Ik schrijf deze blog, speciaal voor mijn vrouwtje.
Wat voor de één normaal is, is voor de ander bijzonder. Zoals schoon drinkwater, of een sloot in de buurt om in te zwemmen.
Mijn vrouwtje is zo iemand die veel bijzonder vindt. Want een sociale hond heeft ze niet. Een zelfverzekerde hond heeft ze niet. Een hond die graag speelt? Nope, ontbreekt ook. Een hond die gewoon los kan lopen heeft ze ook niet.
Ik weet dat ik geen makkelijke hond ben. Ik weet het van mezelf en het stoort me. Maar ik doe er álles aan om mijn vrouwtje gelukkig te maken, dat moeten jullie geloven. Ik werk er heel hard aan.
En vanavond hoorde ik vrouwtje de magische woorden zeggen: ''Het lijkt wel alsof ik een sociale hond heb.'' Ja, ze zei het echt.
We waren aan het trainen op school, en ik had complete aandacht. Alle andere honden konden me gestolen worden. Ik vind het leuk om te werken en mijn hoofd is rustig genoeg om dat voor haar te doen. Vreemde mensen die kwamen kijken? Prima, dan kom ik even een aai halen, misschien een koekje. Vrouwtje was oprecht verbaasd. Want hoe kan het, dat ik, Odi, zonder gegrom en geblaf zomaar op vreemde mensen af stap?
Je moet je een beetje proberen in te leven in mijn vrouwtje. Ze heeft dus een hond die niet met vreemde honden, vreemde katten, kinderen, vreemde mensen en vreemde omgevingen om kan gaan.
Heb je een beeld voor je? Kun je in je gedachten zien hoe zij over straat loopt met mij?
En stel je nu dan eens voor dat ik op een trainingsveld aan het spelen ben met een persoon waar ik al een heel jaar bang voor ben. Ik speel met balletjes, kom knuffels halen bij die vreemde persoon. Ik pak koekjes aan van haar. En dat alles met mijn staart in de lucht en kwispelend.
Ik, die geen vreemde situaties kan handelen, zat vanavond in een tent met vreemde mensen en vreemde honden. En ik zat gewoon. Vrouwtje kon gewoon met mensen praten, want ik was gewoon braaf.
Vrouwtje zegt altijd dat ik perfect kan luisteren, maar dat ik gewoon niet sociaal ben. Ik weet dat dat belangrijk voor haar is, een sociale hond. Daarom heb ik haar vanavond laten zien dat ik het echt wel kan. Natuurlijk zijn sommige situaties nog steeds te veel voor mij. Natuurlijk blaf ik nog als ik me onzeker voel.
Maar vrouwtje steunt mij en ze verdient het om zich ook eens bijzonder te voelen door wat ze al met mij bereikt heeft.
Dus ik blijf doorwerken. Het zal af en toe knap moeilijk worden, maar ik wil de hele wereld laten zien dat hoe moeilijk het leven soms is, iedereen kan veranderen en hun situatie beter maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten