Ik heb weer iets nieuws geleerd!

Hoe vreemd het ook was in het begin, het was toch wel heel erg leuk!
Vrouwtje heeft mij meegenomen naar een vriendin van haar, een ander mens. Zij woonde heeeeeeeeel ver weg. Maar vrouwtje heeft geen auto, dus we moesten met een heel groot geel ding. Hij reed heel hard... En ik vond het maar moeilijk om dat ding in te klimmen.
Er zit namelijk een heel groot gat tussen de grond en dat ding.

Maargoed, vrouwtje had me beloofd dat het leuk zou worden, en daar geloof ik in. Trein in, trein uit, ik wist niet meer of dit wel de moeite waard was. Op een gegeven moment durfde ik de trein niet meer uit... Het was zo hoog en er was echt een enorm gat, waar ik zeker weten tussen ging vallen!
Alle mensen om het vrouwtje heen gingen mij toejuichen, maar ik wist zeker dat ik die trein niet uit kwam. Totdat vrouwtje mij een stukje optilde, en ik gewoon op de grond terecht kwam. Zo eng was het dus niet. Ik zette me over mijn angst heen en heb de rest van de reis heerlijk op de vloer van de treinen liggen slapen. Wat nou eng? Dat woord ken ik niet!

Toen we daar aan kwamen, bij die vriendin, mocht ik gewoon los in haar huis. Wat heeft ze een mooi huis zeg! Ze vertelde mij dat ze zelf ook een hondje wilde en dat ik daarom langs kwam. Om te kijken of het iets was. Daarna vertelde ze mij dat ze precies zo'n zelfde hondje wilde als ik. Ze wilde mij. Ik keek angstvallig naar vrouwtje, maar die moest erom lachen. Dom van mij, natuurlijk geeft vrouwtje mij niet weg!

Ze hebben nog meer om mij gelachen.. Toen ik mijn bal onder de bank rolde, toen ik mijn hoofd op de salontafel legde (ik heb een enorm zwaar hoofd), toen ik lekker ging zitten... En tenslotte moesten ze lachen toen ik met mijn pootjes door de drinkbak liep en daarna ging stempelen in het huis.

En toen was het alweer tijd om naar huis te gaan. Ik vond het snel gaan, want ik vond het leuk bij die mevrouw. Ze was lief voor mij en ze gaat zeker weten een hondje heel erg blij maken! Ik hoorde dat hij uit Spanje kwam. Spannend zeg! Dat is gewoon... Aan de andere kant van de planeet! Of misschien is het wel een andere planeet!
Maar uhm. Ja we gingen dus naar huis. Op de terugweg hoorde vrouwtje steeds maar weer: ''Oooh wat een lief hondje!'' Ik was ook heel lief hoor! Zette steeds mijn puppy-ogen op naar de voorbijgangers.

Als einde van mijn verhaal zijn we de papa van baasje nog op wezen halen bij een heel groot gebouw. Nou ja, ophalen... Vrouwtje en ik hebben over het parkeerterrein gelopen en daarna gegeten en muziek geluisterd. Maar toen sliep ik al...

Ik ben een stoute hond.

Ik heb er een potje van gemaakt vanavond... We waren op cursus en op de één of andere manier vind ik dat die baasjes het allemaal fout doen. Ik wil die honden dan zelf wel even corrigeren, als het baasje het toch niet doet... Maar mijn baasje vindt dat niet zo leuk. Ze roept me dan terug en zegt dat ik rustig moet doen. Als ik dan door ga, komt er zo'n grote man in een blauw shirt aan die zegt dat ik stil moet zijn. Nou, dat laat je je geen tweede keer zeggen door zo'n meneer hoor! Toen kwam die meneer met het blauwe shirt langs, en die was aan het ''huppelen''. Ik schrok, dus begon te blaffen en wilde die meneer wegjagen door te happen. Maar hij bleef staan. Hij was niet bang voor mij. Daarna heb ik nog een paar keer wat honden op de plek gezet, want wat kunnen die slecht luisteren zeg!

Maar ik dreef vrouwtje tot het uiterste, en nu voel ik me heel schuldig. Want vrouwtje moest, nadat alle hondjes weg waren, huilen.. En dat was helemaal niet mijn bedoeling! Ik wil vrouwtje trots maken! Ik wilde haar laten zien hoe gedisciplineerd ik ben! Ik piepte en sprong tegen haar op, ze moest stoppen met huilen! De man in het blauwe shirt troostte vrouwtje ook. Hij vertelde haar dat ze het goed deed en dat ik echt wel begreep wat ze van me verwachtte. Doe ik ook hoor. Maar die andere honden moeten zich ook gewoon aan de regels houden...
Ook hoorde ik nog dat ik heel gefocust zou zijn op het vrouwtje en dat ze goed door hadden dat ik echt haar hond was. Ja duh, van wie moet ik anders zijn? Van de melkboer?
Ik ging er maar bij liggen.

Even later knielde vrouwtje bij mij neer om me te aaien. Ze had nog steeds tranen in haar ogen. Toen ze weer op stond, praatte ze nog even verder met de trainer. Iets over houding en onzekerheid. Zal wel over haar gaan, want ik ben niet onzeker hoor. Daarna stopte ze met huilen en kreeg ze een hand van de trainer. Het zag er heel liefdevol uit, dus ik ging er maar niet op in.

Ik heb besloten dat ik vrouwtje niet meer aan het huilen ga maken, want dat is echt het minst leuke dat je mee kunt maken. Dus, voor alle andere hondjes die dit lezen: Zorg dat je baasje blijft lachen, en zorg dat die lach op zijn of haar gezicht door jou komt!

Lief Dagboek...

Nee nee nee, zo hoor ik helemaal niet te beginnen.
Mijn geheimpjes blijven gewoon tussen baasje en mij.

Dus: Hallo mede-honden!
Vandaag was de laatste dag van de Honden Wandel Driedaagse. Vrouwtje had mij wijsgemaakt dat het niet zo warm zou worden, maar mijn tong lag bijna op de grond!
Daarbij had ze ook weer weggelaten dat ik met enorm veel honden in een bus moest en dat we ook nog gingen rijden met die bus! Waar gingen we heen? Nou. Dat had vrouwtje ook niet verteld.
We gingen naar een pont. Fijn dat ze zulke informatie weghaalt. Even met twintig honden op zo'n ding. Op zich niet erg, want ik gedroeg me voorbeeldig natuurlijk. Maar ooooh wanneer die pont aan de andere kant kwam, een enorme aardbeving! Iedereen schoot alle kanten op, doodeng!
Dus ik wilde supersnel van dat ding af! Vaste grond onder mijn voeten, halleluja.

En daar gingen we weer, wandelen. Op een gegeven moment staat daar tafel  met allemaal lekkers erop. Dat had ik al van ver geroken! Ik rende naar die tafel toe, en sprong omhoog. Weer vergetend dat vrouwtje er ook nog was. Zucht. Gelukkig zag vrouwtje wat ik wilde en toen ik netjes ging zitten, kreeg ik dan toch het koekje waar ik net bijna mijn tanden in had gezet. Intussen neemt vrouwtje gewoon enorm veel zakjes met koekjes mee. Ik hoorde haar zeggen: ''Hij is niet zo gek van gedroogde ananas, maar appel, banaan en kiwi wel.'' Ik zag alleen het vlees dat om die dingen heen zat, maar goed. Zal vast lekker zijn!

Vrouwtje moest me wegtrekken bij die tafel.. En toen we verder liepen, baalde ik dat ik niet meer weerstand had geboden. Want we gingen weer naar de pont. Eenmaal op de pont was het niet meer zo eng. We kwamen een hond tegen die bij mij op cursus zat! Ik was nooit zo aardig tegen hem, hij dacht dat hij alles was. Maar nu was mijn kans om het goed te maken. Heb ik ook zeker wel gedaan! En vrouwtje was zooo blij! Ik vind het leuk om haar blij te maken!

Het laatste stuk wandelen was niet zo leuk. Mijn hoogtepunt was dat ik een ''kalkoen'' zag, en zelfs daar mocht ik niet te lang naar blijven kijken. De groep was fout gelopen, dus we moesten een beetje doorlopen.. Vanzelfsprekend. Maar ik had het zo warm... Vrouwtje had water over me heen gegooid en me water uit haar flesje laten drinken. Lief van haar. Maar het liefst zou ik willen gaan slapen.

Toen we eindelijk binnen kwamen, kregen we een rozet (soort medaille zei vrouwtje) en een papiertje waarop stond dat we mee hadden gedaan. Ik was zo trots! Op mezelf natuurlijk....

Nu ga ik weer slapen, heb het er voor dit jaar weer op zitten. Stiekem hoop ik dat vrouwtje ons tóch weer aanmeldt voor volgend jaar...

Tweede dag met al die vreemde honden.

Ik zou laten weten hoe erg ik baasje dwars heb gezeten. Nou, ik zal je vertellen...
Eigenlijk vond ik dat toch niet zo'n goed idee. Ze was zo lief vandaag!
We hebben gewandeld, er waren weer heel veel nieuwe honden en het was ook minder warm vandaag. In het begin dacht ik nog: ''Ik ga haar zo enorm voor schut zetten!'' Dus ik viel uit naar een hond. Maar ik zag hoe erg baasje dit vond en dus heb ik dat niet meer gedaan. Ik wil baasje niet verdrietig maken. Toen heb ik besloten me te gedragen en baasje waardeerde dat.
Na het wandelen zijn we langs allemaal lange tafels gelopen met allemaal spullen erop. Er was zelfs een kraampje met speelgoed! Vrouwtje kocht daar gedroogd vlees. Het rook lekker.
Daarna hebben we gekeken naar Rivka, die behendigheid ging doen. Ik heb dat maar niet gedaan, al die andere honden die dan naar me kijken... Daarna gingen we naar het puppyveld. Daar was ook heel veel te doen! Ik kreeg koekjes van een mevrouw. Weet eigenlijk niet goed hoe ze smaakten, want had ze zo snel op... Maar Rivka vertelde mij dat ze lekker waren.

We liepen door naar een tent waar hele grote ballen onder lagen. Een mevrouw vertelde mijn baasje dat dit ''Balance en Coördinatie'' was. Het zal wel. Ik moest op een verhoging gaan staan en toen op een hele grote bal klimmen. Die mevrouw zei dat ik het goed deed. Ik ben vast een natuurtalent. Ik ben dan ook wel heel bewust van mijn eigen lichaam. Daarna moest ik over allemaal stokken heen lopen. Ik mocht niet springen, maar moest echt lopen. Nou, dat was raar. Als ik er langs op liep, moest ik weer terug van het vrouwtje. Ik moest er overheen lopen. Dan loop je raar hoor. Maar die mevrouw zei weer dat ik het super deed en dat ik mooi liep.

Toen was Rivka aan de beurt, en gingen baasje en ik naar een andere mevrouw. Baasje vroeg: ''Bent u hondenfluisteraar?'' De mevrouw zei dat dat klopte. Vrouwtje ging naast haar zitten en vroeg haar of ze wist of ze mij als een volwassen hond behandelt (een andere vrouw heeft ooit verteld dat ik had verteld dat ze dat niet deed - deed ze ook niet). De vrouw reageerde niet op haar vraag, maar zei dat ik iets anders wilde. Dit wist ze omdat ze aan mijn kont voelde. Nou, beetje vreemd, niet? Maargoed. Ze vertelde het vrouwtje dat ik een andere tak van de sport wilde doen. Behendigheid. Ik wilde lol maken met haar. Hoe wist zij dat nou weer?! Ik was overdonderd. Door aan mijn kont te zitten, wist ze wat ik wilde. Daarbij blafte ik volgens die mevrouw omdat ik stress had. Dat merkte ze door aan mijn oor te zitten en door hoe ik mijn achterpoten gebruikte. Nou, ik hoop dat vrouwtje dat niet gelooft, want ze doet er alles aan om mij geen stress te geven.

Daarna liepen we weer terug naar de speelgoedtafel! En daar kocht vrouwtje een heeele grote, scheve bal! Een soort ei! Echt leuk!

Ik mocht ook nog frisbeeën proberen, dat vond ik helemaal geweldig! Lekker rennen en dingen vangen! Vrouwtje heeft ook twee van die frisbees gekocht, en morgen na de laatste wandeling gaan we oefenen!

Ik heb misschien een beetje overdreven gereageerd gisteren.... Vrouwtje is toch best wel lief en zorgt toch wel heel erg goed voor mij!

Mijn vrouwtje mishandelt mij.

Vrouwtje is gek geworden. Echt compleet gestoord. Dacht ze dat ik dit leuk zou vinden. Nou echt niet hoor. Gek mens. Zucht. Kreun. Steun.

Ze dacht dat het leuk was om mee te doen met de ''Honden Wandel 3 Daagse''. Ze was zo enthousiast, dat ik dat ook was. Ja, wist ik veel dat ik mee moest naar dat gebeuren. Ik moest mee de auto in, ja dat vind ik geweldig! Maar vrouwtje had me niet verteld dat we naar school gingen! Ik begon al heel hard te blaffen in de auto, want ja, dit was niet de afspraak!
Eenmaal uit de auto, stond er een heel groot boog-ding op het gras waar ik normaal altijd lekker doe waar ik zin in heb. Dus dat zat er ook al niet in. Vrouwtje nam me mee naar het gras, waar heeeeel veel onbekende honden waren. Ik probeerde me te beheersen en bleef netjes naast haar lopen. Maar toen ze stil ging staan, werd ik helemaal gek! Al die vreemde honden om me heen! Wat doen die hier?! Dus ja, ik deed waar ik het beste in ben... Blaffen! Weg met die vreemde hondenzooi!
Vrouwtje was niet blij met mij en riep me terug. Ik was ook niet blij met mezelf.. Wat deed ik nou raar?

Toen kwam er ineens een hele mooie dame op me af lopen! Wouw! Ik mocht aan haar snuffelen en ze ging zelfs op haar rug zitten zodat ik haar eens lekker helemaal kon bekijken. Wat was ze groot zeg! Ze zag er zo sterk uit! Zo sexy!
Oké, ik dwaal af, ik was aan het vertellen waarom ik zo boos ben op het vrouwtje.

We gingen dus wandelen. Ze had Rivka geregeld om mee te gaan, dat is dan wel leuk. Maar je zult het niet geloven, vrouwtje heeft me echt uitgebuit! Ik moest zooooo ver lopen met al die vreemde honden! Er waren wel een paar honden die ik kende.. Rivka, Doerak.. Uhh... Nou ja, nog wel een paar. Maar het was zo warm! En ik moest maar blijven lopen! Ik gedroeg me heel goed, volgens het vrouwtje. Helemaal niet blaffen of grommen.. Maar ooooh, toen kwamen van die enorm kleine honden tegen.. Wel vier ofzo! En die begonnen naar mij te blaffen! Ik schrok zo erg! Wat zijn dat voor een dingen? Ik vond ze niet eng hoor.. Ik vind niets eng! Maar deze dingen waren buitenaards...

Nou, toen we eindelijk weer terug waren, drie eeuwen verder, mocht ik rustig liggen op het gras. Vrouwtje had worstjes voor me, maar die heeft Rivka van mij gepikt. Gelukkig had ik een cadeautje gehad van de school, allemaal hondenkoekjes! Dus ik heb toch nog lekker gegeten!

Vrouwtje heeft me echt mishandeld. Ik kan er niet meer tegen. Ze had er zelfs lol in toen ze zag dat ik kapot was! Ik citeer: ''Ben je zo moe, jongen? Aaahhhh, is ook wel eens goed voor je!''
Arghhhh. Kan ik zoo enorm boos van worden!

En toen hoorde ik haar net zeggen, dat ik niet eens weet dat ik morgen weer zo ver moet... Nou, ik ga haar eens lekker dwarsbomen morgen.
Morgenavond hoor je of dat gelukt is..

Pluizending

Ik zou jullie op de hoogte houden van dat pluizending dat vrouwtje ''kat'' noemt.
Nou, vandaag zat het me toch echt niet lekker. Hij werkte op mijn zenuwen. Overal waar ik was, was hij. En als ik hem dan weg snauwde omdat ik nu eens lekker bij het vrouwtje lag, pakte zij hem weer op en zette hem weer bij haar op schoot. Zo vermoeiend!

Vrouwtje zei dat ze wilde dat wij vriendjes werden, ik en dat ding. Dus dacht ik vanmiddag: ''Laat ik met zijn speelgoed gaan spelen!'' Mooie manier om contact te maken toch? Hij speelde al met zo'n slingerbuis met een bal erin, dus ik rende naar hem toe om mee te doen. En toen rende hij dus heel hard weg voor mij. Ik probeerde de zachtere aanpak: ik ging er bij liggen. Ja, toen kwam hij wel. Maar ik snauwde hem (écht per ongeluk!) weg.. Vrouwtje sprak me streng toe. Ja ja, ik weet dat het niet mag... Zucht. Ik zag het als uitdagen, maar soms vergeet ik dat niet iedereen een hond is en dat ik dus ook niet iedereen zo hard mag bijten... Vind ik lastig hoor!
Gelukkig mocht ik nog wel verder spelen van het vrouwtje. Dat spel is echt heel leuk! Ik snap alleen nog niet waarom die bal er niet uit kan.

Vanavond weer, ik ben wezen zwemmen met Sascha en toen ik thuis kwam, moest die kat weer bij mij zitten. Diepe zucht. Ik liet hem met een blafje weten dat ik niet zoveel zin had in hem. Had je die andere mens-wezens eens moeten horen.. Pfff. Ik ben wel heel blij dat vrouwtje mij negen van de tien keer begrijpt. Scheelt zoveel stress. Vrouwtje knipt dan altijd met haar vingers en vraagt of ik haar wil aan kijken. Dan loopt ze weg en moet ik achter haar aan lopen en gaan zitten als zij stil gaat staan. Als ik dan niet meteen terug ren naar dat monster om hem te vertellen wat ik van hem denk, gaat vrouwtje mij altijd knuffelen! En dan voel ik me toch weer heel erg braaf!

