze me los van dat vervelende touw. Ik rende meteen weg. Mooi goed! Natuurlijk zocht ik het vrouwtje wel regelmatig op en kwam ik even naast haar lopen. Want ik moet wel laten zien dat ik kan luisteren! Vrouwtje was helemaal verbaasd dat ik dit deed, aangezien ze stond te vertellen dat ze me gewoonlijk helemaal niet meer zag op een wandeling...

Ik heb de hele dag met die vreemde gozer uit het begin van mijn tekst gespeeld. Storm heette hij! Hij was toch wel heel aardig hoor. Ik vergis me ook wel eens in honden hoor ...
En de andere honden waren ook heel leuk! Af en toe vonden ze mij een beetje raar, maar daar trok ik me niet teveel van aan. 

Ze zijn net zoals ik...

Vorige week ben ik wezen wandelen met een groep soortgenoten. Nu doe ik dit wel vaker, maar deze wandeling was toch wel heel bijzonder. Ik ging namelijk met een speciale groep honden mee. Ze heten wolfhonden. Jullie kunnen wel raden hoe die eruit zien… Als wolven natuurlijk!

Ik vond het wel spannend. Ik had een beetje het idee dat ik me moest bewijzen tegenover hen. Ze zagen er allemaal zo stoer uit… Maar toen we allemaal los mochten, bleek al snel dat dat niet hoefde.  Ze namen me meteen op in de groep! Ze waren zo lief voor mij! Ik voelde me werkelijk op mijn plaats. Ik heb gespeeld en gerend en in modderplassen gerold! Allemaal met mijn nieuwe vriendjes. Wolfhonden. Af en toe liep ik terug naar mijn vrouwtje om te kijken wat zij ervan vond, maar ook zij stond te glimmen. Ze vertelde me dat ik mocht spelen zoveel als ik wilde. Ik keek naar de andere honden. Die stonden alweer op me te wachten. Dus ik ging weer spelen, ik wil mijn nieuwe vrienden niet laten wachten natuurlijk! 

Tussendoor hoorde ik vrouwtje zeggen dat ze het fijn vond dat ik zo goed werd opgenomen in de groep. Ze vertelde dat dat wel eens anders is geweest. Andere honden zouden mij niet snappen. Dat is wel zo. Andere honden kijken me af en toe zo vreemd aan. Dat hebben de wolfhonden niet één keer gedaan. Die zijn net zoals ik. We spelen hetzelfde, corrigeren hetzelfde, rennen hetzelfde… En we houden allemaal van vies worden!

Vrouwtje heeft ook mijn achtergrond verteld. Mensen vroegen uit welke combinatie ik kwam. Nou, dat weet ze dus niet. Dat weet ik zelf niet eens. Vreemd hè, om je ouders niet te kennen? Dat vonden de wolfhonden ook al vreemd om te horen. En zo ook de baasjes. Ze keken mijn vrouwtje verbaasd aan. Toen ze vertelde dat ik uit Roemenië kwam en pas met 8 maanden oud bij haar kwam, snapten ze het. Of ik dan wel goede socialisatie heb gehad. Nou ja zeg!
Vrouwtje vertelde dat dat tegen viel en dat ik alleen nog maar had geleerd om niet door te slaan als ik een riem om moest. Eigenlijk had ik dat helemaal niet geleerd… Ik was gewoon te bang om te reageren…
De mensen konden respect voor mij opbrengen, denk ik. Ze waren in ieder geval niet bang voor mij, wat de meeste mensen wel zijn.
Ze aaiden me en bleven gewoon staan als ik tegen ze aan ging staan. Echt toffe mensen! 

Had ik al gezegd dat ik niet eens op viel in de groep? Ik heb niet eens mijn best gedaan om me op de achtergrond te houden. En ik was de bestluisterende hond van de groep! Eindelijk! De andere honden luisterden ook wel hoor, maar ik luisterde gewoon net wat beter! Dat weet ik zeker!

Ik ben blij dat het vrouwtje mij heeft meegenomen naar deze groep. Zo weet ik dat er ook nog andere honden zijn. Speciale honden. Net als ik. 

