Ongeluk gehad....

Vandaag een heerlijk stuk met Odi gefietst. Alles ging goed, tot we bijna thuis waren...

We kwamen een Beagle tegen, liep aan de andere kant van de weg. Odi reageerde niet op hem, had hem wel gezien, maar liep door. Ik zag er dus geen gevaar in.
Ineens begint die Beagle te blaffen en valt uit naar Odi.
Ik zei nog ''Odi, nee... Rustig...'' en begon langzamer te rijden, voor het geval dat.
En ja hoor, Odi vliegt naar die Beagle toe, niet rekening houdend met de fiets...

Hij zat dus onder de fietsband. Hij kermde het uit, echt een piep die door merg en been gaat. Ik ben meteen gestopt en van de weg af gegaan. Odi gecontroleerd, die niet op zijn pootje wilde staan.
Toen ik wilde omdraaien en tegen het meisje van de Beagle wilde zeggen dat het wel ging, was ze al weg. Snel doorgelopen. Argh.

Nu kon ik er toen niet heel veel om geven, maakte me meer zorgen om Odi. Hij piepte nog steeds zachtjes. Ik mocht niet aan zijn poot komen, dus we zijn langzaam naar huis gelopen. Eenmaal weer bij ons in de straat stopte hij met hinken en zag ik een wondje.

We zijn nu net thuis. Odi loopt weer normaal. Ik mag nog steeds niet aan zijn poot komen, maar mag er wel naar kijken. De wond ziet er schoon uit verder.
We hadden geluk dat ik langzamer ben gaan rijden, anders had het nog erger kunnen zijn..

Ben zo enorm geschrokken! Net als Odi trouwens. Vandaar dat hij ook niet zelf schrijft, hij moet nog even bij komen ;)

Hier de foto's van zijn wondje...

Gewandeld met een ander onzeker hondje.

Gisteren heb ik gewandeld met een hond die nog onzekerder was dan ik was.

Na lang wachten mocht ik eindelijk de auto uit. Ik liep vrolijk met het vrouwtje mee, en ineens zie ik een hond in mijn ooghoeken. Ik loop vrolijk op hem af, benieuwd wie het is. Maar ik werd helemaal niet vriendelijk begroet! De hond viel mij aan!!
Ik blafte heel hard terug, ik schrok een beetje.

Bleek dat die hond met ons mee ging!! Daar zat ik dus helemaal niet meer op te wachten. Maar goed, vrouwtje weet wat ze doet, ik vertrouw haar. Ik mocht al heel snel los wandelen, maar die andere hond bleef vast. Ik weet wel waarom. Hij is niet lief!

Ik heb heerlijk in mijn eentje gespeeld, maar op een gegeven moment kreeg ik medelijden met die andere hond. Hij bleef maar aan de lijn en hijgde heel erg. Ik ging naar hem toe, deed al mijn trucjes om hem aan het spelen te krijgen. En toen ik spelbogen ging maken, kwam hij los! Hij wilde wel spelen! Hij was alleen een beetje bang. Ik weet daar natuurlijk alles van, zo was ik vroeger ook...

Toen hij los mocht, heb ik ervoor gezorgd dat hij zich beter voelde. We hebben heerlijk gespeeld samen!

Ten slotte zei vrouwtje dat ik heeeel goed had geluisterd! Daar was ik zo blij mee! Ik gedraag me ook steeds beter, ik voel me ook fijner :)

 Hier vertel ik hem dat hij niet bang hoeft te zijn.

 En hier waren we samen aan het spelen.

Lieve mensen!

Vrouwtje zit regelmatig op een hondenforum; HondenPage. Nu was er een ''topic'' geopend over complimenten. Ik snap er weinig van, maar wat mensen daar zeggen... Dat is zooo lief!

Ik citeer:

''Odi, volgens mij ben jij een lekker boefje!''

''Odi, jij bent echt een enorm bijzonder mysterietje Ik vind je echt een prachtige hond!''

''Odi is 1 van mijn favorieten op hp, echt een hele mooie hond, alles.
Odi is ook wel zo'n soort hond waar ik op val.
Soort snuit, oren, vachtlengte, bouw...
Als zo'n hond op een herplaatsing/stichting site staat, zou ik ook meteen kijken''

''Odi vind ik echt een prachtige hond! Zn uitstraling is ook heel lief ''

Ik vind al deze opmerkingen heel erg lief, en vrouwtje heeft zeker wel een half uur met een grote glimlach naar het scherm zitten staren. Dus... Dankjulliewel!