Maar nu denken jullie dat ik die ''kat'' steeds pijn wil doen, maar dat is echt niet zo hoor! Hij is gewoon... Anders. Ik snap dat niet zo goed. Hij staart me dan aan met die grote ogen van hem, en dan voel ik me gewoon bedreigd. Alsof hij mij aan wil vallen. Verder is hij wel een soort van oké, denk ik...

Waar heeft zij nu last van?

Nou, vrouwtje is gek bezig. Snap soms helemaal niets van haar!
Ze ging vanmorgen weg, helemaal zenuwachtig. Als ik zo doe, moet ik op mijn zij gaan liggen en ontspannen. Maar nee hoor, zij ging ons hol uit. Daar ging ze al de fout in.
En ze bleef echt eeuwen weg.

Kwam ze eindelijk thuis, helemaal blij en met zo'n gekke blik in haar ogen. Zo'n soort blik die ik heb als ik lekker gek heen en weer mag rennen. Ik snapte er niets van. Had ze de hele middag heen en weer gerend? Maar ach, ze nodigde mij uit op de bank en knuffelde mij, dus ik mag niet klagen dat ik haar niet begrijp.
Ineens staat ze op, en brengt ze twee dozen mee naar onze bank. Ik werd al helemaal blij. Altijd als ze een doos meeneemt, zit er iets leuks in!
En ze was zelf ook zo blij! Ze maakte de dozen open, en wat kwam eruit? Twee van die tuigjes. Ze zijn echt heel mooi hoor, maar natuurlijk moet zij ze meteen weer bij me om knopen.
Ik ben toch geen paspop?! Ze was helemaal gelukkig en wilde zelfs foto's maken van die dingen op mijn rug.
Ik liet haar maar haar gang gaan, ze leek er plezier in hebben. Daarbij heb ik net gezien wat er nog meer in die doos zat: KOEKJES! Wie weet zou ik die wel krijgen, ik ben super braaf en baasje is nog steeds in die rare bui.

En ja hoor! Ik kreeg maar zo 3 koekjes! Baasje mag wel vaker in zo'n rare bui zijn hoor. Al vind ik het toch wel fijn als ze me vertelt wat er aan de hand is. Vind het toch een beetje eng.

O, ik wil toch ook graag weten welk tuigje jullie mooier vinden. Vrouwtje is gek op die bruin/goude, maar ze zit nu te zeuren dat de rest die rode zo leuk vindt.

Dus bij deze: de bruine!


En de rode!


Reacties over hoe knap ik ben in beide tuigjes kunnen hieronder neergekrabbeld worden!

Odi de Vredestichter?

Vanavond op cursus hadden onze trainers toch wel een erg interessante discussie. En het ging over mijn hond.
Odi blaft veel op cursus. Ja, dat weet iedereen. Maar waarom blaft hij? Ze zijn er de hele training mee bezig geweest.
Onzekerheid? Ja, zou kunnen, maar het leek er niet op. Enthousiasme? Mwah, ook niet...
Pff wat een  moeilijke discussie. Ik zag ze steeds mijn kant op kijken, maar zei er niets van.
Op een gegeven moment komt de ene trainer naar me toe, en vraagt hoe oud Odi is. Uhhh, 1 jaar en 3 maanden? Nou ok. Of ik hem al vanaf pup af aan had.
Nee, helaas niet. Vanaf 8 maanden. Hmm.. Ja...
En hij liep weer weg. Even later kwam de andere trainer. ''Waarom blaft Odi?'' Ik zei dat ik dacht dat het aan de situatie was, soms is hij te onzeker, soms te enthousiast en het komt ook voor dat hij zich geremd voelt door de lijn waar hij aan vast zit. En ook hij ging er weer vandoor na mijn verhaal.

Ik hoorde ze maar kibbelen tegen elkaar. ''Nee dat zit zo.''
''Ja maar nu doet hij het niet, dus dat klopt niet.''

Aan het einde van de les hadden ze een uitkomst. Odi wilde conflicten tussen andere honden oplossen. Als twee honden op elkaar vlogen, begon Odi te blaffen en wilde er naartoe. Hij wilde ze stoppen, aangezien de baasjes niet (of niet genoeg) deden. Dit gebeurde inderdaad een aantal keer in de les. Als een andere hond blaft, blaft Odi mee. Dit is dus niet om een meeloper te zijn, maar om die hond de mond te snoeren.
Ik moest er hartelijk om lachen, wat een discussie over één hond... Ik heb in ieder geval genoeg om over na te denken.

Toen ik het veld af liep, en Odi braaf mee liep, hoorde ik de één tegen de ander zeggen: ''Zie je nou wel? Nu is er geen spanning en doet hij het niet...''

We zijn naar de zee geweest!!

Ik was zo boos gisteren! Niemand wilde met me spelen.
Sascha was 'moe', en die katten liepen weg. Baasje was druk met vreemde borstels over haar gezicht aan het vegen. Ook gooide ze van alles in haar tas. Pff...
Ik was er zeker van dat baasje weer weg zou gaan en mij de hele dag bij die andere mensen zou laten. Dat wilde ik helemaal niet. Ik wil bij baasje zijn, altijd!

En ja, baasje ging inderdaad weg. Maar ik mocht mee!! We gingen bij Tessa in de auto.
Ik was benieuwd waar we heen gingen, Tessa wist het namelijk ook niet.
Hadden we het nu maar wel geweten zeg.. Toen we stil gingen staan, kwam die enorm knappe hond van de vorige keer (je weet wel, toen ik met al die andere honden speelde) bij ons in de auto. Met nog een mens erbij. Ik ben bij vrouwtje op schoot gekropen, mij te druk daar achter in de auto.

Wat duurde het lang in die auto. We reden maar, en reden maar. En die vrouwen maar praten. Jeetje, waar was ik aan begonnen?!
Maar op een gegeven moment stopten we, en hoorde ik de vrouwtjes juichen. Volgens mij waren we er nu wel. Ik stapte uit, en.... HALLELUJA! Er stonden ineens enorm veel honden voor mijn neus. Ik begon te blaffen, wat deden deze honden bij mijn vrouwtje? Dat was niet de afspraak...
We gingen wandelen, nadat ik vrouwtje had beloofd me in te houden. Waar we heen gingen? Geen idee, baasje wilde me niet los laten zodat ik op onderzoek uit kon.

Maar toen kwam het. Het mooiste gebied dat ik ooit gezien had. Het was enorm veel zand, met water! ''Nou daar zijn we dan'', zei het baasje. Ik keek haar aan, terwijl ze me de vrijheid gaf. Ik rende met een vaart op het water af! De hele groep honden kwamen achter me aan. Wat gaaf!



Ik heb een nieuw vriendje gemaakt, Luan. Hij is wel veel kleiner dan ik, maar hij kan superleuk spelen!

Na een tijdje werd ik moe. Ik had ook zoveel gezwommen en gespeeld en gerend... Dus ik ging bij baasje liggen. Ze zei dat ik al 3 uur aan het spelen was. Ik denk dat ik toen in slaap ben gevallen, want toen ik wakker werd waren er ineens heel veel hondjes weg. Ik moest nog even poseren voor de foto, en daarna gingen wij ook weer naar de auto.

Ik hoopte nog dat we sneller zouden rijden dan op de heenweg - dat duurde zo lang!
Maar helaas, we gingen ook nog even wat eten en die mooie hond thuisbrengen.
Toen we thuis waren, kreeg ik eten en daarna sliep ik weer. Wat een prachtige dag!

Apenkop.

Wat is dat nou voor onderwerp denk je? Nou, dat is precies het woord dat Odi het beste omschrijft. Apenkop. Ja.

Meneer heeft me flink laten schrikken. Ik heb de hele nacht niet kunnen slapen, bang dat er toch nog iets ergs zou gebeuren waardoor hij toch onder het mes zou moeten. En ze zouden ook pas om 11 uur bellen... Wat een nachtmerrie.
Eindelijk in slaap gedommeld, gaat de telefoon. Ik ben meteen uit bed gesprongen en naar de telefoon gerend. De telefoon had niet eens een kans voor de tweede keer te rinkelen. Dierenkliniek De Lingehoeve, stond er op het scherm. Mijn hart ging tekeer. Waarom belden ze zo vroeg?! Het was pas kwart over 8... Oh verdorie, Odi.
Maar nee hoor. Meneer had goed gegeten en gedronken, was niet misselijk geworden. Hij was ook al buiten geweest en had zich ''ontdaan'' van zijn lasten. Hij was erg actief. Of ik hem kon komen ophalen. Ja.. Graag... Maar de auto was niet thuis. Dus ik moest toch wachten tot 12 uur..

En wat duurde dat wachten toch een partij lang zeg... Eindelijk toen de klok 12 uur sloeg, stonden wij in de kliniek. Ik moest wachten op de dierenarts, maar mocht wel alvast betalen. Ik had gerekend op zo'n 500 euro, maar ''gelukkig'' mocht ik daar 100 euro van houden. Odi weet wel hoe hij me van mijn geld af moet helpen. Duur kattengrit als je het mij vraagt...

Daar zaten we dan. Te wachten. Ineens hoor ik een dierenarts met haar voeten over de vloer schuiven en daarna hoor ik de hondenpoten trekken. Dat is mijn man, kan niet missen... De enige hond die een dierenarts door de kliniek laat rennen.. Ik sta op, en ja hoor... Daar komt mijn schat aan! Hij rende op me af alsof hij dacht dat hij me nooit meer zou zien! Springen en kusjes geven, all over the place! Wat was ik blij. Hij heeft mijn halve arm eraf gehapt, zo blij was hij. Na tien minuten konden we eindelijk even rustig staan. De dierenarts vertelde dat hij enorm lief is geweest. Wat was ik blij om dat te horen. Soms moet ik nog even schakelen, ik denk namelijk vaak nog dat ik een bange probleemhond heb. Maar ik heb intussen een lieve, sociale en open hond.

Doei doei, dierenkliniek. Bedankt voor jullie goede zorgen!
Buiten hebben we nog even staan knuffelen en heb ik nog even hartelijk staan lachen om Odi's roze verband.

Eenmaal thuis was Odi bijna helemaal de oude. Hij heeft wel veel geslapen, maar hij eet als een malle! Vanavond zijn we alweer naar training geweest. De eerste dag na de zomerstop. Meneer heeft het gemund op de nieuwe hond van de groep. Een grote grijze bouvier-kruising (denk ik dan). Deze hond valt alle andere honden aan. Odi vindt het zijn plicht om die hond aan te vallen. Tja. Dat wordt weer heel erg oefenen met focussen op het baasje. Verder deed hij het prima. Hij wilde zijn tanden niet laten zien, maar dat kan natuurlijk komen doordat ze gisteren bij de dierenarts van alles door zijn bekje hebben geduwd.

Odi is mijn kanjer, maar vanaf nu staat hij onder verscherpt toezicht. Tot de dood ons scheidt.

Pff, een mooie dag veranderde in een hel.

Vandaag was.... Niet leuk.

We zouden een reünie hebben tussen Odi en zijn broertje en zusjes. Maar daar zijn we nooit aangekomen.

Odi was namelijk ernstig ziek. Mijn broertje kwam naar me toe, dat Odi  niet wilde eten. Ik dacht nog: ''Hè? Wat gek. Odi eet ALTIJD.'' Ik kwam vol ongeloof mijn bed uit. Het was echt waar. Odi at niet. Geen brok. Hij pakte ze wel van me aan, maar liet ze ook weer uit zijn bek vallen. Shit!
Doodongerust was ik. Ik heb zijn favoriete hapje gepakt. Hij kreeg dit vroeger in de opvang, en is er nog steeds gek op: brood. Hij pakte het aan, kauwde er erg lang op en slikte het door. Maar nog geen halve minuut later lag het alweer op de grond. ''Ja, hij heeft vanmorgen ook al gespuugd'', zei mijn broertje. Ik vroeg wat ik nog meer niet wist. Ja, hij had ook binnen gepoept en kokhalste af en toe.
Pfff.