Vandaag gaan we wandelen met een normale groep honden, vertelde het vrouwtje. Maar ook dat vind ik leuk! Heel leuk! Het is toch anders dan met de wolfhonden, dat weet ik zeker. Zowel de honden als de baasjes zijn anders. Maar ik weet nu dat er honden zijn zoals ik en ik accepteer mezelf nu meer. Ik zal me dus ook niet vervelend gedragen tegenover de andere honden van vanmiddag. Ik houd gewoon in mijn achterhoofd dat het voor andere honden normaal gedrag is en geen vervelend gedrag. En dat ik het vanmiddag niet mag vertonen en bij de wolven wel! 

Vrouwtje vertelde dat er later, als ik volwassen ben (ofzo) er ook een wolfhond komt. Jippie! Ze denkt ook altijd aan mij hè! Een compleet eigen speelmaatje die net zo gek is als ik!

Een belangrijke boodschap!

Vrouwtje heeft maandag haar rijbewijs gehaald. Vind het heel leuk voor haar hoor!
Maar wat word ik moe daar moe van zeg. Ze gaat nu heel veel weg met dat ding op 4 wielen. En ik moet mee!
 Nu vind ik auto rijden heel leuk, op zich geen probleem zou je zeggen. Maar nu komt het. Ik mag die hele auto niet uit! Gewoon helemaal niet! Ik ga dus mee, gedraag me heel erg goed, en moet vervolgens blijven zitten. Terwijl zij gewoon lekker weg loopt! Abnormaal hoor!

Gelukkig was vandaag anders. Vandaag moest ik ook weer mee, maar mocht ik ook de auto uit! We moesten best lang rijden. Toen we stil stonden, deed vrouwtje mijn deur open en zei dat ik eruit mocht. Dit is een test. Ze kijkt of ik kan luisteren. Dat kan ik wel hoor! Ik bleef zo stil mogelijk zitten. Ze zei nogmaals dat ik eruit mocht komen. Ik keek haar aan. Ze knikte glimlachend naar me. Het mag echt! Snel sprong ik de auto uit! Heerlijk, vrijheid!

Ik rende een heel stuk van haar weg. Maar dat vindt vrouwtje niet erg, want ze weet dat ik toch wel terug kom.

Ineens zag ik het. Ik schrok ervan. Een hele groep honden! Ik rende op ze af, en wilde meteen spelen! Vrouwtje kwam erbij staan en zei dat ik vandaag de hele dag met deze honden mocht spelen! Ik keek even rond en zag een paar honden die ik al kende! Stoer!
Ik herkende een blonde man, ik heb al eens eerder met hem gespeeld. We hebben toen achter elkaar aan gerend en hebben samen een hol gegraven. Daarnaast herkende ik meteen de mooiste hond die ik ooit heb gezien. Prachtig langharig met een mooie spitse snoet. Met haar heb ik vaak gewandeld, zelfs een keer drie dagen achter elkaar! Ik betrapte mezelf erop dat ik bleef staren… Ze is ook zo enorm mooi…

Ehm. Ja. Ander onderwerp! De rest van de honden waren voor mij onbekend, maar ze zagen er wel aardig uit. En jullie kennen mij al een beetje. Ik ben de beroerdste niet een geef iedereen een kans. Ik vind het belangrijk dat je jezelf kunt zijn. Vrouwtje heeft mij geleerd dat dat mag. Ik ben ook altijd mezelf. Niet iedereen is daar blij mee, want ik kan ook erg koppig zijn. Vrouwtje lacht er altijd om als ik weer eens niet luister. Ze zegt dat dat in mijn karakter zit. Het zal wel. Ik doe mijn best hoor.
Ik vind dat ik vandaag ook redelijk geluisterd heb. Vrouwtje is niet boos geworden en de andere baasjes vonden mij ook heel leuk! Denk ik.

De honden vonden mij zeker weten wel leuk! Ik vond hen ook leuk. Er waren een paar baasjes die foto’s hebben gemaakt. Dat vind ik altijd leuk, foto’s. Alleen als mijn vrouwtje ze maakt, dan vind ik het stom. Zij maakt ze namelijk altijd óf van de andere honden, óf ik wil met haar spelen en dan heeft zij dat ding bij zich. Als andere baasjes foto’s van mij willen maken, heb ik altijd het idee dat ze mij toch wel knap vinden. Knap genoeg om vast te leggen. Ze zien dan wat vrouwtje ook in mij ziet. Dat vind ik fijn. Ze begrijpen mij dan vaak ook beter. Natuurlijk niet zo goed als het vrouwtje, maar ze doen hun best. En dat waardeer ik. 

Dus bij deze: Probeer je eens in te leven in een ander en je zult zien dat iedereen op zijn eigen manier zijn best doet.

Ik ben een toppertje!

Vrouwtje had me al voorbereid op een lange dag alleen. Ze zei dat ze van 9 tot 6 van huis zou zijn. Dat vind ik erg lang. Ik zag er ook als een berg tegenop. Zo lang zonder haar...

Maar ik was blij verrast! Vrouwtje had namelijk tot in de puntjes alles voor mij geregeld! Vanmiddag kwam een lieve vrouw mij ophalen, Lisanne genaamd. Zij is het vrouwtje van mijn beste vriendin: Tessa. Ze kwam mij ophalen om te gaan wandelen. Ik wilde me van mijn beste kant laten zien, dus luisterde extra goed! En dat kreeg vrouwtje ook te horen. Ik was heel braaf geweest.

En toen vrouwtje thuis kwam, zijn we meteen naar school gegaan. Dat had ik niet verwacht. We zijn daar al zo enorm lang niet geweest... Ik werd daar altijd zenuwachtig en... nou ja... jullie kennen de rest. Maar nu ging het heel goed. Vrouwtje liet me merken dat ik niets had om bang voor te zijn. Had ik ook niet. Ik heb maar twee keer per ongeluk geblaft! Verder heb ik wel alles heel erg goed in de gaten gehouden. Soms zó goed, dat ik niet eens merkte dat het vrouwtje weg liep. Bleef ik daar gewoon zitten! Zag er vast heel rebels uit. Zo bedoelde ik het niet hoor...
Ik heb echt geprobeerd de hele les te luisteren! Heb zelfs netjes naast het vrouwtje gelopen in plaats van voor haar uit! Doe me dat maar eens na, vieze hondensnuiters!
Jammer dat we door mijn afwezigheid de inschrijfdatum van het examen hebben gemist... Ik had graag mee willen doen en vrouwtje willen bewijzen dat ik haar waard ben! Maar ja... Volgende keer misschien beter.

Nu lig ik heerlijk in mijn mand met de laptop van het vrouwtje. Speeltjes erbij, koekje erbij. Ik geniet wel hoor. Ik vond het een positief dagje en wil vrouwtje uit de grond van mijn kloppend hart bedanken voor deze mooie dag!

Vrouwtje geeft mij geen .... Oh, laat maar.

Ik wilde eigenlijk een heel verhaal schrijven over mijn vrouwtje. Over wat ze allemaal niet doet...
Maar toen bedacht ik me.. Ik zou niet meer lelijk over haar doen. Daarbij komt nog dat ze iets geweldigs had geregeld voor mij. Dus dat ze zo weinig tijd had voor me de afgelopen dagen, vergeef ik haar wel weer.

Ze had namelijk geregeld, dat ik, Odi de Grote, een interview kreeg!! Met een echte journalist!
Heeft ze me gisterenmorgen verteld. Ik was zo enorm zenuwachtig, dat ik er buikpijn van kreeg. Gelukkig kon ik wat gras naar binnen werken. Helaas voor het vrouwtje kwam dat gras er ook allemaal weer uit. Ik was zo zenuwachtig! Ik kon het ook niet helpen.
Maar gisterenmiddag kwamen ze dus langs! Vrouwtje had mij naar buiten gedaan, samen met Sascha. Waarschijnlijk omdat die meneer zo bang was. Want dat merkte ik wel toen ik binnen kwam hoor...

