Het jaar 2014 voor Odi.

2014. Tweeduizendveertien. Een heel jaar. Een jaar met heel veel hoogtepunten, maar ook heel veel dieptepunten. Een jaar met vallen en opstaan. Met tijd en tijdsnood.

In 2014 heb ik veel meegemaakt. Zo ben ik in januari naar de dierentuin geweest en heb ik oog in oog gestaan met een giraffe. In januari heb ik ook mijn broertje en zusjes gezien.
In maart heb ik kennis gemaakt met de Tamaskan. Ik vond ze geweldig!
Mei daarentegen was mijn verjaardagsmaand. Twee jaar alweer. In juni hadden we een reünie van de stichting waar vrouwtje mij heeft opgehaald. Daar heb ik heerlijk kunnen spelen met andere Roemeense kanjers. En nu ligt er natuurlijk sneeuw.

Een kleine opsomming van mijn (positieve) bezigheden. Maar weet je wat? Hoe vaak en hoe lang je gaat wandelen, maakt helemaal niets uit. Ik vind het leuk hoor, daar niet van. Maar ik vind het belangrijker om bij degenen te zijn waar ik van houd. Ik vind het fijn als zij zich goed voelen en gezond zijn. Dan voel ik me ook beter. 
Dat ik mijn dieptepunten niet genoemd heb, heb ik expres gedaan. Ik wil dit jaar graag positief afsluiten en niet naar de negatieve punten kijken. De mensen kijken daar al genoeg naar.

Ik wil iedereen een geweldig 2015 toewensen! Werk hard aan je dromen, maar vergeet niet te genieten van wat je al hebt.

SNEEUW!

Hoi lieve mensen!

Ik heb jullie heel lang niet laten weten waar ik me nu mee bezig hield. Of nou ja ...  Heel lang valt ook wel weer mee. Want wat is relatief heel lang? Ik heb gewoon een druk leventje en niet altijd tijd om iets te schrijven. Ben nu wel een beetje beroemd ook hè...

Maar goed. Ik wilde over iets heel anders gaan schrijven. Namelijk over dat witte spul dat uit de lucht is komen vallen en nu op de grond ligt. Sneeuw, volgens het vrouwtje.
Ik ben (bijna) twee jaar geleden naar Nederland toe gekomen. Toen lag er ook zoveel sneeuw. Maar toen was het nog veeeeeeeeel kouder! Edit: Vrouwtje zegt dat dat komt omdat ik toen nog niet zo dik was als nu.  Maar toen vond ik het ook leuk, die sneeuw. Dat komt omdat ik toen een nieuw vriendinnetje kreeg. En een huis. En een tuin. En een eigen vrouwtje.

En nu ligt er weer sneeuw! Ik ben helemaal in mijn nopjes. Ik heb de hele dag gespeeld! Af en toe lekker in de sneeuw gelegen en op een balletje gebeten (die zijn hard nu, joh!) en daarna weer rennen met Sascha.

Ik denk dat ik mag zeggen dat ik een gelukkig man ben, met die koude sneeuw!

En natuurlijk hebben we een paar foto's voor jullie gemaakt!

Fijne Feestdagen en een Gelukkig Nieuwjaar!

Wij willen iedereen een fijne Kerst en een geweldig 2015 toewensen!

~ May all your dreams & wishes come true

Iedereen wil ons helpen...

Zo, daar ben ik weer.
Vreemde titel heb ik hè? Want waarom zouden wij nou hulp nodig hebben? Wie zijn 'wij'? Wie is 'iedereen'? En welke hulp geven zij dan?
Nou. Om te beginnen zijn 'wij' vrouwtje en ik. Of we hulp nodig hebben? Soms niet. Want samen kunnen we de hele wereld aan. Maar soms is het fijn als mensen je steunen. Als ze het vrouwtje steunen. Want soms heb je dat nodig.

Afgelopen zondag was het vrouwtje in Assen. Daar was een huisdierenbeurs ofzo. Ze heeft veel mensen over mij verteld. En heel veel mensen leefden met haar (en mij) mee. Ze gaven geen tips, maar ondersteunden haar wel.
Het begon al bij de vriendin die ze mee nam. Deze heeft veel verstand van honden, en dus ook van mij. Ik heb nog nooit lelijk gedaan tegen haar, want ze is super lief! Zij steunt het vrouwtje altijd. Als er iets over mij gezegd wordt, wat het vrouwtje raakt, dan vertelt zij het vrouwtje weer even waarom ze zo van mij houdt. En dan vertelt ze ook maar meteen mijn goede kwaliteiten. Topwijf dus!