Ik hoor van steeds meer mensen dat ze mij lief vinden. Ik ga dus vooruit in mijn gedrag. Denk ik.. Vrouwtje laat me ook steeds vrijer weer. Alleen als ik heel veel zie en er zijn heel veel (onzekere) honden, wordt het te druk in mijn hoofd en doe ik dingen die ik liever niet doe.
Over het algemeen gaat het dus fantastisch en ik ben altijd heel blij als het vrouwtje weer thuis komt!! Gaan we heerlijk knuffelen of wandelen of spelen!

Pff, ik word verwaarloosd.

Niet normaal. Die tijd die ik alleen heb moeten zitten... Al die tijd. En dan neemt ze ook nog de laptop mee als ze weg gaat. Wat denkt zij nou eigenlijk?!

Ja, ik word flink verwaarloosd. Dagen alleen thuis, nachten in de kou. Geen eten, geen drinken. Geen vrouwtje. Geloof je me niet? Nou. Het is echt zo. Ze is heel slecht voor mij. Daarom heb ik ook niets meer geschreven. Kon ook niet, want die laptop was dus weg.
Ik heb me voorbeeldig gedragen, niet (al te veel) uitgevallen naar andere honden, alle mensen laten lopen, netjes bij haar gebleven met los lopen, geknuffeld met haar als ze thuis kwam. En wat doet zij? Ze geeft me speelgoed en gaat daarna weg.

Ze zegt dat ze naar ''school'' moet. Maar school is met mij. Daar heb ik het al eens over gehad. En zij gaat zonder mij. Dus ze liegt. En dan komt ze thuis, helemaal ruikend naar andere dieren.

Tot slot nam ze me vandaag mee naar het hondenstrand. Leuk hoor. Maar ik moest een SJAAL om. Niet normaal toch?! Vond het best een leuk ding, maar toen ik ging zwemmen werd dat ding zwáár... Ik heb hem af geschud, stom ding. Daarna hebben Tessa en ik er leuk mee gespeeld. En weet je wel niet hoe koud het is, zo op een hondenstrand?!

Ik pik dit niet langer!! Wie wil er een leuke kruising Duitse Herder x Bloedhond? Ik bied mezelf aan! En vertel dan ook even wat je te bieden hebt, want kom niet zomaar naar jouw huis lopen.


Verdorie, ik zat te kijken naar foto's om hier bij dit bericht te doen. Maar ik heb het toch niet zo slecht als ik hierboven beschreef hoor... Ik ben gewoon heel goed in overdrijven... En vrouwtje doet niet meer op mij mopperen, maar ik vind het heel moeilijk om niet op haar te mopperen...
Vind haar echt heel lief en leuk hoor....  Vergeet bovenstaande tekst maar weer, en geniet van de foto's!

Ik ben kapot!

Wat een dag... We gingen al heel vroeg weg, vrouwtje en ik. En we moesten heel lang rijden...
En toen reden we ineens een grote plek op, waar heeeeeeeel veel honden stonden!
Natuurlijk moest ik mezelf toen even laten horen, daar was het vrouwtje niet zo blij mee.

En het lopen naar die hondjes duurde ook uren. Vrouwtje liep iedere keer weer terug, waardoor ik ook weer terug moest. Maar ineens voelde ik me zeker genoeg om te stoppen met blaffen en gingen we wel gewoon bij de groep staan.

We gingen een hele steile weg langs, ik trok vrouwtje naar boven. En daarna mocht ik los lopen. Wat was ik daar blij mee! Al snel had ik mijn besteste vriendje weer gevonden. Zijn naam is Luan en ik vind hem echt geweldig! De hele middag hebben we samen gespeeld! Er waren wel nog meer honden hoor, die heb ik ook wel even gedag gezegd. Maar die waren lang niet zo gezellig als Luan.

Aan het einde van de middag moesten we weer naar onze baasjes. Ik ging braaf naar haar toe, zelfs baasje stond er geloof ik van te kijken. Ze lijnde me weer aan, en ik moest haar weer die steile weg op trekken. Vind ik leuk om te doen!
Daarna gingen we naar een soort van dijk waar hekken omheen stonden. Daar mochten we weer los. Hé, wacht. We gaan niet naar huis?! Zucht, ik was al zo moe...
Ik heb nog even gespeeld hoor, maar daarna sjokte ik voor de groep uit en wilde ik zo snel mogelijk naar huis.  Vrouwtje was mij daarom ook kwijt... Want die liep halverwege in de groep en zag mij niet meer. Ze raakte een beetje in paniek. Ik kwam dus snel naar haar toe gelopen. Toen ze me zag, was ze weer opgelucht. Gelukkig maar.

Daarna gingen we naar de auto. 'Wat fijn voor Odi, ze gaan naar huis', denk je nu hè? Dan heb jij het mooi mis! Vrouwtje sleepte me mee naar een dierenwinkel. ''De Vogelkelder'' genaamd. Ze wilde me eerst in de auto laten, maar was bang dat er iets met me zou gebeuren.

