Ik ben Odi en ik ben boos.

Ik was deze week erg chagrijnig. Niet te genieten. Volgens het vrouwtje dan. Ze zei dat ik nergens zin in had. Dat was ook wel zo hoor…
Maar dat kwam niet omdat ik chagrijnig was. Ik was boos en in de war. Vrouwtje was enorm veel met mij bezig, erg leuk hoor. Maar ze had zich beter bezig kunnen houden met de honden waar het zo slecht mee gaat. Honden uit mijn land, honden zonder baasje. Honden met een trauma. In plaats daarvan is ze met mij bezig. Het gaat super goed met mij! Laat me met rust, ga aan de gang met die honden. Maar ze liet me niet met rust. Ze maakte zich zorgen om mij. Of ik pijn zou hebben, of ze iets fouts had gedaan. Nee, helemaal niet. In principe niet bij mij. Toch reageerde ik als een chagrijnige en boze hond. Niet kwispelen, niet spelen, altijd maar alleen willen zijn en iedereen wegsnauwen. In de hoop dat ze het zou snappen. Dat deed ze niet.

Nou, ik was dus de hele week ‘niet te genieten’. Ik had alleen maar die arme soortgenoten in mijn hoofd. Ik heb het ultieme leven, terwijl andere honden strijden voor hun leven. Ze moeten zich verdedigen tegen de mensen. Ik leef in vrede met mensen. Toen ik hier kwam vond ik het ook raar dat mensen aardig tegen mij waren. Ik heb geleerd dat mensen niet aardig zijn. Mensen zijn gevaarlijk, doen je pijn. Jij moet mensen eerder pijn doen, dan kunnen ze jou geen pijn doen. Dat heb ik geleerd. Maar mensen snappen dat niet. Mensen denken dat wij gevaarlijk zijn en reageren daarom gevaarlijk op ons. En dan reageren wij weer.
De fokker die mijn vrouwtje regelmatig spreekt, zei laatst de meest wijze woorden die ik ooit heb gehoord. Ze zei: ‘Ik vertrouw honden erop dat ze zullen reageren als honden en ik vertrouw mensen erop dat ze reageren als mensen.’
Dit is precies wat ik ook vind. Mensen denken dat wij, honden, kunnen reageren als mensen. Maar wij zijn en blijven honden. Ik ben een hond. Ik stam af van de wolf. Ik stam niet af van de mens. Ik heb niet geleerd dat ik gewoon weg kan lopen als iemand mij bedreigt. Ik heb geleerd dat ik mijn bek moet gebruiken. Mensen moeten dat begrijpen. Mensen moeten begrijpen dat wij bang voor ze kunnen zijn en dan anders kunnen reageren. Wij zijn anders.

De honden uit mijn land hebben een trauma van mensen. Natuurlijk zijn er soortgenoten die positieve ervaringen met mensen hebben. Ga er vanuit dat de honden dit niet hebben. Stel je voor dat jij bent bekogeld met grote keien. Je rent weg, terug naar je familie. Je vertelt je familie dat je bekogeld bent en hoe de dader eruit ziet. De volgende keer dat je met je familie langs loopt, zeg je: ‘Kijk, dat is hem.’ Je familie wil verhaal halen bij de dader. Ze lopen naar de dader toe, maar de dader wordt bang. Hij gooit weer met keien om je familie op afstand te houden. Dit schiet ze in het verkeerde keelgat en ze leren de dader een lesje. Klinkt redelijk, niet waar? In de mensenwereld wordt de familie er niet op aangekeken. Ben je familie van een hond, dan ben je ineens vals en gevaarlijk.

Ik blijf bezig over de honden daar. Ik hoop dat het jullie allemaal wat duidelijker wordt. Ik wil dat jullie die honden begrijpen. Dat jullie mij begrijpen… Natuurlijk zijn er veel andere problemen in de wereld. Daar ben ik ook zeker wel druk mee hoor. Maar hier kan ik me echt boos om maken! Help alstublieft mijn soortgenoten in mijn land door ons te begrijpen. Ik ben ook ooit zo’n hond geweest. Ik heb het overleefd, maar vele honden zullen dat niet doen.

''Normale honden''

Vanmiddag heb ik dus gewandeld met ''normale'' honden, zoals ik vanmorgen al schreef.

We kwamen aan, er was al een hondje. Tessa vond hem wel leuk, ik vond hem maar raar. Dus dat moest ik ook even laten horen als hij te dicht bij kwam.