En toen kwamen ze dus bij een stichting aan. Een stichting waarvan vrouwtje zou zeggen: ''Die zijn goed bezig!'' Vrouwtje heeft daar lang staan praten. Ze kreeg zoveel steun. De steun die ze miste bij de stichting waar ik vandaan kom. Er zijn bij die stichting ook hondjes die na een half jaar ineens drastisch veranderen. Het ligt dus niet aan mij, maar aan onze afkomst! Buitenlandse honden zijn gewoon... Anders. Afin. Deze stichting biedt dus enorm goede begeleiding! Ze hebben een gedragstherapeut die dan komt helpen (een hele goede!). En toen vrouwtje vertelde over de stichting waar ik vandaan kwam, wist de mevrouw al meteen welke stichting. En ze wist meteen wat vrouwtje dan miste.

En en en. Vrouwtje heeft X-Stress gehaald. Het was eigenlijk voor Sascha bedoeld, vanwege haar vuurwerkangst. Maar toen vrouwtje vertelde over mij, vertelden die mensen dat zij ook een herder hadden die zo angstig reageert. En die druppels werkten bij haar heel goed. Dus nu krijg ik die druppels in mijn mik. Of het werkt? Geen idee. Vrouwtje zegt dat ze het wel merkt.

Daarna kwam vrouwtje een meneer tegen die halsbanden en tuigjes van leer maakt. Helemaal met de hand. Vrouwtje vertelde weer over mij en over de problemen die ze had om iets moois voor mij te vinden. Want niets was Odi-achtig. Die halsbanden en tuigen dus wel. Vrouwtje liet een foto zien en ze begonnen haar te vertellen hoe mooi ik was. Wat een prachtige kop ik had. En hoeveel halsbanden en tuigen ze wel niet hadden die bij mij zouden passen.

Vrouwtje vertelde mij ook nog over een vakantiepark voor honden. Nu hebben ze die wel meer, want vorig jaar zijn we naar Dogglywood geweest. Maar dit vakantiepark reageerde heel goed op het verhaal van het vrouwtje. Ze vertelde over mijn probleempjes, en vertelde dat veel parken ons liever niet hebben. En deze mevrouw zei dat ze dat raar vond. Want iedere baas verdiende een vakantie met de hond. En dat vind ik ook. Er zijn individuele cursussen te volgen en de wandelingen die worden georganiseerd kunnen ook met ons eigen groepje. Dus geen vreemde honden voor mij!
Ook heeft ze een rustig veldje die dan voor ons gereserveerd zou worden. Ideaal! Ik heb nu al zin in de vakantie met het vrouwtje!

Tot slot wil ik nog even de Wolfhond-mensen noemen als mensen die ons steunen en ons willen helpen. Want zij doen er alles aan om mij te begrijpen en het vrouwtje te steunen in de 'hersocialisatie' van mij. Ze willen zelfs dingen van mijn gedragstherapeut weten, hoe zij hun honden het beste kunnen handhaven... In plaats van al het gedrag maar op mij af te schuiven. Als ik een petje zou dragen, zou ik hem voor jullie af zetten!


Oh oh oh oh oh. Natuurlijk zijn de mensen die er altijd voor mij en mijn vrouwtje zijn ook super! Die mag ik niet vergeten. Jullie betekenen heel veel voor mij, omdat jullie ook heel veel voor mijn vrouwtje betekenen.

Iedereen heeft een verhaal, toch?

 Vrouwtje heeft een foto gemaakt, en heeft uitgelegd waar de foto op gebaseerd is en waar de tekst vandaan kwam. Ik vind het een mooie foto en een mooie uitleg. Ze beschrijft mij niet als een probleemhond, maar als een hond met een verhaal. Iedereen heeft een verhaal, toch?
Honden, katten, mensen... Iedereen maakt iets mee wat ze maakt tot wie ze zijn.
Hieronder de uitleg van het vrouwtje.

''Ik dacht na over zijn problemen, zijn trauma's, zijn verleden en zijn toekomst. Ik dacht na over andere honden die ook een flinke rugzak hadden. Dacht aan de honden die probleemloos opgroeien. De mensen achter de honden, de baasjes. De baasjes die zo keihard vechten om hun hond een fijn leven te geven.
En toen had ik het. De tekst die bij dit plaatje paste.
Want iedere hond heeft een verhaal. Mijn hond heeft er één, jouw hond heeft er één, de hond van de buren heeft er één.''