Maar ik heb braaf onder de tafel gelegen en ging ook braaf poseren toen dat van mij gevraagd werd. Want ja, een echte beroemdheid is heel erg goed in poseren! Natuurlijk ben ik dat dan ook. Vrouwtje stond er ook op, want zij gaat al mijn verhalen naar die meneer opsturen. Dan mag zij ook wel op de foto, niet waar?

Ik vond het allemaal heel erg spannend en heb het vrouwtje erg goed in de gaten gehouden in de tijd dat die journalisten er waren... Want ze moet natuurlijk wel veilig blijven!
En toen die mensen weg gingen, zou ik eigenlijk vrouwtje aanspreken op haar gedrag. Ze had namelijk verteld dat buitenlandse honden moeilijker waren dan Nederlandse honden. Pfft. Die Nederlandse honden snappen niet eens de normale hondentaal! En dan zou ik moeilijk zijn?!! Wat denkt ze wel niet?!
Oh ja, ik zou niet meer mopperen....
Nou uhm. Dat was het dan...

Volgende week staan we in de krant! Vrouwtje. En ik. Odi.

Ik word beroemd!!!!

Sommigen hebben het al gelezen op die ene site waar vrouwtje altijd alles op zet. Gezichtsboek ofzo.
Ze hadden het beter blafboek kunnen noemen. Want hallo hee, wat wordt daar veel geblaft over nutteloze zaken.

Maar dat even terzijde, ik ging vertellen waarom ik beroemd ga worden! Ja, lees het nog maar eens. Beroemd. Odi de hond. Beroemd. Je gelooft het niet hè?
Nou, ik zal het eens even piekfijn uitleggen. Mijn vrouwtje heeft een mailtje gehad. Van een beroemde man. Hij geeft namelijk kranten weg. Ofzo.
Hij vroeg of mijn vrouwtje iedere week een stuk voor de krant wilde schrijven. Tja, daar gaat ze weer hè. Een beetje met de eer strijken. Ik schrijf alle blogs, en zij krijgt alle aandacht.

Dus. Die man. Hij wil dus dat mijn vrouwtje (ik!!!) een column gaat schrijven. Omdat mensen graag ons verhaal willen lezen. Ik ben heel trots op mezelf en ga me ook heeeeeeeeeeeel goed gedragen, zodat er alleen maar positieve berichtjes in die krant komen!

Hoe die man ons gevonden heeft? Nou. Gewoon via deze blog! Gaaf toch?! Hij las deze blog, dacht natuurlijk: ''Goh, wat is die hond geweldig!'' en wilde daarna weten wie ik was. Toen heeft hij contact opgenomen met de stichting, die het e-mailadres van mijn vrouwtje heeft gegeven. Zo kwam hij dus bij mijn vrouwtje aan. Hij had een heel net mailtje geschreven, maar toch schrok mijn vrouwtje. Ze vertelde mij het hele verhaal en zei dat ze het niet kon geloven. Ze onderschat mij!!! Ik ben toch ook geweldig... Toch?

Aan al mijn onderdanen en fans.....

Een fijn weekend!

Ongeluk gehad....

Vandaag een heerlijk stuk met Odi gefietst. Alles ging goed, tot we bijna thuis waren...

We kwamen een Beagle tegen, liep aan de andere kant van de weg. Odi reageerde niet op hem, had hem wel gezien, maar liep door. Ik zag er dus geen gevaar in.
Ineens begint die Beagle te blaffen en valt uit naar Odi.
Ik zei nog ''Odi, nee... Rustig...'' en begon langzamer te rijden, voor het geval dat.
En ja hoor, Odi vliegt naar die Beagle toe, niet rekening houdend met de fiets...

Hij zat dus onder de fietsband. Hij kermde het uit, echt een piep die door merg en been gaat. Ik ben meteen gestopt en van de weg af gegaan. Odi gecontroleerd, die niet op zijn pootje wilde staan.
Toen ik wilde omdraaien en tegen het meisje van de Beagle wilde zeggen dat het wel ging, was ze al weg. Snel doorgelopen. Argh.

Nu kon ik er toen niet heel veel om geven, maakte me meer zorgen om Odi. Hij piepte nog steeds zachtjes. Ik mocht niet aan zijn poot komen, dus we zijn langzaam naar huis gelopen. Eenmaal weer bij ons in de straat stopte hij met hinken en zag ik een wondje.

We zijn nu net thuis. Odi loopt weer normaal. Ik mag nog steeds niet aan zijn poot komen, maar mag er wel naar kijken. De wond ziet er schoon uit verder.
We hadden geluk dat ik langzamer ben gaan rijden, anders had het nog erger kunnen zijn..

Ben zo enorm geschrokken! Net als Odi trouwens. Vandaar dat hij ook niet zelf schrijft, hij moet nog even bij komen ;)

Hier de foto's van zijn wondje...

Gewandeld met een ander onzeker hondje.

Gisteren heb ik gewandeld met een hond die nog onzekerder was dan ik was.

Na lang wachten mocht ik eindelijk de auto uit. Ik liep vrolijk met het vrouwtje mee, en ineens zie ik een hond in mijn ooghoeken. Ik loop vrolijk op hem af, benieuwd wie het is. Maar ik werd helemaal niet vriendelijk begroet! De hond viel mij aan!!
Ik blafte heel hard terug, ik schrok een beetje.

Bleek dat die hond met ons mee ging!! Daar zat ik dus helemaal niet meer op te wachten. Maar goed, vrouwtje weet wat ze doet, ik vertrouw haar. Ik mocht al heel snel los wandelen, maar die andere hond bleef vast. Ik weet wel waarom. Hij is niet lief!

Ik heb heerlijk in mijn eentje gespeeld, maar op een gegeven moment kreeg ik medelijden met die andere hond. Hij bleef maar aan de lijn en hijgde heel erg. Ik ging naar hem toe, deed al mijn trucjes om hem aan het spelen te krijgen. En toen ik spelbogen ging maken, kwam hij los! Hij wilde wel spelen! Hij was alleen een beetje bang. Ik weet daar natuurlijk alles van, zo was ik vroeger ook...

Toen hij los mocht, heb ik ervoor gezorgd dat hij zich beter voelde. We hebben heerlijk gespeeld samen!

Ten slotte zei vrouwtje dat ik heeeel goed had geluisterd! Daar was ik zo blij mee! Ik gedraag me ook steeds beter, ik voel me ook fijner :)

 Hier vertel ik hem dat hij niet bang hoeft te zijn.

 En hier waren we samen aan het spelen.

Lieve mensen!

Vrouwtje zit regelmatig op een hondenforum; HondenPage. Nu was er een ''topic'' geopend over complimenten. Ik snap er weinig van, maar wat mensen daar zeggen... Dat is zooo lief!

Ik citeer:

''Odi, volgens mij ben jij een lekker boefje!''

''Odi, jij bent echt een enorm bijzonder mysterietje Ik vind je echt een prachtige hond!''

''Odi is 1 van mijn favorieten op hp, echt een hele mooie hond, alles.
Odi is ook wel zo'n soort hond waar ik op val.
Soort snuit, oren, vachtlengte, bouw...
Als zo'n hond op een herplaatsing/stichting site staat, zou ik ook meteen kijken''

''Odi vind ik echt een prachtige hond! Zn uitstraling is ook heel lief ''

Ik vind al deze opmerkingen heel erg lief, en vrouwtje heeft zeker wel een half uur met een grote glimlach naar het scherm zitten staren. Dus... Dankjulliewel!

Ik hoor van steeds meer mensen dat ze mij lief vinden. Ik ga dus vooruit in mijn gedrag. Denk ik.. Vrouwtje laat me ook steeds vrijer weer. Alleen als ik heel veel zie en er zijn heel veel (onzekere) honden, wordt het te druk in mijn hoofd en doe ik dingen die ik liever niet doe.
Over het algemeen gaat het dus fantastisch en ik ben altijd heel blij als het vrouwtje weer thuis komt!! Gaan we heerlijk knuffelen of wandelen of spelen!

Pff, ik word verwaarloosd.

Niet normaal. Die tijd die ik alleen heb moeten zitten... Al die tijd. En dan neemt ze ook nog de laptop mee als ze weg gaat. Wat denkt zij nou eigenlijk?!

Ja, ik word flink verwaarloosd. Dagen alleen thuis, nachten in de kou. Geen eten, geen drinken. Geen vrouwtje. Geloof je me niet? Nou. Het is echt zo. Ze is heel slecht voor mij. Daarom heb ik ook niets meer geschreven. Kon ook niet, want die laptop was dus weg.
Ik heb me voorbeeldig gedragen, niet (al te veel) uitgevallen naar andere honden, alle mensen laten lopen, netjes bij haar gebleven met los lopen, geknuffeld met haar als ze thuis kwam. En wat doet zij? Ze geeft me speelgoed en gaat daarna weg.

Ze zegt dat ze naar ''school'' moet. Maar school is met mij. Daar heb ik het al eens over gehad. En zij gaat zonder mij. Dus ze liegt. En dan komt ze thuis, helemaal ruikend naar andere dieren.

Tot slot nam ze me vandaag mee naar het hondenstrand. Leuk hoor. Maar ik moest een SJAAL om. Niet normaal toch?! Vond het best een leuk ding, maar toen ik ging zwemmen werd dat ding zwáár... Ik heb hem af geschud, stom ding. Daarna hebben Tessa en ik er leuk mee gespeeld. En weet je wel niet hoe koud het is, zo op een hondenstrand?!

Ik pik dit niet langer!! Wie wil er een leuke kruising Duitse Herder x Bloedhond? Ik bied mezelf aan! En vertel dan ook even wat je te bieden hebt, want kom niet zomaar naar jouw huis lopen.


Verdorie, ik zat te kijken naar foto's om hier bij dit bericht te doen. Maar ik heb het toch niet zo slecht als ik hierboven beschreef hoor... Ik ben gewoon heel goed in overdrijven... En vrouwtje doet niet meer op mij mopperen, maar ik vind het heel moeilijk om niet op haar te mopperen...
Vind haar echt heel lief en leuk hoor....  Vergeet bovenstaande tekst maar weer, en geniet van de foto's!

Ik ben kapot!

Wat een dag... We gingen al heel vroeg weg, vrouwtje en ik. En we moesten heel lang rijden...
En toen reden we ineens een grote plek op, waar heeeeeeeel veel honden stonden!
Natuurlijk moest ik mezelf toen even laten horen, daar was het vrouwtje niet zo blij mee.

En het lopen naar die hondjes duurde ook uren. Vrouwtje liep iedere keer weer terug, waardoor ik ook weer terug moest. Maar ineens voelde ik me zeker genoeg om te stoppen met blaffen en gingen we wel gewoon bij de groep staan.

We gingen een hele steile weg langs, ik trok vrouwtje naar boven. En daarna mocht ik los lopen. Wat was ik daar blij mee! Al snel had ik mijn besteste vriendje weer gevonden. Zijn naam is Luan en ik vind hem echt geweldig! De hele middag hebben we samen gespeeld! Er waren wel nog meer honden hoor, die heb ik ook wel even gedag gezegd. Maar die waren lang niet zo gezellig als Luan.

Aan het einde van de middag moesten we weer naar onze baasjes. Ik ging braaf naar haar toe, zelfs baasje stond er geloof ik van te kijken. Ze lijnde me weer aan, en ik moest haar weer die steile weg op trekken. Vind ik leuk om te doen!
Daarna gingen we naar een soort van dijk waar hekken omheen stonden. Daar mochten we weer los. Hé, wacht. We gaan niet naar huis?! Zucht, ik was al zo moe...
Ik heb nog even gespeeld hoor, maar daarna sjokte ik voor de groep uit en wilde ik zo snel mogelijk naar huis.  Vrouwtje was mij daarom ook kwijt... Want die liep halverwege in de groep en zag mij niet meer. Ze raakte een beetje in paniek. Ik kwam dus snel naar haar toe gelopen. Toen ze me zag, was ze weer opgelucht. Gelukkig maar.

Daarna gingen we naar de auto. 'Wat fijn voor Odi, ze gaan naar huis', denk je nu hè? Dan heb jij het mooi mis! Vrouwtje sleepte me mee naar een dierenwinkel. ''De Vogelkelder'' genaamd. Ze wilde me eerst in de auto laten, maar was bang dat er iets met me zou gebeuren.

In de winkel zag ik allerlei lekkers, maar ik moest overal vanaf blijven. En omdat er zoveel geurtjes waren, heb ik de helft niet gezien. Ik heb wel een papegaai, een eekhoorn, een konijn en andere vogels gezien. De rest heb ik gemist. Vrouwtje heeft wel alle dieren gezien. Het was zo mooi daar!

En daarna gingen we toch echt naar huis. Ik was zó moe. Kon bijna niet meer op mijn poten staan.

Nu lig ik nog steeds languit hoor, met de laptop bij mijn snuitje.

Nieuwe vriendin gemaakt!

Vandaag zijn we bij de gedragstherapeute geweest. Tenminste, vrouwtje zei dat ze zo heette. Ik vond haar aardig. Ze begroette mij heel open en ze gaf me eten. En ze begreep mij meteen. Dat vind ik fijn, want heel veel mensen doen dat niet.
Maar voordat we bij haar aan kwamen, moesten we eerst heeeel lang lopen. Ik had mijn nieuwe botje meegenomen, maar dat werd toch wel heel vervelend om die de hele weg mee te nemen...

Toen we er bijna waren, heb ik het bot maar aan vrouwtje gegeven. En toen zagen we die mevrouw. Ze zei dat ik hele zachte ogen had. Dankuwel mevrouw. En zonder dat mijn vrouwtje nog maar iets verteld had, wist die mevrouw al wat er aan de hand was. Ze begreep mijn lichaamshouding en mijn gedrag. Ik weet niet beter dan dit. Of nou ja, wíst niet beter.

Ze ging met mij en vrouwtje wandelen. Ze vertelde van alles aan het vrouwtje, terwijl ik stond op te letten. Tot... Ja. Tot vrouwtje de leiding overnam. Wat viel er een stress van mijn schouders af.
Wel kwam er iets anders in mijn gedachten op. Die mevrouw zei dat het normaal was, omdat ik mijn zelf-aangeleerde gedrag weer moet omzetten in het gedrag dat vrouwtje graag wil zien. En dus was het een wirwar in mijn hoofd. Om mijn frustratie kwijt te raken, ging ik gras eten. Ook dit mocht ik gewoon doen.

We gingen oefenen met nog een reu erbij. Hij was groot en stabiel. Vrouwtje nam weer de leiding over. Ik vond het moeilijk om hem te negeren, maar deed het toch. In het begin voelde dat raar, maar na een tijdje vond ik het erg fijn dat ik op het vrouwtje kon vertrouwen voor bescherming. Ik ging dus minder opletten op de omgeving en meer genieten van het gras en de buitenlucht. Vrouwtje is er voor mij. Dat zal ze altijd zijn.

De mevrouw zei nog even dat ik een erg intelligente hond was, dat ik alles zo snel oppikte. Wat een fijn compliment. Ook zei ze tegen mijn vrouwtje dat ik niet wílde blaffen, maar geen andere uitweg zag. Ik ben helemaal niet gemaakt om te blaffen. Is ook zo, ik doe het liever niet.

Ik vind die mevrouw lief en ik vind het fijn dat ze mijn vrouwtje helpt.

Vervolg fotoshoot!

Als hond heb je het maar zwaar. Vooral als je zo fotogeniek bent als ik ben.
Iedere keer maar weer die camera in je snoet. Maar het geeft niet hoor, ben eraan gewend.

En toen vrouwtje de foto's liet zien, vond ik ze ook wel heel erg leuk. Baasje van Mara; je hebt goed werk geleverd! Ookal vond ik je erg irritant met die camera. Ook vond ik het niet kunnen dat je mij die snoepjes niet gewoon gaf en dat je steeds dat speeltje maar weer wegpakte. Maar verder vond ik je heel aardig.
Hieronder kun je een collage van de foto's bewonderen!