Later kwamen er nog meer hondjes en gingen we op pad. Ik trekken en trekken, maar vrouwtje liep maar niet door. Zucht. Daar heb je ook niets aan hè?! Geïrriteerd keek ik om. Alsof ze me niet los kon gooien. Ik gedraag me toch gewoon...
En alsof ze mijn smeekgebeden had verhoord, klikte ze me los van dat vervelende touw. Ik rende meteen weg. Mooi goed! Natuurlijk zocht ik het vrouwtje wel regelmatig op en kwam ik even naast haar lopen. Want ik moet wel laten zien dat ik kan luisteren! Vrouwtje was helemaal verbaasd dat ik dit deed, aangezien ze stond te vertellen dat ze me gewoonlijk helemaal niet meer zag op een wandeling...

Ik heb de hele dag met die vreemde gozer uit het begin van mijn tekst gespeeld. Storm heette hij! Hij was toch wel heel aardig hoor. Ik vergis me ook wel eens in honden hoor ...
En de andere honden waren ook heel leuk! Af en toe vonden ze mij een beetje raar, maar daar trok ik me niet teveel van aan. 

Ze zijn net zoals ik...

Vorige week ben ik wezen wandelen met een groep soortgenoten. Nu doe ik dit wel vaker, maar deze wandeling was toch wel heel bijzonder. Ik ging namelijk met een speciale groep honden mee. Ze heten wolfhonden. Jullie kunnen wel raden hoe die eruit zien… Als wolven natuurlijk!

Ik vond het wel spannend. Ik had een beetje het idee dat ik me moest bewijzen tegenover hen. Ze zagen er allemaal zo stoer uit… Maar toen we allemaal los mochten, bleek al snel dat dat niet hoefde.  Ze namen me meteen op in de groep! Ze waren zo lief voor mij! Ik voelde me werkelijk op mijn plaats. Ik heb gespeeld en gerend en in modderplassen gerold! Allemaal met mijn nieuwe vriendjes. Wolfhonden. Af en toe liep ik terug naar mijn vrouwtje om te kijken wat zij ervan vond, maar ook zij stond te glimmen. Ze vertelde me dat ik mocht spelen zoveel als ik wilde. Ik keek naar de andere honden. Die stonden alweer op me te wachten. Dus ik ging weer spelen, ik wil mijn nieuwe vrienden niet laten wachten natuurlijk! 

Tussendoor hoorde ik vrouwtje zeggen dat ze het fijn vond dat ik zo goed werd opgenomen in de groep. Ze vertelde dat dat wel eens anders is geweest. Andere honden zouden mij niet snappen. Dat is wel zo. Andere honden kijken me af en toe zo vreemd aan. Dat hebben de wolfhonden niet één keer gedaan. Die zijn net zoals ik. We spelen hetzelfde, corrigeren hetzelfde, rennen hetzelfde… En we houden allemaal van vies worden!

Vrouwtje heeft ook mijn achtergrond verteld. Mensen vroegen uit welke combinatie ik kwam. Nou, dat weet ze dus niet. Dat weet ik zelf niet eens. Vreemd hè, om je ouders niet te kennen? Dat vonden de wolfhonden ook al vreemd om te horen. En zo ook de baasjes. Ze keken mijn vrouwtje verbaasd aan. Toen ze vertelde dat ik uit Roemenië kwam en pas met 8 maanden oud bij haar kwam, snapten ze het. Of ik dan wel goede socialisatie heb gehad. Nou ja zeg!
Vrouwtje vertelde dat dat tegen viel en dat ik alleen nog maar had geleerd om niet door te slaan als ik een riem om moest. Eigenlijk had ik dat helemaal niet geleerd… Ik was gewoon te bang om te reageren…
De mensen konden respect voor mij opbrengen, denk ik. Ze waren in ieder geval niet bang voor mij, wat de meeste mensen wel zijn.
Ze aaiden me en bleven gewoon staan als ik tegen ze aan ging staan. Echt toffe mensen! 

Had ik al gezegd dat ik niet eens op viel in de groep? Ik heb niet eens mijn best gedaan om me op de achtergrond te houden. En ik was de bestluisterende hond van de groep! Eindelijk! De andere honden luisterden ook wel hoor, maar ik luisterde gewoon net wat beter! Dat weet ik zeker!

Ik ben blij dat het vrouwtje mij heeft meegenomen naar deze groep. Zo weet ik dat er ook nog andere honden zijn. Speciale honden. Net als ik. 