Ik heb besloten een rondje met hem te lopen om te kijken hoe fit hij was. Hij kon namelijk nog wel blaffen naar de buurman. Maar hij slofte maar een beetje achter me aan. Geen getrek, geen gespeel. Alleen maar gesjok. Zijn ontlasting was waterdun. Toen ik dit zag, ben ik rechtstreeks naar huis gelopen en heb de spoedarts gebeld. Odi was doodziek. Ik kon het gewoon aan hem zien. Hij is geen piepdoos, hij laat nooit zien dat iets pijn doet. En nu dus wel. Zijn buik was 2 keer zo dik als normaal...

De dienstdoende arts wilde dat we meteen langs kwamen. Dit was maar goed ook. Na een onderzoek moest hij meteen naar de röntgen. Ze dachten aan een maagtorsie. Ik mocht mee naar de röntgen om Odi rustig te houden. Hij vertrouwt nu eenmaal alleen mij. Hij moest op zijn zij liggen - iets wat hij doodeng vindt. Hij leegde dan ook zijn anaalklieren tegen de mooie witte muur en plaste zichzelf onder. Maar ik was bij hem, dus hij hapte naar niemand en werd rustig toen ik tegen hem praatte. Ik was blij dat ik bij hem mocht zijn.

De arts en zijn co-assistent gingen de foto bekijken, en ik hoorde ze zeggen ''Ohjee...''
Ik kreeg al tranen in mijn ogen. Niet mijn maatje... Ze kwamen terug om de foto te bespreken met mij. Zijn darmen zaten vol met lucht, maar waren niet ernstig vergroot. Daar zat het probleem dus niet. Maar ik zag al waar het zat voordat ze me het uit kon leggen. Zijn maag. Zijn maag liep van zijn ruggenwervel tot zijn borstbeen en zat vol met gruis. De dierenarts vroeg zich af wat het kon zijn. Iets van steentjes? Nou, ik wist het meteen. ''Dat is kattengrit....''

Hij moest geopereerd worden. Het zou een erg riskante operatie worden, en ik moest serieus rekening houden met.... Nouja... Daar denk ik liever niet aan.
Ze zouden eerst een maagsonde proberen. Maar Odi moest bij hen blijven...

Ik mocht mee met het infuus prikken, weer om hem rustig te houden. En wat was mijn kanjer sterk. Ze konden zijn ader moeilijk vinden, en hij bleef gewoon stil liggen - zijn kopje in mijn armen. Wow. Mijn sterke vent. Hij kreeg prachtig groen verband, met pootjes erop.
Daarna moest hij toch echt naar de kennel. Ik heb hem zelf in zijn kenneltje gezet. Deed zijn riem af, hij wilde meteen mee. Ik zei dat hij moest blijven. Hij keek me even wanhopig aan, en ging daarna liggen. Ik deed de kennel dicht en gaf zijn riem aan de dierenarts.

Toen begon het lange wachten. Tweeënhalf uur. Pff. Hoe moet ik dit overleven?
Na lange huilbuien en uren die weg tikten, werden we om half 4 gebeld. Mijn moeder nam op. Ik wilde het slechte nieuws niet horen. Ik zou instorten.
Maar het was goed nieuws. Ze hadden 80% van het kattengrit weg kunnen halen via de sonde. De rest zou zijn weg naar buiten vinden via de normale weg. Odi was nog wat versuft van de narcose, maar een operatie werd uitgesteld.

Wel moest Odi een hele nacht blijven. Een hele nacht zonder mijn ventje. Maar Odi verdient alleen het beste. Dus Odi blijft ter observatie een nachtje in de kliniek.

Ik heb net nog gebeld, ik was zo ongerust. Maar Odi maakt het goed. Hij is erg lief en vrolijk volgens de dierenarts. Hij is goed wakker en erg alert. Hij zit rechtop te kijken wat er om zich heen gebeurt. Als er iemand binnen komt, houdt hij de boel nog maar net heel, zo enthousiast is hij!
Hij heeft gegeten en gedronken en is absoluut niet misselijk geworden. Als hij de nacht zo stabiel blijft, en hij poept morgenochtend de rest uit, mag hij mee naar huis morgen!! Mijn prachtige, sterke man. Hij wordt morgen als eerst opnieuw beoordeeld en wij worden als eerste gebeld als ze weten hoe of wat.

Odi houdt me wel bezig hoor...

Hier een foto van zijn broertje en zusjes van de reünie vandaag. Helaas staat Odi er niet op, maar we gaan een nieuwe afspraak maken en dan is Odi er zeker wel bij!

We hebben veel mensen verrast vandaag!

Odi is te moe om te schrijven, dus vertel ik zijn verhaal maar. Het was een lange dag vandaag...

Vanmorgen zijn we wezen wandelen in de Loonse en Drunense Duinen. Met 4 dames!
Odi wist niet waar hij moest beginnen. Ze waren ook allemaal zo mooi! En hij was de enige reu.
Vanzelfsprekend nam hij de taak op zich om de dames te beschermen tegen het kwaad. Toen één van de dames werd aangevallen door een niet al te vriendelijke loslopende hond (die niet bij onze groep hoorde), sprong Odi er ook meteen tussen. Ik stond met mijn handen voor mijn ogen, bang dat mijn hond het niet zo overleven. Maar hij dwong respect af bij de andere hond, en blafte net zo lang tot de hond bij ''zijn'' roedel vandaan liep. Zo. Dat deed hij toch maar even. De andere baasjes vatten het niet op als heldendaad geloof ik, maar ik vond Odi enorm dapper. De aangevallen dame werd even gecheckt, maar kwam er met de schrik vanaf.
Naderhand moesten wij, baasjes, even wat drinken, en mochten de honden eventjes uitpuffen. Alle dames zaten aan de lijn, terwijl Odi vrolijk los liep. Tja, die verliest mij niet uit het oog.
Er kwam een hond aan die hij niet vertrouwde, dus hij begon te blaffen. ''Zo, hij is wel beschermend hè?'' Uhm. Ja... Best wel... Op zich...