Verder heeft vrouwtje me vandaag verteld dat ze zo'n ding voor aan de fiets heeft gekocht, zodat ik ''lekker'' mee kon rennen naast de fiets. Of ik dat nu heel lekker ga vinden, weet ik niet. Ze verzint altijd wel wat. Dacht ik dat ik er vanaf was door steeds voor de fiets te gaan wandelen, komt ze met zo'n ding aan. Zucht. Diepe zucht.
En ze heeft zo'n heupband gekocht, kunnen we hardlopen. Zie je mij al gaan? Hardlopen. Met die slome slak. Heel fijn dat ze zoiets verzint. Oh, en die heupband was ook goed voor Sascha, want dan kon Sascha met ons meewandelen. Vreselijk. Nu vind ik Sascha heel erg lief hoor, maar die is ook al zo sloom. Moet overal snuffelen, dan weer even onder haar oksel krabben. Schiet gewoon niet op. Maar ja, vrouwtje's wil is wet.

Fotoshoot!

Vandaag moesten we heel ver rijden. Vrouwtje zei dat ik op de foto ging. Niet weer hè....
Soms word ik daar zo moe van. Maar nu moest het leuk worden, want Sascha ging ook mee!

Toen we aankwamen, moesten we meteen de trap op. Daar had ik dus geen zin in.
Dus ik liep weer naar beneden, daar had ik namelijk een mooie dame gezien! Maar vrouwtje kwam me ophalen en dus moest ik wel meelopen....

Nou, boven was het heel klein. Niet genoeg ruimte voor zo'n hond als ik. Vond ik dan. Ik moest op een verhoging klimmen en daar netjes gaan zitten. Prima. Ik zat daar braaf te zijn, maar Sascha bleef maar piepen. Dus werd ik steeds afgeleid. Toen moest ik van dat podium af en moest Sascha daar zitten. Maar die deed dat natuurlijk gewoon niet. Ook toen we samen moesten, wilde ze niet. Sascha wilde rennen en springen en gek doen. Word volwassen.

Ik was heel braaf en af en toe maar een beetje vervelend. En die foto-mevrouw had een superleuk speeltje! Een soort piep-kip! Ik vond hem super! Dus als ze erin kneep, keek ik naar haar en daarna rende ik naar haar toe om het speeltje af te pakken!

Het was nog best leuk om te doen! Toen we weer naar beneden gingen, moest ik heel erg nodig plassen. Maar vrouwtje heeft mij geleerd dat dat buiten moest. Dus ik dribbelde heen en weer tussen de mensen en de deur van dat huis. Niemand reageerde. Mara (het andere hondje dat er liep) plaste ook gewoon op de grond. Ze had er wel spijt van hoor. Maar ze deed het wel. Dus ik liep nog een laatste keer naar die deur, maar weer niemand keek op. Toen tilde ik mijn poot op en.... IEDEREEN REAGEERDE! En niet erg aardig ook. Pfft. Kom dan ook gewoon als ik moet plassen.....

Daarna zijn we nog even snel een rondje wezen lopen en naar huis gegaan...

Foto's komen nog hoor!

Zondag rustdag?! Echt niet!

Gisteren was helemaal geen rustdag voor mij!

We gingen eerst naar een strand met heeel veel leuke andere honden! Tessa was ook mee, dus we hebben samen de nieuwe honden opgezocht. Er was nog een mevrouw bij met twee hele leuke kleine hondjes, maar die vonden mij niet zo leuk. Ik heb ze verder dus ook gewoon met rust gelaten.

Daarna dacht ik dat we naar huis gingen, maar dat gingen we helemaal niet! We gingen naar een heeel groot gebied met allemaal paarse planten! Was heel leuk daar! Tessa en ik waren de enige honden daar, dus we hebben geweldig samen kunnen spelen!

Ik hoorde wel andere honden blaffen, maar vrouwtje zei dat dat de honden van het asiel waren.

Ik ga er geen groot verhaal van maken, jullie vinden de foto's toch veel leuker!