Een doorbraak of gewoon heel lekker?

Het is lastig om probleemgedrag om te zetten in positief gedrag, of zelfs te doorbreken. Ik heb dit zelf kunnen ervaren met Odi.
Hij valt namelijk uit naar andere honden, vaak om mij te beschermen. Het gebeurt ook dat hij gewoon heel graag wil spelen, maar van mij gewoon niet naar de andere hond toe mag. Ja, dat levert frustratie op bij beide partijen. En wat doe je dan? Odi blaft wel door.
Afleiden werkt niet, koekjes interesseren hem niets, dat speeltje kun je in je reet steken. Achteruit lopen? Dan loopt hij toch gewoon blaffend mee?
Ik vond het zo vervelend toen hij dit gedrag kreeg. Hij was zo lief en rustig, zo onderdanig. Ik dacht dat het aan mijn opvoeding lag. Gelukkig is dit niet zo, het zit deels in zijn karakter, deels in zijn herkomst. Hij is gewend te gaan en te staan waar hij wilde, nu zit hij ineens vast aan zo'n dik touw met een hand eraan.
We zijn al heel lang aan het trainen met ''naar het baasje kijken als er een hondje langs komt''. Op zich ging dit redelijk, als de baas van de andere hond maar niets zei.

Maar vandaag hadden we maar zo een doorbraak! En wat voor één! Er kwam een labrador retriever aan lopen, netjes aan de lijn bij het baasje. Ik had Sascha ook bij me. De hond wilde naar Sascha toe, gromde een beetje toen het baasje hem mee wilde trekken. Odi vloog naar voren, in de aanval.
Ik riep hem meteen terug met de woorden: ''Odi, kijk eens! Worstje!'' ('Kijk eens' is het commando dat hij zijn aandacht op mij moet richten.) En wat doet deze knapperd? Hij draait zich om en gaat weer naast mij staan. De labrador begon te blaffen, Odi keek mij aan. ''Ja baasje, ik weet nu hoe ik me moet gedragen'', leek hij mij te willen zeggen. Ik was de koning te rijk! Odi beloond, Sascha kreeg uiteraard ook een stukje worst omdat ze zo heerlijk braaf was.
Ik heb nooit worst bij me, omdat ik vind dat de hond voor mij moet willen werken, niet voor het eten in mijn handen. Maar wat was ik blij dat ik het heb geprobeerd!

Vanavond hebben we weer met worstjes gelopen. Odi deed het geweldig! Ik heb nog nooit zo'n braaf hondje aan de lijn gehad. Geweldig. De worstjes houden we er voorlopig in, tot Odi inziet dat baasje niet zo nodig beschermd moet worden.

Wat een moeite. En waarom?

Hoi, Odi hier!
Baasje was weer eens lekker op gang. Zelf denk ik dat ze last had van haar hoofdpijn.
Ik mocht niets! Het begon al dat ik in de ochtend niet tegen haar aan mocht springen. Ik bleef proberen.. Ik wilde mijn ochtendknuffel, verdorie! Maar nee hoor. Ze bleef maar heen en weer draaien en ''laag'' zeggen. Nou, dan niet. Dan wil ik nu eten!
Maar ook daar moest ik op wachten. Ze was zo lastig. Kreeg ik eindelijk mijn eten, moest ik wachten tot ik het mocht pakken. Recht voor mijn neus stond mijn eten en ik mocht het niet pakken! Pfff.
Ja hoor, ze zei het woordje ''vrij''. Ik meteen aanvallen natuurlijk, wat had ik een trek!
Nog geen 5 speelmomenten later wordt er op het raam geklopt. Ik begon keihard te blaffen. Echt hard! Baasje was namelijk op de badkamer, en ze moest me wel horen... Straks had ze de visite niet gehoord! En ja hoor, daar kwam ze aan rennen om mij de mond te snoeren.
Doet ze de deur open, zie ik ineens twee mini-mensen. Die komen hier wel vaker. Ik heb altijd het gevoel dat ze mijn baasje iets gaan doen. Dat ze haar gaan belagen ofzo. En baasje blijft maar zeggen: ''Het is oké, dit is onze familie.'' Ja hallo, ze zijn veel kleiner dan jij, baasje!
Maar ja, als baasje het zegt... Ik ging dus lekker liggen slapen.
Ineens voel ik een mini-voet tegen me aan stoten. Ik kijk op, het is de mini-mens! Ik stond op en waarschuwde haar. Kom niet in de buurt van mijn baasje! Nou, baasje vond dat niet leuk, dat zag ik alweer aan haar gezicht. Ze zei dat ik moest gaan liggen en blijven. Nou ja zeg, sinds wanneer ben ik de bad guy? Ik zette mijn meest zielige puppy-ogen op. Ze moest geloven dat ik het niet zomaar deed. Ik wilde haar beschermen!

Toen de mini-mensen weg gingen, kwam baasje alweer met me knuffelen. Ik was zooo blij! Ze was niet meer boos op mij. Ik mocht na mijn maaltijd zelfs mee naar de slaapkamer! Jippie!
Maar wat daar toch weer gebeurde. Ik mocht niet uit de kattenbak eten, dus liep ik naar de kattenvoerbak. Dat mocht ook niet. Jeetje zeg, wat mag ik nog wel van deze vrouw? Ik heb nog eens de kattenbak geprobeerd, maar het mocht toch echt niet. Dan lijd ik wel honger. Ja ik weet het, ik had net gegeten. Maar ik heb geen toetje gehad hoor.
Omdat ik zo vervelend was, zouden we gaan wandelen, even afkoelen. Zo zei baasje het. Jaaaaa wandelen! Daar had ik zo'n zin in! Ik mocht aan de onzichtbare lijn! Dat is een lijn die heeeeeeel ver kan, maar op een gegeven moment moet je erg hard trekken om verder te lopen. Baasje roept me dan meestal terug, zodat ik weer heel hard weg kan rennen, totdat de onzichtbare lijn weer op houdt.
Ik had het naar mijn zin hoor! Baasje is één keer over me heen gevallen. Tja, dan moet ze maar beter kijken waar ze loopt. Eenmaal thuis wilde ik meteen naar binnen; ik had Sascha zo gemist!
Baasje riep dat ik even moest wachten, ik zat nog aan de lijn en ze moest het hek nog dicht doen. Wat is zij sloom zeg! Ik was al drie keer binnen geweest. Ach.

Dit was me het dagje wel hoor... Hopelijk is baasje morgen wat vrolijker.
Ik kreeg nog wel een koekje en een knuffel voordat het tijd was om te gaan slapen voor haar.

Een eervolle vermelding!

Ja, daar begint vandaag mee.
Of nou ja. Daar eindigde gisteren mee.
Deze blog heeft een vermelding op een zeer bijzondere site!
Ik ben er trots op, dat mag best gezegd worden!

Ten eerste zal ik de site even vermelden, dan weten jullie tenminste waar het over gaat. Labracolumns is de naam.
Wij staan onder het kopje: ''Bij een asiel kopen'', ervaringen van mensen die gelukkig zijn met hun tweede-kans-hondje.
Ja, dolgelukkig!

Odi komt natuurlijk niet uit een dierenasiel, maar een tweede kans heeft hij zeker wel gekregen. Stel je voor, dat deze jongeman nog steeds rond zou zwerven op straat. Koud en alleen. Nog te dun om te staan. Brr. Nee, deze apenkop is goed terecht gekomen. Ik mag zelfs wel zeggen dat hij verwend is.

Het kan natuurlijk altijd groter en beter en gezonder. Maar mijn hond is gelukkig. Alleen maar omdat er iemand is die hem begrijpt, die er voor hem zijn wil en die hij kan vertrouwen. Ik ben wel eens overbezorgd. Doe ik het wel goed? Eet hij wel genoeg? Zal hij het niet vervelend vinden als ik weg ga? Vindt hij cursus wel leuk? En altijd als ik over deze dingen na denk, kijkt hij me met die mooie ogen aan van: ''Baasje, maak je niet zo druk. Ik word gek van je.'' Tja, kan ik me goed voorstellen. Hij voelt me zo goed aan. Ik weet dat ik alleen al genoeg ben voor hem, maar ik wil hem zo graag alles geven. Het liefst geef ik hem de hele wereld, en dan zou het nog niet genoeg zijn. Mijn man verdient zo veel. Maar hij wil alleen maar bij mij zijn. Waarom? Omdat de liefde van een hond voor zijn baas onvoorwaardelijk is.

De liefde van deze tweede-kans-hond is meer dan onvoorwaardelijk. Het is onbreekbaar. Hij houdt van mij en ik houd van hem.

I love cats!

Goedemorgen!

Baasje is even weg en ik dacht: ''Laat ik eens kijken wat dit is..''
Mooi stuk heeft ze geschreven hoor. Het meeste klopt wel. Maar dat ik bang was?!! Nooit van z'n leven niet! Ik was gewoon voorzichtig. Een goede hond vertrouwt niemand. Dat was toen mijn levensmotto. Nu niet meer hoor. Ik vertrouw mijn baasje.
Oh en ze schreef zo weinig over mij en de katten in dit huis. Slordig van haar.
Want ik ben gek op katten! Oké oké, in het begin had ik er nog wel eens moeite mee. Die kleine wezens die naar mij stonden te grommen. Kan ik ook! Ik gromde altijd terug en heb één kater eventjes in zijn nekvel opgetild. Dat vond baasje niet goed. Ik kreeg straf, en die kater kwam er makkelijk van af! Hij begon!
Maar goed, toen heb ik besloten mijn leven te beteren. Ik zou vriendjes worden met die katten. Heeft echt heel lang geduurd, die katten zijn volhardend, zeg! Maar we zijn nu maatjes. Ze komen nog niet tegen me aan liggen zoals Sascha doet, maar ze vinden me niet eng. Ze willen nog steeds niet met me spelen, verdorie. De katten op straat willen ook nooit spelen. Dan daag ik ze uit, doen ze hun rug omhoog en denk ik ''jaaaaa daar gaan we!'' Maar daarna rennen ze hard weg. Zonde. Het had zo gezellig kunnen zijn.

Nu hebben we een nieuwe kat in huis. Als het een kat is. Ik weet het niet. Baasje zegt van wel. Maar hij is heel pluizig en hij lijkt helemaal niet op de katten in mijn roedel. We vinden hem allemaal raar.
De katten grommen naar hem, en hij gromt naar mij. Tsjonge, wat een frustratie!
Vanmorgen ook weer. Ik wilde water drinken, ligt die enorme pluimstaart in mijn bak met water. Nou ja, ik had dorst. Dus gewoon er naar toe. Wat maakt mij die kat uit. Doet hij ineens zijn bek open en begint hij een vreemd geluid te maken! Pfff. Stapje achteruit. Die kat is vreemd! Nog eens proberen, want ik heb nog steeds dorst! Begint hij weer! Een beetje gefrustreerd ga ik weer achteruit. Ik wil drinken!
Ik heb nog een paar pogingen gewaagd. Ik werd alleen maar meer gefrustreerd en ging teruggrommen. Terwijl ik mezelf had beloofd dit nooit meer te doen. Baasje kwam er meteen aan en zag waarom ik boos was. Maar ze werd weer niet boos op hem! Die katten komen overal mee weg, hè? Baasje haalde zijn staart uit de waterbak en gaf hem een aai over zijn bol. Daarna gaf ze mij een aai. Is ze wel helemaal lekker?! Nu stink ik naar pluizebol! Gatver!
Ik moest dichterbij de kat komen van haar. Ik moest niet bang zijn, zei ze. Nou, dat was ik ook niet hoor! Stinkkat.
Ik vind het wel fijn dat vrouwtje niet boos wordt op mij. Ik doe mijn best, weet je. Ik kan er ook niet aan doen dat die kat / pluisachtig iets mij tot wanhoop drijft.
Oh, baasje komt er weer aan... Ik moet snel weg! Ik houd jullie op de hoogte van mijn avontuur met dat vreemde ding!

Beginnen bij het begin

Zoals de titel al zegt, begin ik te vertellen waar het allemaal mee begon. Odi.

Dit verhaal, deze blog, gaat over Odi en mij.
Odi is een Roemeens hondje. Hij is met 4 maanden van de straat gered, samen met zijn zusjes.
Hij heeft daar altijd voor zijn zusjes moeten zorgen.
Met 8 maandjes kwamen ze naar Nederland. Ze zaten toen nog in een opvang.

Ik had contact opgenomen met de stichting, omdat ik interesse had in één van zijn zusjes. Ik weet het nog goed, we konden op zondag langs komen. Toen we daar de ruimte met honden instapten, viel hij mij meteen op. Een prachtig hondje met ogen die verlangend naar mij keken. Ik liep door. Overtuigd dat ik het teefje van de foto mee naar huis zou nemen. De vrijwilligers ontweken allemaal mijn vraag over waar zij zat. Pas toen ik door bleef drammen, bleek dat zij al geplaatst was toen ik interesse toonde. Een beetje teleurgesteld liep ik terug naar mijn moeder. Zij stond bij het hondje dat mij meteen opviel toen de deur open ging.

Hè? Mijn moeder bij een hond? Ze stond hem te lokken, zodat ze hem kon aaien. Hij was zo bang. Maar het lukte haar. Hij kwam richting haar en ze mocht hem aaien. Ze vroeg of ik hem mooi vond. Jazeker. Hij was prachtig. Hij keek me nog eens aan, een beetje onbegrijpend.
We hebben gevraagd of hij uit zijn hokje mocht, hij werd er meteen uitgehaald. Wat was hij zacht!!

Eenmaal buiten zijn hokje, stond hij alleen maar tegen de tralies van de andere hokken aan. Hij was zó bang! Ik ging op de grond zitten, alle vrijwilligers leken me aan te kijken. Het hondje kwam naar mij toe hobbelen. Heel voorzichtig. Ik mocht hem aaien. Hij was zo mager.
De vrijwilligers zeiden mij dat hij Odi heette. Wij wisten het al wel, wij namen hem mee naar huis. De stakker. Maaar, we moesten nog meer over hem weten. Hij zou baknijd hebben, en hij zou angstbijten. Ik zag in zijn oogjes dat hij hier niets aan kon doen, en had ergens het idee dat het wel mee zou vallen.

Zo gezegd, zo gedaan, Odi ging mee naar huis. Wat een schatje. Zo stil en rustig in de auto. Hij lag tegen mij aan, op de achterbank, met zijn hoofdje op mijn schoot. Hij keek me aan met zijn ogen, zo van: ''Jij begrijpt mij''.  Hij wist nog niet half wat hem te wachten stond.

Thuis maakte hij kennis met Sascha, onze labrador retriever x boerenfox van toen 5 jaar oud. En met onze katten. Hij deed het allemaal goed, trok zich enorm op aan Sascha. Hij nam alles van haar over, leerde de regels van haar.
Binnen een week was hij zo goed als zindelijk en wist hij het commando ''zit''. Hij liep super mee aan de lijn en kon met iedere hond goed opschieten.

Met mensen was dit wel anders. Hij was bang voor mannen. Vooral lange en kale mannen. Dan kroop hij in elkaar achter mijn benen en durfde niet meer om zich heen te kijken. We zijn hier zo goed als we konden samen mee aan de slag gegaan. Stukje bij beetje verbeterde het en kroop Odi uit zijn schulp. Wat een toppertje.

We gingen op cursus. Odi leerde zo snel, dat hij wel wat uitdaging mocht krijgen. De gedragstherapeut en de trainers hadden er een hard hoofd in. Weer zo'n buitenlander. Die honden hebben altijd gedragsproblemen. Wonder boven wonder deed Odi het geweldig. Hij kreeg zelfs de betiteling ''Beste van de Groep''. Nou, dat deden we toch maar mooi!

Ik heb Odi van al zijn angsten af geholpen. Zijn angst voor mannen, voor auto's, voor fietsers, voor voetballen, voor camera's, en ga zo maar door. Na 2 maanden ontwikkelde hij alleen iets anders. Hij leerde hoe hij moest blaffen. Hij blafte uit onzekerheid. Naar andere honden. We hebben een tijdje bij de gedragstherapeut gelopen, en al snel wist hij dat andere honden geen gevaar waren en dat baasje altijd voor hem klaar staat.

Toch begon het blaffen na een aantal weken weer. Met mijn handen in mijn haren zat ik naar mijn hond te kijken. Wat moest ik toch met hem? Waar had hij last van? Hij vond honden hartstikke leuk! Maar toch moest hij blaffen. Ik ben weer met hem aan de slag gegaan, heb alles uit de kast gehaald. Geen effect. Op de training zeiden ze dat het dominantie was en dat ik hem maar bij de honden vandaan moest houden. Ik geloofde daar echter niet in. Odi was niet dominant. Odi was onderdanig. En niet zo'n beetje ook. Ik heb meegedaan aan groepswandelingen en individuele wandelingen. Wat bleek? Odi was gewoon enthousiast! Hij daagde de honden aan de lijn uit! Wat een opluchting.

Op training ging het ineens stukken beter, toen ik eenmaal wist wat er in zijn hoofdje om ging. De trainers stonden versteld wat Odi en ik allemaal aan konden samen.
Met de onderlinge wedstrijden, afgelopen maand, hebben we iedereen verbaasd achter gelaten. Odi en ik zijn 5e geworden, met een kwalificatie van ''Zeer Goed''. De gedragstherapeut die er een hard hoofd in had in het begin, kwam naar me toe en vertelde mij dat hij verbaasd was. Hij dacht dat het nooit goed zou komen, maar nu hij ons zo samen, zo verbonden, gezien had, wist hij dat het al goed was gekomen.

Odi blaft nog steeds, uit enthousiasme, maar ook uit bescherming naar mij toe. Af en toe kan ik wel door de grond zakken, maar hij blijft toch mijn eigenwijze mannetje.

Hij is nu een half jaar bij mij, en inmiddels 1 jaar en bijna 3 maanden oud. Mijn mannetje wordt groot.