Mijn gezinnetje was voor eventjes weer compleet!

De stichting waar ik vandaan kom, is een bijzondere stichting. Iedereen heeft er een mening over en iedere mening verschilt. Maar één ding hebben ze goed gedaan.
Ze hebben mij en mijn familie één gelaten. Ze hebben ons samen naar dit land gehaald. En er zijn lieve mensen geweest die ons hebben geadopteerd.
Ik had er moeite mee hoor, zien hoe we allemaal naar een ander gezin gingen. Ik dacht dat we elkaar nooit meer zouden zien. Maar niets is minder waar.

Deze lieve mensen, die hebben ervoor gezorgd dat we elkaar nog eens zagen. Voor één dag. En die dag. Die was vandaag. Ik was dolgelukkig!

Eerst zag ik mijn zusje, Mira heet ze tegenwoordig. Wat is ze mooi geworden, precies zoals ik had voorspeld! Daarna kwam mijn andere zusje, Dara, aan. Dara zag er verstandig uit en heeft het speelmaatje gekregen waar ze zo op hoopte.
Daarna  kwam mijn stoere broertje. Hij heet tegenwoordig Wolf. Hij is groot en sterk geworden.
Mijn gezinnetje is precies geworden zoals ik wilde dat ze werden. Zelfstandig, liefhebbend en knap.

Ik werd er emotioneel van, vergat gewoon te blaffen. Mijn lieve broertje en zusjes, gewoon recht voor mijn neus! We gingen naar het strand, waar we los mochten rennen.

Ik heb ze alles verteld over mijn lieve vrouwtje en zij hebben mij alles verteld over hun vrouwtjes.
We zijn allemaal gegroeid, het afgelopen jaar.
Vrouwtje wisselde ervaringen uit met de andere baasjes, en wat blijkt? Ik ben helemaal niet zo raar, zo is mijn hele gezinnetje! We hebben allemaal een steekje los! Zo plast Wolf, net als ik, graag zittend en vindt Mira, net als ik, katten erg interessant. En Dara, die kan net zo hard blaffen als ik kan! We kijken allemaal om waar baasje blijft als het te lang duurt en we spelen allemaal net zo lomp.

We hebben uren gespeeld, maar vrouwtje zou het vrouwtje niet zijn als ze niet ook aan mijn welzijn dacht. Ik werd moe, maar we waren nog helemaal niet op de terugweg. Op zich niet erg, maar ik word vervelend als ik moe ben. Zeggen ze dan. Ik vind dan juist al die andere honden vervelend. Dus toen draaiden we om en gingen we weer terug. Ineens voelde ik het, ik was echt moe!
Ik sjokte maar een beetje voor me uit, en mijn zusjes vertelden mij dat zij ook moe waren. Ik heb ze duidelijk gemaakt dat we gewoon rustig door moesten lopen, dan zou alles wel goed komen.

Natuurlijk heb ik altijd gelijk! Na dat hele eind terug lopen, kwamen we aan waar we begonnen waren. Maar we liepen nog verder. Iedereen was verbaasd, maar niemand klaagde.
Weet je waar we heen gingen? Naar een restaurant. Dat is een soort huis met tafels en stoelen en allemaal eten voor mensen. De mensen gingen allemaal eten en drinken. Normaal zit ik dan te kijken of ze ook nog iets over hebben voor een hongerige hond, maar ik was nu zo moe… Ik ben gewoon in slaap gevallen. Tegen de kont van het vriendje van Dara. Genant hè?

Nu zijn we weer thuis. Ik heb heel lang geslapen en ben nu wel weer een beetje wakker. Straks ga ik weer slapen. Ik wilde jullie alleen zo graag dit verhaal vertellen!

20 januari 2013 heeft het vrouwtje mij opgehaald. Ze heeft me opgenomen in haar hart, zoals niemand dat gedaan zou hebben. Ze heeft mijn leven gered en ze heeft me laten zien hoe het leven ook kan zijn. Ik dacht dat ik nooit zoveel om een mens zou gaan geven, maar kijk nu eens. Ik houd van haar. Ze is mijn leven. En daar ben ik haar dankbaar voor. Dankjewel, vrouwtje, dat je mij nooit hebt opgegeven en dat ik al een jaar bij jou mocht zijn!