Mijn gezinnetje was voor eventjes weer compleet!

De stichting waar ik vandaan kom, is een bijzondere stichting. Iedereen heeft er een mening over en iedere mening verschilt. Maar één ding hebben ze goed gedaan.
Ze hebben mij en mijn familie één gelaten. Ze hebben ons samen naar dit land gehaald. En er zijn lieve mensen geweest die ons hebben geadopteerd.
Ik had er moeite mee hoor, zien hoe we allemaal naar een ander gezin gingen. Ik dacht dat we elkaar nooit meer zouden zien. Maar niets is minder waar.

Deze lieve mensen, die hebben ervoor gezorgd dat we elkaar nog eens zagen. Voor één dag. En die dag. Die was vandaag. Ik was dolgelukkig!

Eerst zag ik mijn zusje, Mira heet ze tegenwoordig. Wat is ze mooi geworden, precies zoals ik had voorspeld! Daarna kwam mijn andere zusje, Dara, aan. Dara zag er verstandig uit en heeft het speelmaatje gekregen waar ze zo op hoopte.
Daarna  kwam mijn stoere broertje. Hij heet tegenwoordig Wolf. Hij is groot en sterk geworden.
Mijn gezinnetje is precies geworden zoals ik wilde dat ze werden. Zelfstandig, liefhebbend en knap.

Ik werd er emotioneel van, vergat gewoon te blaffen. Mijn lieve broertje en zusjes, gewoon recht voor mijn neus! We gingen naar het strand, waar we los mochten rennen.

Ik heb ze alles verteld over mijn lieve vrouwtje en zij hebben mij alles verteld over hun vrouwtjes.
We zijn allemaal gegroeid, het afgelopen jaar.
Vrouwtje wisselde ervaringen uit met de andere baasjes, en wat blijkt? Ik ben helemaal niet zo raar, zo is mijn hele gezinnetje! We hebben allemaal een steekje los! Zo plast Wolf, net als ik, graag zittend en vindt Mira, net als ik, katten erg interessant. En Dara, die kan net zo hard blaffen als ik kan! We kijken allemaal om waar baasje blijft als het te lang duurt en we spelen allemaal net zo lomp.

We hebben uren gespeeld, maar vrouwtje zou het vrouwtje niet zijn als ze niet ook aan mijn welzijn dacht. Ik werd moe, maar we waren nog helemaal niet op de terugweg. Op zich niet erg, maar ik word vervelend als ik moe ben. Zeggen ze dan. Ik vind dan juist al die andere honden vervelend. Dus toen draaiden we om en gingen we weer terug. Ineens voelde ik het, ik was echt moe!
Ik sjokte maar een beetje voor me uit, en mijn zusjes vertelden mij dat zij ook moe waren. Ik heb ze duidelijk gemaakt dat we gewoon rustig door moesten lopen, dan zou alles wel goed komen.

Natuurlijk heb ik altijd gelijk! Na dat hele eind terug lopen, kwamen we aan waar we begonnen waren. Maar we liepen nog verder. Iedereen was verbaasd, maar niemand klaagde.
Weet je waar we heen gingen? Naar een restaurant. Dat is een soort huis met tafels en stoelen en allemaal eten voor mensen. De mensen gingen allemaal eten en drinken. Normaal zit ik dan te kijken of ze ook nog iets over hebben voor een hongerige hond, maar ik was nu zo moe… Ik ben gewoon in slaap gevallen. Tegen de kont van het vriendje van Dara. Genant hè?

Nu zijn we weer thuis. Ik heb heel lang geslapen en ben nu wel weer een beetje wakker. Straks ga ik weer slapen. Ik wilde jullie alleen zo graag dit verhaal vertellen!

20 januari 2013 heeft het vrouwtje mij opgehaald. Ze heeft me opgenomen in haar hart, zoals niemand dat gedaan zou hebben. Ze heeft mijn leven gered en ze heeft me laten zien hoe het leven ook kan zijn. Ik dacht dat ik nooit zoveel om een mens zou gaan geven, maar kijk nu eens. Ik houd van haar. Ze is mijn leven. En daar ben ik haar dankbaar voor. Dankjewel, vrouwtje, dat je mij nooit hebt opgegeven en dat ik al een jaar bij jou mocht zijn!

Vrouwtje is trots op mij!

Ik heb vrouwtje trots gemaakt, zei ze zelf!

Zaterdag was het opperhoofd jarig. Vrouwtje had mij meegenomen naar ''De Gravenbol'', omdat bezoek vaak te druk is voor mij. Ik heb heerlijk gerend en met Sascha gespeeld! Daarna mocht ik op haar bed slapen! Ik kreeg ook nog koekjes erbij, heb me heel goed gedragen! Alles heel gelaten op haar kamer ook, fijn hè?
In de avond mocht ik wel beneden zijn, bij het bezoek! Ik ben braaf op mijn eigen stoel gaan liggen, tussen twee man-mensen in. Vrouwtje kwam bij mij zitten en ik voelde me zo veilig dat ik zelfs in slaap viel! Een hele oude vrouw-mens zei dat ik heel rustig was en vrouwtje zei dat het steeds beter ging.

Zondag zijn we naar de dierentuin geweest, en daar heb ik me heel goed gedragen! Het was de drukste dag van het jaar en ik liep tussen al die mensen en mini-mensen! Ook waren er veel soortgenootjes, die ik allemaal heb genegeerd! Goed hè?

Daarnaast ben ik gisteren voor het eerst weer naar cursus geweest! Ik had er heel veel zin in! Lekker met het vrouwtje bezig zijn en worst krijgen!
En vrouwtje bleef maar zeggen dat ik een grote jongen was en dat ze zo trots was! Ze was zo blij!
En ik was ook blij, want na een heel uur luisteren, mocht ik van het vrouwtje door de ''tunnel''!
Wel drie keer!! Ik vind dat zo leuk! Ook alle vrouw-mensen waren lief voor mij. Ze riepen me bij zich en gaven me koekjes, zodat ik minder bang voor ze werd. Dat man-mens vind ik nog steeds niets. Hij heeft zo'n macho-uitstraling... Ik heb hem na de training verteld dat hij niet zo stoer moest doen. Hij is snel aan de andere kant van de kantine gaan zitten. Zo! Lekker voor hem!

Hierbij nog wat foto's van in de dierentuin!

Wandelen, wandelen en... nog eens wandelen.

Vrouwtje heeft de smaak te pakken hoor ...  Iedere dag gaan we wel een lange wandeling maken. Een wandeling waar ik van de lijn af mag bedoel ik dan hoor. Voordat jullie denken dat ik zo lui ben dat ik nooit lang wandel ... Want dat is niet zo!

Ik vind het heel leuk dat ze dat allemaal regelt voor mij. Er zijn ook altijd andere hondjes waar ik mee mag spelen enzo... Vrouwtje let ook op dat er geen andere reuen zijn. Want reuen, tja... Die denken allemaal dat ik een teef ben! Asociaal, vind je niet?
Ik snap het niet, ik straal toch alleen maar mannelijkheid uit?! Hoe kunnen ze zich daar nou in vergissen... En dan snuffelen ze eerst of er wat onder hangt (wat duidelijk zo is!!) en dan gaan ze nog proberen om op me te springen! Daar word je toch gek van?! Sommige reuen zijn heel dom. Ik zeg alvast sorry tegen de eigenaren van de desbetreffende reuen. Maar dan heb ik echt medelijden met je.
Ik laat die honden dan ook altijd duidelijk weten dat ik het er niet mee eens ben. Maar die accepteren dat niet. Geen idee waarom niet. Vrouwtje zegt dat ik onweerstaanbaar ruik. Zou dat het zijn? Niet dat vrouwtje dat ruikt hoor... Die ruikt altijd in mijn kraag, ze snapt zeker niet dat je dan aan de kont moet ruiken?