In de winkel zag ik allerlei lekkers, maar ik moest overal vanaf blijven. En omdat er zoveel geurtjes waren, heb ik de helft niet gezien. Ik heb wel een papegaai, een eekhoorn, een konijn en andere vogels gezien. De rest heb ik gemist. Vrouwtje heeft wel alle dieren gezien. Het was zo mooi daar!

En daarna gingen we toch echt naar huis. Ik was zó moe. Kon bijna niet meer op mijn poten staan.

Nu lig ik nog steeds languit hoor, met de laptop bij mijn snuitje.

Nieuwe vriendin gemaakt!

Vandaag zijn we bij de gedragstherapeute geweest. Tenminste, vrouwtje zei dat ze zo heette. Ik vond haar aardig. Ze begroette mij heel open en ze gaf me eten. En ze begreep mij meteen. Dat vind ik fijn, want heel veel mensen doen dat niet.
Maar voordat we bij haar aan kwamen, moesten we eerst heeeel lang lopen. Ik had mijn nieuwe botje meegenomen, maar dat werd toch wel heel vervelend om die de hele weg mee te nemen...

Toen we er bijna waren, heb ik het bot maar aan vrouwtje gegeven. En toen zagen we die mevrouw. Ze zei dat ik hele zachte ogen had. Dankuwel mevrouw. En zonder dat mijn vrouwtje nog maar iets verteld had, wist die mevrouw al wat er aan de hand was. Ze begreep mijn lichaamshouding en mijn gedrag. Ik weet niet beter dan dit. Of nou ja, wíst niet beter.

Ze ging met mij en vrouwtje wandelen. Ze vertelde van alles aan het vrouwtje, terwijl ik stond op te letten. Tot... Ja. Tot vrouwtje de leiding overnam. Wat viel er een stress van mijn schouders af.
Wel kwam er iets anders in mijn gedachten op. Die mevrouw zei dat het normaal was, omdat ik mijn zelf-aangeleerde gedrag weer moet omzetten in het gedrag dat vrouwtje graag wil zien. En dus was het een wirwar in mijn hoofd. Om mijn frustratie kwijt te raken, ging ik gras eten. Ook dit mocht ik gewoon doen.

We gingen oefenen met nog een reu erbij. Hij was groot en stabiel. Vrouwtje nam weer de leiding over. Ik vond het moeilijk om hem te negeren, maar deed het toch. In het begin voelde dat raar, maar na een tijdje vond ik het erg fijn dat ik op het vrouwtje kon vertrouwen voor bescherming. Ik ging dus minder opletten op de omgeving en meer genieten van het gras en de buitenlucht. Vrouwtje is er voor mij. Dat zal ze altijd zijn.

De mevrouw zei nog even dat ik een erg intelligente hond was, dat ik alles zo snel oppikte. Wat een fijn compliment. Ook zei ze tegen mijn vrouwtje dat ik niet wílde blaffen, maar geen andere uitweg zag. Ik ben helemaal niet gemaakt om te blaffen. Is ook zo, ik doe het liever niet.

Ik vind die mevrouw lief en ik vind het fijn dat ze mijn vrouwtje helpt.

Vervolg fotoshoot!

Als hond heb je het maar zwaar. Vooral als je zo fotogeniek bent als ik ben.
Iedere keer maar weer die camera in je snoet. Maar het geeft niet hoor, ben eraan gewend.

En toen vrouwtje de foto's liet zien, vond ik ze ook wel heel erg leuk. Baasje van Mara; je hebt goed werk geleverd! Ookal vond ik je erg irritant met die camera. Ook vond ik het niet kunnen dat je mij die snoepjes niet gewoon gaf en dat je steeds dat speeltje maar weer wegpakte. Maar verder vond ik je heel aardig.
Hieronder kun je een collage van de foto's bewonderen!

Verder heeft vrouwtje me vandaag verteld dat ze zo'n ding voor aan de fiets heeft gekocht, zodat ik ''lekker'' mee kon rennen naast de fiets. Of ik dat nu heel lekker ga vinden, weet ik niet. Ze verzint altijd wel wat. Dacht ik dat ik er vanaf was door steeds voor de fiets te gaan wandelen, komt ze met zo'n ding aan. Zucht. Diepe zucht.
En ze heeft zo'n heupband gekocht, kunnen we hardlopen. Zie je mij al gaan? Hardlopen. Met die slome slak. Heel fijn dat ze zoiets verzint. Oh, en die heupband was ook goed voor Sascha, want dan kon Sascha met ons meewandelen. Vreselijk. Nu vind ik Sascha heel erg lief hoor, maar die is ook al zo sloom. Moet overal snuffelen, dan weer even onder haar oksel krabben. Schiet gewoon niet op. Maar ja, vrouwtje's wil is wet.