Ik ben Odi en ik ben trots op wie ik ben geworden. 

Mannen onder elkaar.

Nou, het is weer zover hoor.
Vrouwtje heeft een JONGEN gescoord. Pff. Vond het eerst maar niets. Jongens zijn niets voor haar. Ze kunnen haar niet zo beschermen zoals ik dat kan, snap je? Zij snapt dat zelf niet, denkt dat die jongens alles voor haar zullen doen. Nou, dat doe ik dus al. Dus dat kan niet meer.
Maar ze heeft dus een jongen in huis gehaald.  En hoe hard ik ook mijn best deed om hem bang te maken en weg te jagen, hij bleef. Ik heb echt alles geprobeerd. Happen, blaffen, over hem heen rennen, doen alsof ik zijn vriend was en toen weer boos doen. Het hielp niet.
Hij bleef en hij deed steeds aardig tegen mij.

En toen kwam ik erachter... Hij is niet bang voor mij. Hij vindt mij écht een leuke hond. En hij vindt het vrouwtje écht leuk. Daarom blijft hij.
Ik heb het er laatst met het vrouwtje over gehad. Ze vertelde me dat ik altijd bovenaan zou blijven staan, maar dat ze het fijn vond dat we zo goed met elkaar op konden schieten, die jongen en ik.
Ik heb hem dus een kans gegeven. Hij maakt mijn vrouwtje gelukkig. Meer wil een hond niet toch?

Het blijkt dat hij er best wel mag zijn hoor. Hij wil zelfs knuffelen en spelen met me.
Ik ben alleen nog een beetje jaloers merk ik wel.. Op het vrouwtje! Zij mag alle leuke dingen met hem doen en ik moet dan maar netjes op mijn plaats blijven liggen.
Dus als ze staan te knuffelen, ga ik er tussen staan .... Zitten ze samen op de bank, ga ik gewoon op het vrouwtje zitten totdat hij mij aandacht geeft. En dat gaat prima hoor! Vrouwtje zit er niet mee. Denk ik...

... Hoop ik....


Ze kan wel delen toch ..... ?

Lieve mensen!

Waar te beginnen?
Ik vind het schandalig dat ik zo weinig van me heb laten horen.
Ik heb zelfs nog vakantie gehad van school!

Maar ik ben er wel weer hoor!! Ik heb weer veel geleerd.
Zo val ik niet meer uit naar de katten in huis en blaf ik veeeel minder! Ik voel me veel fijner in huis en vind het niet echt meer nodig om zo lelijk te doen.

Op straat vind ik het leuk om het vrouwtje mee te trekken. Best moeilijk nog hoor. Want als ik er de vaart in krijg, gaat zij stil staan. En probeer die vrouw dan maar eens mee te krijgen! Heel vervelend.
Dus dan ga ik maar braaf naast haar lopen, krijg het toch niet voor elkaar. En het duurt zo enorm lang voordat we ergens zijn als zij steeds stil gaat staan.

En als klap op de vuurpijl (ja, die uitdrukking heb ik ook geleerd!) ga ik dit weekend wandelen. Het heet het ''Honden Wandel Weekend'' , georganiseerd door mijn school. En daar ga ik aan mee doen! Heb er echt zin in!!! Heb gehoord dat mijn lieve vriendinnetje ook weer mee loopt!
En ik heb mezelf beloofd dat ik me ga gedragen. Ik weet niet of ik me eraan ga houden, maar ik wil gewoon plezier hebben met mijn vriendinnetje en met het vrouwtje. Ik vind het zo moeilijk om me in te houden af en toe... Dan ben ik zo bang, of ik zie gewoon echt onrecht, en dat moet ik dan gewoon even laten weten!!

Ten slotte heb ik nog een nieuwtje. Ik heb sinds kort een Facebookpagina.
Je kunt me vinden onder de naam: ''Odi de Roemeen''
Ik zou graag vriendjes met jullie willen worden, zodat ik jullie avonturen ook eens kan lezen!

Zo, en nu ga ik weer verder relaxen :)

Ik ben volwassen!

Volgens de experts ben ik volwassen dan... Volgens het vrouwtje niet!
Gisteren ben ik twee jaar geworden. Een echte man al!

Ik heb een geweldige dag gehad! Geen idee waar ik allemaal ben geweest, maar vrouwtje had honden geregeld voor de hele dag en ik mocht de hele dag bij haar zijn! Ik was een gelukkige hond!