Vandaag gaan we wandelen met een normale groep honden, vertelde het vrouwtje. Maar ook dat vind ik leuk! Heel leuk! Het is toch anders dan met de wolfhonden, dat weet ik zeker. Zowel de honden als de baasjes zijn anders. Maar ik weet nu dat er honden zijn zoals ik en ik accepteer mezelf nu meer. Ik zal me dus ook niet vervelend gedragen tegenover de andere honden van vanmiddag. Ik houd gewoon in mijn achterhoofd dat het voor andere honden normaal gedrag is en geen vervelend gedrag. En dat ik het vanmiddag niet mag vertonen en bij de wolven wel! 

Vrouwtje vertelde dat er later, als ik volwassen ben (ofzo) er ook een wolfhond komt. Jippie! Ze denkt ook altijd aan mij hè! Een compleet eigen speelmaatje die net zo gek is als ik!

Een belangrijke boodschap!

Vrouwtje heeft maandag haar rijbewijs gehaald. Vind het heel leuk voor haar hoor!
Maar wat word ik moe daar moe van zeg. Ze gaat nu heel veel weg met dat ding op 4 wielen. En ik moet mee!
 Nu vind ik auto rijden heel leuk, op zich geen probleem zou je zeggen. Maar nu komt het. Ik mag die hele auto niet uit! Gewoon helemaal niet! Ik ga dus mee, gedraag me heel erg goed, en moet vervolgens blijven zitten. Terwijl zij gewoon lekker weg loopt! Abnormaal hoor!

Gelukkig was vandaag anders. Vandaag moest ik ook weer mee, maar mocht ik ook de auto uit! We moesten best lang rijden. Toen we stil stonden, deed vrouwtje mijn deur open en zei dat ik eruit mocht. Dit is een test. Ze kijkt of ik kan luisteren. Dat kan ik wel hoor! Ik bleef zo stil mogelijk zitten. Ze zei nogmaals dat ik eruit mocht komen. Ik keek haar aan. Ze knikte glimlachend naar me. Het mag echt! Snel sprong ik de auto uit! Heerlijk, vrijheid!

Ik rende een heel stuk van haar weg. Maar dat vindt vrouwtje niet erg, want ze weet dat ik toch wel terug kom.

Ineens zag ik het. Ik schrok ervan. Een hele groep honden! Ik rende op ze af, en wilde meteen spelen! Vrouwtje kwam erbij staan en zei dat ik vandaag de hele dag met deze honden mocht spelen! Ik keek even rond en zag een paar honden die ik al kende! Stoer!
Ik herkende een blonde man, ik heb al eens eerder met hem gespeeld. We hebben toen achter elkaar aan gerend en hebben samen een hol gegraven. Daarnaast herkende ik meteen de mooiste hond die ik ooit heb gezien. Prachtig langharig met een mooie spitse snoet. Met haar heb ik vaak gewandeld, zelfs een keer drie dagen achter elkaar! Ik betrapte mezelf erop dat ik bleef staren… Ze is ook zo enorm mooi…

Ehm. Ja. Ander onderwerp! De rest van de honden waren voor mij onbekend, maar ze zagen er wel aardig uit. En jullie kennen mij al een beetje. Ik ben de beroerdste niet een geef iedereen een kans. Ik vind het belangrijk dat je jezelf kunt zijn. Vrouwtje heeft mij geleerd dat dat mag. Ik ben ook altijd mezelf. Niet iedereen is daar blij mee, want ik kan ook erg koppig zijn. Vrouwtje lacht er altijd om als ik weer eens niet luister. Ze zegt dat dat in mijn karakter zit. Het zal wel. Ik doe mijn best hoor.
Ik vind dat ik vandaag ook redelijk geluisterd heb. Vrouwtje is niet boos geworden en de andere baasjes vonden mij ook heel leuk! Denk ik.

De honden vonden mij zeker weten wel leuk! Ik vond hen ook leuk. Er waren een paar baasjes die foto’s hebben gemaakt. Dat vind ik altijd leuk, foto’s. Alleen als mijn vrouwtje ze maakt, dan vind ik het stom. Zij maakt ze namelijk altijd óf van de andere honden, óf ik wil met haar spelen en dan heeft zij dat ding bij zich. Als andere baasjes foto’s van mij willen maken, heb ik altijd het idee dat ze mij toch wel knap vinden. Knap genoeg om vast te leggen. Ze zien dan wat vrouwtje ook in mij ziet. Dat vind ik fijn. Ze begrijpen mij dan vaak ook beter. Natuurlijk niet zo goed als het vrouwtje, maar ze doen hun best. En dat waardeer ik. 

Dus bij deze: Probeer je eens in te leven in een ander en je zult zien dat iedereen op zijn eigen manier zijn best doet.