Nou, daarna gingen we door naar Zevenaar. Een vriend van mij wilde een pupje van de stichting waar Odi vandaan komt. Hij had een prachtige dame gezien, en wilde haar dezelfde dag nog gaan ophalen. Odi en ik mee. Voor ons natuurlijk dé kans om Odi te laten zien aan zijn redder in nood. Odi gedroeg zich geweldig! Niet blaffen, geen vreemde fratsen, hij bleef heel rustig. Zelfs toen ik hem even af gaf aan mijn moeder om puppy's te knuffelen, bleef hij kalm. Hij hield me wel in de gaten, om zeker te weten dat ik nog wel terug kwam... Zo braaf!
Toen ik Odi eenmaal weer in mijn handen had, kwam Maria naar ons toe. ''Mooie hond, zeg...''
Ja dankjewel, die is gered door jullie. Ik glimlachte, en zei dat hij bij haar vandaan kwam. Ze keek me verbaasd aan. ''Maar hij is zo groot....'' Tja. Of ik hem op anabolen had gezet. Nou, nee... Hij is eerder groot en volwassen geworden. Ze keek hem nog eens aan en schoot vol. Dit was waar ze het voor deed... Ze herkende zijn naam nog wel, maar kon zich er geen beeld meer bij vormen. Kwam niet door Odi, maar meer door alle drama die zich afspeelt binnen de stichting. Ze worden zwart gemaakt, terwijl ze erg goed werk doen. Ook in het land van herkomst van de honden zelf. Sommige mensen kunnen dit niet waarderen.
Maargoed. Waar was ik? Ze vond Odi prachtig, en toen ik vertelde dat hij 5e (!!!) was geworden tijdens de onderlinge wedstrijden van de hondenschool, werd ze helemaal enthousiast. Maar er was een hond die beter was dan Odi. Deze werd 3e en had zelfs een beker. Odi en ik moeten dus hard aan de bak om dat record te verbreken!
Zodra alles rond was voor de pup die mijn vriend heeft uitgezocht, gingen we weer op weg naar de auto. Maria zei nog eens tegen mij: ''Wat je ook doet, je doet het goed.'' Dit maakte mijn dag goed. We hebben elkaar een dienst bewezen. Odi heeft haar dag goed gemaakt, zij de mijne. Wie maakt Odi's dag dan goed? Ik natuurlijk door hem mee te nemen op mijn avonturen!

Mijn vriend heeft trouwens een pup uitgezocht met een hoge schattigheids-factor.

Nou, op weg naar huis zijn we nog even bij de MacDonalds gestopt om wat te eten. Odi mee.
Hij is nog nooit in een restaurant of iets dergelijks geweest, dus voor mij was dat redelijk spannend. Voor Odi niet. Die ging bij mijn voeten braaf liggen wezen. Wat een heerlijk ventje. We hebben dus heerlijk op ons gemakje gegeten, en Odi heeft genoten van de hele dag bij mij zijn!

Graven in een bol?

We zijn bij ''De Gravenbol'' geweest, baasje en ik.
Baasje zei dat het zo heette, nou, ik vind het maar een rare naam.
Alsof je gaat graven in een bol. Of dat er is gegraven en dat het nu een bol is.

Maargoed. We werden thuis opgehaald, door Tessa en haar baasje.
Ik vind Tessa steeds leuker. Eerst moest ik altijd naar haar blaffen, omdat ze zo beheerst was.
Nu vind ik het wel fijn dat ze rustig blijft, terwijl ik de boel op stelten zet.
Het duurde niet zo lang, de autorit.



De deur ging open, en ik vloog meteen de auto uit. HONDEN!!!
Heel veel! Woehoeehhhh!
Ik rende natuurlijk meteen op de honden af, ik vergat baasje helemaal.... De hondjes wilden graag spelen met mij, maar ik mocht hun ballen niet uit hun mond pikken..

Net toen ik lekker aan het spelen was, riep baasje mij. Braaf liep ik terug naar haar, want dat doe ik tegenwoordig. Braaf zijn. Samen met Tessa rende ik het hele weiland af! Er liep een andere hond mee, een hele kleine. We vonden hem wel leuk, maar baasje zei dat hij terug moest naar zijn eigen baasje. Omdat die hem anders kwijt raakte. Onzin natuurlijk, die baas had gewoon mee moeten rennen met zijn hond.

We kwamen op een groot zandgebied terecht, met WATER! Wat was ik gelukkig! Ik dook meteen het water in. Ik hoorde de andere baasjes tegen mijn baasje zeggen dat ik wel een dolfijn leek. Pff, baasje vindt dat echt niet leuk als ze dat over mij zeggen. En dus vind ik dat ook niet leuk. Ik kan toch geen twee diersoorten tegelijk zijn? Ik ben een hond hoor. Ziet iedereen toch.




Toen we weer terug moesten lopen, was baasje zo sloom. Zij wilde toch terug? Waarom deed ze er dan zo lang over? Ik ben maar even gaan zitten om te wachten. In mijn eentje. Want Tessa liep net zo sloom mee met de baasjes.

EINDELIJK was baasje bij mij op de heuvel. Toen ze op keek, zag ze een hele groep met honden zoals Tessa. Herders, zei het baasje. Tessa rende er al meteen op af. Ik keek baasje onzeker aan, want ik ben niet zo als die honden. Ik ben anders. Baasje verzekerde me dat er niets aan de hand was. Toch maar proberen dan. En wat bleek? IK MOCHT MEESPELEN! De grootste hond rende steeds achter mij aan. Ik maakte er een spelletje van. Tussendoor pakte ik alle balletjes van de andere hondjes af, en legde die dan snel ergens anders neer. Grappig is dat!