In de avond moesten we nog trainen en toen hebben ze gezongen voor mij. Dat vond ik wel een beetje raar. Ik moest op een ton gaan zitten en toen gingen ze allemaal om mij heen staan. Daarna gingen ze zingen en in hun handen klappen. Ik werd er een beetje verlegen van!

Hier een foto van mij in het water van gisteren!

Dogglywood!

Afgelopen weekend ben ik in Duitsland geweest met het vrouwtje.
Ik ben nog een beetje moe om alles na te vertellen, maar ik kan je wel zeggen dat het geweldig was!
Het was een hele lange reis en ik was een beetje bang voor die andere hond in huis... We zaten met drie honden, dat wel. Dus dat andere hondje steunde me wel. Maar zij was al mijn vriendinnetje.

En we hebben heel veel gewandeld en het was heel leuk!

Had ik al gezegd dat ik het leuk vond?

Weer een nieuw avontuur!

Ik ben er weer, schattige vier- en tweevoeters!

Ik had eventjes een ''terugval'' zo het schijnt. En daarna had ik het veeeeel te druk met leuke dingen doen om jullie op de hoogte te stellen. Dus bij deze praat ik jullie even bij!

Afgelopen zondag had ik een fotoshoot met een paar andere modellen. Er waren maar liefst zes fotografen speciaal voor ons! Ik vond de eerste twee nog wel leuk, ik ging lekker spelen en gek doen. Maar vrouwtje riep mij terug. Dat mocht niet. Ik moest stil zitten van de fotografen. Dat is moeilijk joh!
Bij de volgende twee fotografen had ik het door. Ik moest stil zitten en mijn oren naar voren duwen. Beetje lachen en ze klikten een eind weg.
De laatste twee fotografen heb ik het wel moeilijk gemaakt. Een beetje te, vond het vrouwtje achteraf. Ik wilde niet meer stil zitten, dus ik ging heel onbeschoft zitten. Af en toe hapte ik in de handen van het vrouwtje om haar te laten weten dat ik het niet meer leuk vond.

Na die foto's zijn we dan ook naar huis gegaan. Ik had niet eens meer zin om te spelen met die schone dames die er liepen. Lag niet aan de dames hoor, mijn humeur was gewoon verpest. Ik ging in de auto meteen slapen, misschien dat dat zou helpen.

Ik zal straks even foto's posten voor mijn fans.

En dan heb ik nog een avontuur gehad! Vrijdag mocht ik mee naar de stage van mijn vrouwtje. Ik was natuurlijk door het dolle heen, lekker met haar mee! Maar zo leuk vond ik het in het begin niet...
Ze stopte me in een soort tuin met tralies en liet me gewoon achter. Af en toe liep ze langs en begon ik heel hard te piepen, maar aandacht kreeg ik niet. Wel liep ze iedere keer met een andere hond. Zo raar. Wilde ze me inruilen ofzo?

Ik heb heel hard geblaft, zodat ze niet om me heen kon. Ik wilde dat ze weer voor mij koos, zoals ze altijd voor mij kiest. Ook als ik vervelend ben, kiest ze voor mij.
En ja hoor, ze kwam me halen!
Ik mocht uit de tralie-tuin en sprong meteen tegen haar op. Ze lachte. Ik piepte en ze liep achteruit. Ik liep met haar mee, en ineens draaide ze om en ging ze weer terug. Ze deed een traliedeur dicht. En ik zat weer vast. Hè? Er gaat hier iets enorm fout.
De andere honden liepen zelf de traliekooi in. Dat is raar. Ik vroeg aan mijn buurman wat er nu ging gebeuren. Hij reageerde dat we naar binnen gingen, drinken kregen en gingen slapen. Dat klonk goed, want ik was heel erg moe.

Toen er een luik open ging, zag ik vrouwtje staan. Ik rende door het gat en sprong tegen de deur op die tegen ons in stond. Ze aaide mijn neus eventjes en deed toen het luik dicht. Toen ik achterom keek, wist ik wat ik had gedaan. Iets wat ik normaal nooit zou doen! Door een heel klein gat klimmen, richting het onbekende. Steeds als ik het vertel, ben ik weer een beetje trots op mezelf.

Ineens drong het tot me door dat er honden aan het blaffen waren. Ik keek, het waren twee grote honden. Duitse Herders, herinner ik me. Ze stonden zich enorm uit te sloven. Ik reageerde maar niet, wilde de verstandigste zijn. Van wat er verder is gebeurd binnen, weet ik niets meer. Ik sliep redelijk snel....

Na een tijdje (geen idee hoe lang!) kwam er een vrouw langs. Ik gromde naar haar, liet haar mijn tanden zien en begon te blaffen. Ze mocht mij niet meenemen. Ik wilde niet ingeruild worden. Ik wilde alleen mijn vrouwtje. Ineens stond vrouwtje voor me. Met haar rug en haar handen naar mij toe gedraaid. Ik werd stil. Pfew, ze is er weer.
Het luik ging ook weer open en ik rende naar buiten. We gaan naar huis!

Nou ja, dat dacht ik. In plaats daarvan werd ik weer in zo'n tralie-tuin gezet. Maar nu zat er al een hond. Hij was wel aardig tegen mij. Ik heb me netjes voorgesteld en dat deed hij ook. Hij heette Ody. Bijna hetzelfde als ik.  Ik denk dat vrouwtje dat expres zo heeft gepland.
Ody en ik hebben lekker gespeeld en even rondgekeken. Iedere keer als we iemand aan hoorden komen, gingen we zij aan zij staan kijken bij de tralies.
Ody wist mij te vertellen dat zijn vrouwtje hem altijd weg brengt in de ochtend en in de middag weer komt halen. Hij is dan altijd heel blij, want hij mag de hele dag spelen met lieve honden en 's middags mag hij weer met het vrouwtje knuffelen.
Het stelde mij gerust. Vrouwtje ging mij niet inruilen, ze wilde gewoon dat ik een leuke dag had. En ze ging nog niet eens weg, zoals het andere vrouwtje.

Vrouwtje kwam weer langs en haalde alle andere honden weg. Ze gingen weer naar binnen. Ook Ody nam ze mee. Maar mij liet ze staan. Waarom mocht ik niet met Ody mee?
Ik bleef helemaal alleen achter.

Maar niet voor lang! Vrouwtje kwam eraan met mijn tuigje! Ik mocht mee!
Gek van blijdschap begon ik te springen als een geit. Vrouwtje lijnde me aan en rende met mij naar voren. Ze vertelde dat we naar huis gingen!

Wat een dag, zo'n dag als vrijdag. Ik vond het heel spannend, zoals je wel hebt kunnen lezen. Maar ik ben heel blij dat vrouwtje mij vertrouwt en me mee neemt naar zo'n plek. Ik ben niet altijd even lief, maar ze wil toch dat ik haar hele wereld zie en daar ben ik haar heel dankbaar voor.


P.S. Hier nog wat foto's voor mijn fans ;) 

Vrouwtje is weer thuis!

Ik heb jullie natuurlijk niet verteld dat ze weg ging. Dat had ze mij ook niet verteld namelijk. Ze was zomaar ineens weg en ze kwam toen het donker werd niet meer terug.
Ze liet me achter.

En nu is ze er ineens weer. Ze rook anders, ze zag er anders uit. Maar toch ook weer niet. Ze leek ook gewoon op het vrouwtje die ik kende. Van ander vrouwtje had ik gehoord dat ze drie weken weg is geweest. Dat is lang hoor!

Ik weet nog dat ik me af vroeg wat ze hier deed. Toch kwam ik haar begroeten, want ja, ik heb haar wel vreselijk gemist. En nu vraag ik me steeds af of ze me achter zou gaan laten. Alweer. Ik verlies haar geen seconde uit het oog en denk maar niet dat anderen bij haar in de buurt mogen komen! Ik stuur ze allemaal weg! Straks nemen ze haar weer mee!
Als ze haar jas pakt, sta ik tegen haar benen aan geplakt. Mee gaan zal ik! Altijd!

Nu denken jullie vast: ''Poeh, dat is overdreven...''
Nou, dan denken jullie dat maar! Ik moet haar beschermen en ik mag haar niet meer kwijt raken! Het is me één keer overkomen, nu gebeurt het me nooit meer!

I'm watching you!

What do you want from me?

''Hey, slow it down, what do you want from me? Yeah, I'm afraid, what do you want from me?

There might have been a time that I would give myself away..  Once upon a time, I didn't give a damn. But now here we are. What do you want from me?

Just don't give up, I'm working it out! Please don't give in, I won't let you down! It messed me up, need a second to breathe. Yeah, it's plain to see that you're beautiful and there's nothing wrong with you. It's me – I'm a freak. But thanks for loving me, because you're doing it perfectly.

There might have been a time when I would let you step away. I wouldn't even try but I think you could save my life. Just don't give up on me, I won't let you down... No, I won't let you down...

What do you want from me?''



Het spijt ons dat we zo weinig van ons laten horen. We zijn druk bezig met vechten voor elkaar. Odi heeft het op het moment heel erg moeilijk, hij laat erg veel angst en stress zien. Ik probeer dit zo goed mogelijk op te vangen, waardoor mijn tijd online erg gekort wordt. 

We hebben dit stukje geschreven, omdat dit enorm toepasselijk is voor ons op het moment. Ons motto. Don't give up on me. Natuurlijk zal ik Odi nooit opgeven. Dat is voor mij niet mogelijk. Ik ben geen opgever en ik zal mijn maatje nooit zomaar in de steek laten. 

Odi is erg in de war en weet niet goed wat hij van alles moet denken. Hij doet dan wat hij het beste doet; in de verdediging schieten. Alles wat hem lief is beschermen. Zo ben ik ook. Maar door samen te werken aan onze problemen, worden we sterker. We helpen elkaar door het leven, houden elkaar in leven. 

Ik wilde toch even via deze weg wat van ons laten horen en hoop dat jullie begrip hebben voor de situatie. 

Mijn gezinnetje was voor eventjes weer compleet!

De stichting waar ik vandaan kom, is een bijzondere stichting. Iedereen heeft er een mening over en iedere mening verschilt. Maar één ding hebben ze goed gedaan.
Ze hebben mij en mijn familie één gelaten. Ze hebben ons samen naar dit land gehaald. En er zijn lieve mensen geweest die ons hebben geadopteerd.
Ik had er moeite mee hoor, zien hoe we allemaal naar een ander gezin gingen. Ik dacht dat we elkaar nooit meer zouden zien. Maar niets is minder waar.

Deze lieve mensen, die hebben ervoor gezorgd dat we elkaar nog eens zagen. Voor één dag. En die dag. Die was vandaag. Ik was dolgelukkig!

Eerst zag ik mijn zusje, Mira heet ze tegenwoordig. Wat is ze mooi geworden, precies zoals ik had voorspeld! Daarna kwam mijn andere zusje, Dara, aan. Dara zag er verstandig uit en heeft het speelmaatje gekregen waar ze zo op hoopte.
Daarna  kwam mijn stoere broertje. Hij heet tegenwoordig Wolf. Hij is groot en sterk geworden.
Mijn gezinnetje is precies geworden zoals ik wilde dat ze werden. Zelfstandig, liefhebbend en knap.

Ik werd er emotioneel van, vergat gewoon te blaffen. Mijn lieve broertje en zusjes, gewoon recht voor mijn neus! We gingen naar het strand, waar we los mochten rennen.

Ik heb ze alles verteld over mijn lieve vrouwtje en zij hebben mij alles verteld over hun vrouwtjes.
We zijn allemaal gegroeid, het afgelopen jaar.
Vrouwtje wisselde ervaringen uit met de andere baasjes, en wat blijkt? Ik ben helemaal niet zo raar, zo is mijn hele gezinnetje! We hebben allemaal een steekje los! Zo plast Wolf, net als ik, graag zittend en vindt Mira, net als ik, katten erg interessant. En Dara, die kan net zo hard blaffen als ik kan! We kijken allemaal om waar baasje blijft als het te lang duurt en we spelen allemaal net zo lomp.

We hebben uren gespeeld, maar vrouwtje zou het vrouwtje niet zijn als ze niet ook aan mijn welzijn dacht. Ik werd moe, maar we waren nog helemaal niet op de terugweg. Op zich niet erg, maar ik word vervelend als ik moe ben. Zeggen ze dan. Ik vind dan juist al die andere honden vervelend. Dus toen draaiden we om en gingen we weer terug. Ineens voelde ik het, ik was echt moe!
Ik sjokte maar een beetje voor me uit, en mijn zusjes vertelden mij dat zij ook moe waren. Ik heb ze duidelijk gemaakt dat we gewoon rustig door moesten lopen, dan zou alles wel goed komen.

Natuurlijk heb ik altijd gelijk! Na dat hele eind terug lopen, kwamen we aan waar we begonnen waren. Maar we liepen nog verder. Iedereen was verbaasd, maar niemand klaagde.
Weet je waar we heen gingen? Naar een restaurant. Dat is een soort huis met tafels en stoelen en allemaal eten voor mensen. De mensen gingen allemaal eten en drinken. Normaal zit ik dan te kijken of ze ook nog iets over hebben voor een hongerige hond, maar ik was nu zo moe… Ik ben gewoon in slaap gevallen. Tegen de kont van het vriendje van Dara. Genant hè?

Nu zijn we weer thuis. Ik heb heel lang geslapen en ben nu wel weer een beetje wakker. Straks ga ik weer slapen. Ik wilde jullie alleen zo graag dit verhaal vertellen!

20 januari 2013 heeft het vrouwtje mij opgehaald. Ze heeft me opgenomen in haar hart, zoals niemand dat gedaan zou hebben. Ze heeft mijn leven gered en ze heeft me laten zien hoe het leven ook kan zijn. Ik dacht dat ik nooit zoveel om een mens zou gaan geven, maar kijk nu eens. Ik houd van haar. Ze is mijn leven. En daar ben ik haar dankbaar voor. Dankjewel, vrouwtje, dat je mij nooit hebt opgegeven en dat ik al een jaar bij jou mocht zijn!

Vrouwtje is trots op mij!

Ik heb vrouwtje trots gemaakt, zei ze zelf!

Zaterdag was het opperhoofd jarig. Vrouwtje had mij meegenomen naar ''De Gravenbol'', omdat bezoek vaak te druk is voor mij. Ik heb heerlijk gerend en met Sascha gespeeld! Daarna mocht ik op haar bed slapen! Ik kreeg ook nog koekjes erbij, heb me heel goed gedragen! Alles heel gelaten op haar kamer ook, fijn hè?
In de avond mocht ik wel beneden zijn, bij het bezoek! Ik ben braaf op mijn eigen stoel gaan liggen, tussen twee man-mensen in. Vrouwtje kwam bij mij zitten en ik voelde me zo veilig dat ik zelfs in slaap viel! Een hele oude vrouw-mens zei dat ik heel rustig was en vrouwtje zei dat het steeds beter ging.

Zondag zijn we naar de dierentuin geweest, en daar heb ik me heel goed gedragen! Het was de drukste dag van het jaar en ik liep tussen al die mensen en mini-mensen! Ook waren er veel soortgenootjes, die ik allemaal heb genegeerd! Goed hè?

Daarnaast ben ik gisteren voor het eerst weer naar cursus geweest! Ik had er heel veel zin in! Lekker met het vrouwtje bezig zijn en worst krijgen!
En vrouwtje bleef maar zeggen dat ik een grote jongen was en dat ze zo trots was! Ze was zo blij!
En ik was ook blij, want na een heel uur luisteren, mocht ik van het vrouwtje door de ''tunnel''!
Wel drie keer!! Ik vind dat zo leuk! Ook alle vrouw-mensen waren lief voor mij. Ze riepen me bij zich en gaven me koekjes, zodat ik minder bang voor ze werd. Dat man-mens vind ik nog steeds niets. Hij heeft zo'n macho-uitstraling... Ik heb hem na de training verteld dat hij niet zo stoer moest doen. Hij is snel aan de andere kant van de kantine gaan zitten. Zo! Lekker voor hem!

Hierbij nog wat foto's van in de dierentuin!

Wandelen, wandelen en... nog eens wandelen.

Vrouwtje heeft de smaak te pakken hoor ...  Iedere dag gaan we wel een lange wandeling maken. Een wandeling waar ik van de lijn af mag bedoel ik dan hoor. Voordat jullie denken dat ik zo lui ben dat ik nooit lang wandel ... Want dat is niet zo!

Ik vind het heel leuk dat ze dat allemaal regelt voor mij. Er zijn ook altijd andere hondjes waar ik mee mag spelen enzo... Vrouwtje let ook op dat er geen andere reuen zijn. Want reuen, tja... Die denken allemaal dat ik een teef ben! Asociaal, vind je niet?
Ik snap het niet, ik straal toch alleen maar mannelijkheid uit?! Hoe kunnen ze zich daar nou in vergissen... En dan snuffelen ze eerst of er wat onder hangt (wat duidelijk zo is!!) en dan gaan ze nog proberen om op me te springen! Daar word je toch gek van?! Sommige reuen zijn heel dom. Ik zeg alvast sorry tegen de eigenaren van de desbetreffende reuen. Maar dan heb ik echt medelijden met je.
Ik laat die honden dan ook altijd duidelijk weten dat ik het er niet mee eens ben. Maar die accepteren dat niet. Geen idee waarom niet. Vrouwtje zegt dat ik onweerstaanbaar ruik. Zou dat het zijn? Niet dat vrouwtje dat ruikt hoor... Die ruikt altijd in mijn kraag, ze snapt zeker niet dat je dan aan de kont moet ruiken?

Lijk ik chaotisch? Nee hè? Nee vind ik ook niet. Ik ben wel even mijn verhaal kwijt. Nou ja, dan ga ik gewoon verder met schrijven over mijn column. Die schrijf ik namelijk ook nog steeds!
Ik vind het heel leuk om te doen, maar man oh man, wat een werk zeg! Ik moet letten op mijn taalgebruik, ik moet soms stukjes aanpassen en soms weet ik niet eens wat ik moet schrijven!
Maar het is heel leuk en dankbaar werk! Ik heb nog geen reacties gehad van hondenbaasjes, maar ik weet zeker dat ze er wel wat aan hebben! Iedereen leert toch van mijn stukjes? Zelfs mijn vrouwtje leert ervan!
Nou ja, die leert ook heel veel door met mij om te gaan. Want geloof mij, ik vind hondentaal het belangrijkste dat er is! En mensen moeten onze taal maar leren, want wij leren ook hun taal!

Oh ja!
Ik wens jullie ook nog eens alle goeds van 2014 toe! En vrouwtje zegt dat ze hoopt dat al jullie dromen uit zullen komen!

Nieuw jaar!

Allereerst wil ik jullie zeggen dat ik hoop dat jullie allemaal nog leven. En dat jullie nog blij zijn.
Want wat was dat geknal gevaarlijk zeg! Poeh, ik ben niet snel bang, maar dit vond ik toch echt niet leuk meer! Wie verzint zoiets? Ik heb expres niet naar buiten gekeken, maar het leek wel alsof er mensen werden aangevallen. Mijn vriendinnetje Sascha was ook heel erg bang. Mijn vrouwtje had me al verteld dat ze dat zou worden. Ik had vrouwtje namelijk heel raar aan gekeken toen Sascha pilletjes kreeg en ik niet. Arme Sascha. Zo bang.
Maar wij leven ook nog hoor! We zijn ook weer redelijk blij. Maar waag het niet dit volgend jaar weer te doen, ik zal jullie ter plekke allemaal een lesje leren!

Ten tweede… Het vrouwtje zegt dat het nu een ‘nieuw jaar’ is… Dat alles dit jaar beter gaat worden…. Is dat zo? Ik vond vorig jaar ook niet verkeerd hoor… Ik heb een huisje gevonden, ik krijg eten, Kerstmis is mijn favoriete feestdag en ik heb heel veel nieuwe honden leren kennen.  Dus als volgend jaar nog beter wordt, hoor je mij niet klagen! Die Kerst hè.. Poeh, waarom doen we dat maar één keer per jaar? Al die lekkere dingen… Vooral dat vlees! Vrouwtje liet per ongeluk steeds dingetjes van haar bord vallen… Ze is ook zo dom hè! Dus ik heb het steeds netjes voor haar opgeruimd. Want dat doen lieve honden voor hun baasjes. 

En dan wil ik het hebben over die pluizenbol.
Die pluizenbol zat met Kerstmis steeds maar weer op de eettafel. Ik mag dat helemaal niet, dat heb ik geleerd. Die pluizenbol heeft dat ook geleerd, maar die lapt alles aan zijn laars. En het ergste is nog: vrouwtje laat het gewoon gebeuren! Ze zet hem wel van tafel af, maar komt hij er weer op, krijgt hij een aai en mag hij op schoot!! Dat is toch niet normaal meer.. Ik heb ook geprobeerd om tegen de tafel op te gaan staan, maar ik werd meteen naar beneden gestuurd met een strenge blik. Of ik gek was. Nou, minder gek dan dat pluisje op je schoot hoor.
Het lijkt nu of ik een enorme hekel aan dat dier heb, maar dat is niet zo hoor… Ik vind hem best wel leuk. Maar hij kan me zo enorm op mijn zenuwen werken. Dan loopt hij weer langs me te paraderen terwijl ik voor mijn rust in mijn mand lig… Mijn mensen geven mij dan de schuld.. Behalve het vrouwtje, die ziet dat die pluis de schuldige is. Ze kent mij te goed!
Die pluis zit ook altijd met zijn pluizige staart in mijn waterbak. Dan moet ik eerst geduldig wachten tot hij wegloopt, want anders mag ik er niet bij… Vervolgens moet ik water gaan drinken dat extreem vervuild is met pluisharen. Dat is geen pretje hoor!
Nu ik dit schrijf kan ik erom lachen, wat een vreemd katertje is het toch eigenlijk. Hij krijgt alles voor elkaar omdat hij zo lief is. Ik ben ook lief, maar ik krijg echt niet zoveel voor elkaar hoor… Het is een echte kunst wat die kat doet!