Lijk ik chaotisch? Nee hè? Nee vind ik ook niet. Ik ben wel even mijn verhaal kwijt. Nou ja, dan ga ik gewoon verder met schrijven over mijn column. Die schrijf ik namelijk ook nog steeds!
Ik vind het heel leuk om te doen, maar man oh man, wat een werk zeg! Ik moet letten op mijn taalgebruik, ik moet soms stukjes aanpassen en soms weet ik niet eens wat ik moet schrijven!
Maar het is heel leuk en dankbaar werk! Ik heb nog geen reacties gehad van hondenbaasjes, maar ik weet zeker dat ze er wel wat aan hebben! Iedereen leert toch van mijn stukjes? Zelfs mijn vrouwtje leert ervan!
Nou ja, die leert ook heel veel door met mij om te gaan. Want geloof mij, ik vind hondentaal het belangrijkste dat er is! En mensen moeten onze taal maar leren, want wij leren ook hun taal!

Oh ja!
Ik wens jullie ook nog eens alle goeds van 2014 toe! En vrouwtje zegt dat ze hoopt dat al jullie dromen uit zullen komen!

Nieuw jaar!

Allereerst wil ik jullie zeggen dat ik hoop dat jullie allemaal nog leven. En dat jullie nog blij zijn.
Want wat was dat geknal gevaarlijk zeg! Poeh, ik ben niet snel bang, maar dit vond ik toch echt niet leuk meer! Wie verzint zoiets? Ik heb expres niet naar buiten gekeken, maar het leek wel alsof er mensen werden aangevallen. Mijn vriendinnetje Sascha was ook heel erg bang. Mijn vrouwtje had me al verteld dat ze dat zou worden. Ik had vrouwtje namelijk heel raar aan gekeken toen Sascha pilletjes kreeg en ik niet. Arme Sascha. Zo bang.
Maar wij leven ook nog hoor! We zijn ook weer redelijk blij. Maar waag het niet dit volgend jaar weer te doen, ik zal jullie ter plekke allemaal een lesje leren!

Ten tweede… Het vrouwtje zegt dat het nu een ‘nieuw jaar’ is… Dat alles dit jaar beter gaat worden…. Is dat zo? Ik vond vorig jaar ook niet verkeerd hoor… Ik heb een huisje gevonden, ik krijg eten, Kerstmis is mijn favoriete feestdag en ik heb heel veel nieuwe honden leren kennen.  Dus als volgend jaar nog beter wordt, hoor je mij niet klagen! Die Kerst hè.. Poeh, waarom doen we dat maar één keer per jaar? Al die lekkere dingen… Vooral dat vlees! Vrouwtje liet per ongeluk steeds dingetjes van haar bord vallen… Ze is ook zo dom hè! Dus ik heb het steeds netjes voor haar opgeruimd. Want dat doen lieve honden voor hun baasjes. 

En dan wil ik het hebben over die pluizenbol.
Die pluizenbol zat met Kerstmis steeds maar weer op de eettafel. Ik mag dat helemaal niet, dat heb ik geleerd. Die pluizenbol heeft dat ook geleerd, maar die lapt alles aan zijn laars. En het ergste is nog: vrouwtje laat het gewoon gebeuren! Ze zet hem wel van tafel af, maar komt hij er weer op, krijgt hij een aai en mag hij op schoot!! Dat is toch niet normaal meer.. Ik heb ook geprobeerd om tegen de tafel op te gaan staan, maar ik werd meteen naar beneden gestuurd met een strenge blik. Of ik gek was. Nou, minder gek dan dat pluisje op je schoot hoor.
Het lijkt nu of ik een enorme hekel aan dat dier heb, maar dat is niet zo hoor… Ik vind hem best wel leuk. Maar hij kan me zo enorm op mijn zenuwen werken. Dan loopt hij weer langs me te paraderen terwijl ik voor mijn rust in mijn mand lig… Mijn mensen geven mij dan de schuld.. Behalve het vrouwtje, die ziet dat die pluis de schuldige is. Ze kent mij te goed!
Die pluis zit ook altijd met zijn pluizige staart in mijn waterbak. Dan moet ik eerst geduldig wachten tot hij wegloopt, want anders mag ik er niet bij… Vervolgens moet ik water gaan drinken dat extreem vervuild is met pluisharen. Dat is geen pretje hoor!
Nu ik dit schrijf kan ik erom lachen, wat een vreemd katertje is het toch eigenlijk. Hij krijgt alles voor elkaar omdat hij zo lief is. Ik ben ook lief, maar ik krijg echt niet zoveel voor elkaar hoor… Het is een echte kunst wat die kat doet!