Verschil in de wereld, wat maakt dat uit?

Ik schrijf deze blog, speciaal voor mijn vrouwtje.

Wat voor de één normaal is, is voor de ander bijzonder. Zoals schoon drinkwater, of een sloot in de buurt om in te zwemmen.
Mijn vrouwtje is zo iemand die veel bijzonder vindt. Want een sociale hond heeft ze niet. Een zelfverzekerde hond heeft ze niet. Een hond die graag speelt? Nope, ontbreekt ook. Een hond die gewoon los kan lopen heeft ze ook niet.

Ik weet dat ik geen makkelijke hond ben.  Ik weet het van mezelf en het stoort me. Maar ik doe er álles aan om mijn vrouwtje gelukkig te maken, dat moeten jullie geloven. Ik werk er heel hard aan.

En vanavond hoorde ik vrouwtje de magische woorden zeggen: ''Het lijkt wel alsof ik een sociale hond heb.'' Ja, ze zei het echt.
We waren aan het trainen op school, en ik had complete aandacht. Alle andere honden konden me gestolen worden. Ik vind het leuk om te werken en mijn hoofd is rustig genoeg om dat voor haar te doen. Vreemde mensen die kwamen kijken? Prima, dan kom ik even een aai halen, misschien een koekje. Vrouwtje was oprecht verbaasd. Want hoe kan het, dat ik, Odi, zonder gegrom en geblaf zomaar op vreemde mensen af stap?

Je moet je een beetje proberen in te leven in mijn vrouwtje. Ze heeft dus een hond die niet met vreemde honden, vreemde katten, kinderen, vreemde mensen en vreemde omgevingen om kan gaan.
Heb je een beeld voor je? Kun je in je gedachten zien hoe zij over straat loopt met mij?

En stel je nu dan eens voor dat ik op een trainingsveld aan het spelen ben met een persoon waar ik al een heel jaar bang voor ben. Ik speel met balletjes, kom knuffels halen bij die vreemde persoon. Ik pak koekjes aan van haar. En dat alles met mijn staart in de lucht en kwispelend.

Ik, die geen vreemde situaties kan handelen, zat vanavond in een tent met vreemde mensen en vreemde honden. En ik zat gewoon. Vrouwtje kon gewoon met mensen praten, want ik was gewoon braaf.

Vrouwtje zegt altijd dat ik perfect kan luisteren, maar dat ik gewoon niet sociaal ben. Ik weet dat dat belangrijk voor haar is, een sociale hond. Daarom heb ik haar vanavond laten zien dat ik het echt wel kan. Natuurlijk zijn sommige situaties nog steeds te veel voor mij. Natuurlijk blaf ik nog als ik me onzeker voel.
Maar vrouwtje steunt mij en ze verdient het om zich ook eens bijzonder te voelen door wat ze al met mij bereikt heeft.

Dus ik blijf doorwerken. Het zal af en toe knap moeilijk worden, maar ik wil de hele wereld laten zien dat hoe moeilijk het leven soms is, iedereen kan veranderen en hun situatie beter maken.

Once I was a lonely dog...

 Ik vertel natuurlijk nooit iets in het Engels, maar dit verhaal vond ik erg mooi.
Ik ben ooit deze hond geweest. Nu heb ik het goed en ik ben iedereen die mij heeft geholpen en nog steeds helpt erg dankbaar.
Zonder jullie was ik er niet eens meer. En nu heb ik een prachtige familie.

Dus bedankt aan de mensen die mij van straat hebben gehaald. Bedankt, de mensen van stichting Dierenadopties. Bedankt grote vrouwtje, die - ondanks dat ze geen tweede hond wilde - mij in haar hart sloot. Bedankt vrouwtje, die hard voor en met mij gevochten heeft. Bedankt trainers en gedragstherapeuten, die mij en mijn vrouwtje op het juiste pad hebben gezet. 

Bedankt aan iedereen die met ons mee leeft en die ons steunt waar we het nodig hebben.

Bedankt aan iedereen die de moeite neemt om dit te lezen.

Once I was a lonely dog,
Just looking for a home.
I had no place to go,
No one to call my own.
I wandered up and down the streets,
in rain in heat and snow.
I ate what ever I could find,
I was always on the go.
My skin would itch, my feet were sore,
My body ached with pain.
And no one stopped to give a pat
Or to gently say my name.
I never saw a loving glance,
I was always on the run.
For people thought that hurting me
was really lots of fun.
And then one day I heard a voice
So gentle, kind and sweet,
And arms so soft reached down to me
And took me off my feet.
"No one again will hurt you"
Was whispered in my ear.
"You'll have a home to call your own
where you will know no fear."
"You will be dry, you will be warm,
you'll have enough to eat
And rest assured that when you sleep,
your dreams will all be sweet."
I was afraid I must admit,
I've lived so long in fear.
I can't remember when I let
A human come so near.
And as she tended to my wounds
And bathed and brushed my fur
She told me 'bout the rescue group
And what it meant to her.
She said, "We are a circle,
A line that never ends.
And in the center there is you
protected by new friends."
"And all around you are
the ones that check the pounds,
And those that share their home
after you've been found."
"And all the other folk
are searching near and far.
To find the perfect home for you,
where you can be a star."
She said, "There is a family,
that's waiting patiently,
and pretty soon we'll find them,
just you wait and see."
"And then they'll join our circle
they'll help to make it grow,
so there'll be room for more like you,
who have no place to go."
I waited very patiently,
The days they came and went.
Today's the day I thought,
my family will be sent.
Then just when I began to think
It wasn't meant to be,
there were people standing there
just gazing down at me.
I knew them in a heart beat,
I could tell they felt it too.
They said, "We have been waiting
for a special dog like you."
Now every night I say a prayer
to all the gods that be.
"Thank you for the life I live
and all you've given me.
But most of all protect the dogs
in the pound and on the street.
And send a Rescue Person
to lift them off their feet."