Ik vind herders leuk. Ze zijn aardig tegen mij.
Maar op een gegeven moment wilde ik naar huis. Ik wilde slapen.
Baasje bleef gewoon zitten en toekijken naar de herders. Dus ik liep zelf maar vast naar de auto.
En toen kwam baasje in actie hoor! Hà! Dat zal haar leren.
Ze lijnde me meteen aan, ik mocht niet zomaar de weg op, zei ze. Nou en!

Toen gingen we naar huis, en Tessa sliep gewoon de hele weg! Slaapkop! Ikke niet hoor, ik was helemaaaaal niet moe!

Geen gezeur over de warmte... Nee, wij hebben foto's!

Vandaag hebben we geen verhalen, maar foto's!
Omdat het zo warm was, hebben we de hele dag niet veel gedaan. Odi had het er maar zwaar mee, dus zijn we 's avonds pas tot leven gekomen.
Maar natuurlijk willen we jullie wel iets geven in plaats van het dagelijkse leesvoer. Dus hebben we besloten foto's in dit bericht te zetten!

Ik dacht een mooie foto van Odi te maken, als hij wilde omdraaien. Helaas vond meneer dit geen goed idee.
Nu mag iedereen genieten van zijn kontje.

 We hopen dat je nu een glimlach op je gezicht hebt zitten van deze foto's.
Welke foto is jouw favoriet?

Brrr, de dierenarts!

Vandaag was het zo ver. Odi moest naar de dierenarts.
Ik was zelf een stuk zenuwachtiger dan mijn hond. Bij binnenkomst zaten er andere honden. Oh nee.
Ik schoot al in de stress, maar probeerde koeltjes over te komen. Odi ging rustig voor me zitten en wachtte de boel af. Helemaal geen geblaf. Hè?
We hebben netjes in kunnen checken bij de balie, Odi werd in het systeem gezet. Hij moest wel nog even gewogen worden.
De meeste honden vinden de weegschaal niets. Odi ging er kwispelend op staan, draaide 3 rondjes en ging op zijn kont zitten. De andere bezoekers keken ons bewonderend aan.
Odi was 25,9 kg, schoon aan de haak. Vergeleken met de 9 kg die hij woog toen hij kwam, is hij nu mooi op gewicht.

We mochten even in de wachtkamer gaan zitten, waar Odi zag dat ik worstjes in mijn handtas had. Hij heeft de hele wachttijd netjes op zijn kont gezeten. Ineens hoorden we: ''Odi mag meekomen.'' Odi stond kwispelend op bij het horen van zijn naam. Nou, op naar de dierenarts.
Hij begroette eerst Odi, toen mij. Odi vond die onderzoekskamer maar al te leuk. Kwispelend keek hij rond, daarna liep hij naar de dierenarts voor een aai. De dierenarts ging op zijn hurken bij Odi zitten om wat vertrouwen te winnen. Bleek allemaal helemaal niet nodig te zijn; Odi klom op zijn bovenbeen en gaf hem een knuffel. Zo lief om te zien! De dierenarts nam meteen gebruik van dit moment en controleerde Odi's tanden. Ik citeer: ''Hij heeft prachtig witte tanden voor een hond van 1 jaar.'' Ik was helemaal gelukkig, en antwoordde: ''We doen ons best!''
De dierenarts luisterde nog even naar hart en longen, ook deze werden glansrijk goedgekeurd. Of Odi kwaaltjes had, werd me gevraagd. Nou, nee. Zijn tandvlees bloedt af en toe. Weer die vingers in Odi's bekje. Hij liet het allemaal toe. Er was niets te zien, geen bulten, geen vlekken en zijn tandvlees zag er gezond uit. Of hij dan misschien aan iets had geknaagd voordat het tandvlees ging bloeden.. Uhh... Nee.. Nu ik dit schrijf, hoor ik Odi aan de stoelpoot knagen.. Oeps.

Maar dat terzijde ;)
De prik werd klaargemaakt, mijn zenuwen kwamen terug. Wat nou als hij de arme man zou bijten? Of als Odi keihard zou gaan zitten piepen? Ik hield me groot, hield Odi's kop vast zoals van me werd verwacht. ''Fluister maar geruststellende woordjes'', zei de dierenarts tegen me. Nog voordat ik kon verzinnen wat ik tegen Odi kon zeggen, zat de naald al in zijn vel. Odi bleef gewoon zitten. Hij deed niets. Gewoon wachten tot er iets gebeurde. Ik keek verbaasd naar de ogen van mijn hond. Natuurlijk liet ik niet merken dat ik verbaasd was. Ik deed gewoon alsof dit de normaalste zaak van de wereld was. Maar vanbinnen vierde ik feest.
Nou, toen de neusenting nog. Ik moest weer zijn koppie vasthouden, terwijl de dierenarts de vloeistof in zijn neus zou spuiten. Odi stak zijn neus de lucht in en wachtte tot de dierenarts weer weg liep. Huh?!
Mijn hond was -alweer- de braafste hond allertijden...

De dierenarts gaf me nog even een compliment dat Odi zo sociaal was. Hij wist dat hij uit Roemenië kwam (het paspoort verraadt alles..) en dat hij pas een half jaar bij mij was. Knap, dat hij dan al zo goed luisterde ook (duuhhhh, Odi was 5e bij de onderlinge wedstrijden).
Verder moest hij me nog even verlegen maken door te zeggen dat hij Odi een vrolijke, open en lieve hond vond.

Eenmaal bij de balie aangekomen om te betalen, kwam Odi ook even met zijn voorpoten tegen de balie aan staan om te kijken tegen wie baasje nu praatte. De hele wachtrij had een ''Aaaaahhww''-moment. Ik zei al beschaamd ''Odi, zakken'', maar iedereen vond het leuk dat Odi zo nieuwsgierig was. Toen we naar buiten liepen, sprak een man ons nog aan. ''Wat een geweldig leuke hond zeg!''

Met een goed gevoel en een heeeele lichte portemonnee gingen we weer op huis aan. Odi heeft me enorm trots gemaakt.