Fotoshoot!

Vandaag moesten we heel ver rijden. Vrouwtje zei dat ik op de foto ging. Niet weer hè....
Soms word ik daar zo moe van. Maar nu moest het leuk worden, want Sascha ging ook mee!

Toen we aankwamen, moesten we meteen de trap op. Daar had ik dus geen zin in.
Dus ik liep weer naar beneden, daar had ik namelijk een mooie dame gezien! Maar vrouwtje kwam me ophalen en dus moest ik wel meelopen....

Nou, boven was het heel klein. Niet genoeg ruimte voor zo'n hond als ik. Vond ik dan. Ik moest op een verhoging klimmen en daar netjes gaan zitten. Prima. Ik zat daar braaf te zijn, maar Sascha bleef maar piepen. Dus werd ik steeds afgeleid. Toen moest ik van dat podium af en moest Sascha daar zitten. Maar die deed dat natuurlijk gewoon niet. Ook toen we samen moesten, wilde ze niet. Sascha wilde rennen en springen en gek doen. Word volwassen.

Ik was heel braaf en af en toe maar een beetje vervelend. En die foto-mevrouw had een superleuk speeltje! Een soort piep-kip! Ik vond hem super! Dus als ze erin kneep, keek ik naar haar en daarna rende ik naar haar toe om het speeltje af te pakken!

Het was nog best leuk om te doen! Toen we weer naar beneden gingen, moest ik heel erg nodig plassen. Maar vrouwtje heeft mij geleerd dat dat buiten moest. Dus ik dribbelde heen en weer tussen de mensen en de deur van dat huis. Niemand reageerde. Mara (het andere hondje dat er liep) plaste ook gewoon op de grond. Ze had er wel spijt van hoor. Maar ze deed het wel. Dus ik liep nog een laatste keer naar die deur, maar weer niemand keek op. Toen tilde ik mijn poot op en.... IEDEREEN REAGEERDE! En niet erg aardig ook. Pfft. Kom dan ook gewoon als ik moet plassen.....

Daarna zijn we nog even snel een rondje wezen lopen en naar huis gegaan...

Foto's komen nog hoor!

Zondag rustdag?! Echt niet!

Gisteren was helemaal geen rustdag voor mij!

We gingen eerst naar een strand met heeel veel leuke andere honden! Tessa was ook mee, dus we hebben samen de nieuwe honden opgezocht. Er was nog een mevrouw bij met twee hele leuke kleine hondjes, maar die vonden mij niet zo leuk. Ik heb ze verder dus ook gewoon met rust gelaten.

Daarna dacht ik dat we naar huis gingen, maar dat gingen we helemaal niet! We gingen naar een heeel groot gebied met allemaal paarse planten! Was heel leuk daar! Tessa en ik waren de enige honden daar, dus we hebben geweldig samen kunnen spelen!

Ik hoorde wel andere honden blaffen, maar vrouwtje zei dat dat de honden van het asiel waren.

Ik ga er geen groot verhaal van maken, jullie vinden de foto's toch veel leuker!

 

Doorbraak - zo trots!

Zo vaak schrijf ik niet zelf, maar Odi ligt al lekker te slapen ;)

Iedereen weet dat Odi en ik tegen een aantal problemen aan lopen, die iedere hondeneigenaar als ''lastig'' bestempelt. We zijn er al tijden mee bezig en we zijn ook altijd hard aan het oefenen. Mensen die ons kennen, zullen ook niet ontkennen dat Odi en ik doorzettertjes zijn.

Nu zijn we vandaag veel ''bedreigingen'' tegengekomen, en Odi heeft iedere situatie aan mij over gelaten. Wat een verantwoordelijkheid voor mij! Ik moest dit natuurlijk goed aanpakken, anders had hij gedacht dat ik de situatie inderdaad niet aan kon en had ik bevestigd dat hij ons beter zelf kon beschermen. Ik liep dus met mijn meest zelfverzekerde houding door. In mijn hoofd had ik alleen maar positieve en sterke gedachten. Het hielp. Odi heeft niet geblaft, niet gegromd, helemaal niets!
We zijn dus op de goede weg. Maandenlange training heeft dus wel degelijk resultaat.
Ik vond dat het te langzaam ging, maar we gingen gewoon op Odi's tempo. En nu was hij er klaar voor om de situatie los te laten. Om mij het te laten regelen. Het voelt als een opluchting, dat er een duidelijk zichtbaar resultaat is.

Natuurlijk gaan we gewoon door met trainen, we zijn er nog lang niet. Maar het feit dat Odi mij zo feilloos aanvoelt en weet waar ik naar toe wil, geeft me een goed gevoel. We voelen elkaar goed aan, we weten wat we aan elkaar hebben. We vertrouwen elkaar. We kunnen nu dus ook verder.

Ik ben gewoon zo trots op mijn ventje. Pas acht maanden in Nederland en kijk eens waar hij staat. Kijk eens waar hij vandaan komt. Sommigen kennen hem vanaf dag één en weten hoe erg hij gegroeid is.

Hij is nu bijna anderhalf jaar oud, wat een leeftijd alweer! Bij deze even een superschattige puppy-foto van zijn eerste week bij mij, om de vrolijke sfeer van het berichtje wat te versterken!

Wel verdorie.

Niet normaal, dat baasje van mij.
Gingen we naar het bos, raakte ze me gewoon kwijt!!!
Ik kan dat zo niet hebben. Ik ben echt boos.

Was ik helemaal overstuur, komt ze me niet eens zoeken. Niets. Ik was gewoon helemaal alleen rondjes aan het rennen op zoek naar haar. Ze moet mij gewoon in de gaten houden. Nu was ik alleen en het kon haar niets schelen.

Oooooh wat ben ik gefrustreerd! Hoe kan ze dit nu maken?! Het was echt geen pretje hoor, helemaal alleen. Ze riep me op een gegeven moment wel, maar ja. Toen was ik al uren aan het zoeken naar haar! Ze stond gewoon letterlijk aan de andere kant van het bos hoor!!

Ik snap niet waarom ze me dit aan deed. Toen ik haar had gevonden, ben ik er even bij gaan liggen. Ik was zo moe. Al dat rennen en die gedachten in mijn hoofd deden me geen goed. En toen kwam het hoor. Oooh, mijn bloed gaat er nu weer van koken. Ze lachte. Ze lachte me gewoon uit. Ik hoorde haar zeggen: ''Ach arme jongen, heb je zo'n stress?'' Ja duh, je had weer eens niet door waar ik was.

De rest van de wandeling heb ik haar nauwkeurig in de gaten gehouden hoor, straks had ik haar weer moeten zoeken. Dat baasje van mij, die raakt altijd de weg kwijt. Vreselijk slechte gewoonte van haar. En dan moet ik alles maar weer oplossen.

Wow... NIEUW SPEELGOED!

Het gebeurt niet zo heel vaak, maar vrouwtje heeft speelgoed voor mij gekocht. Niet dat ik nooit iets krijg hoor... Maar ik krijg altijd anti-sloop speeltjes, en die zijn wat duurder. Dus dat duurt soms wat langer voordat vrouwtje weer iets nieuws mee neemt.
Nu heb ik een soort... Dood dier gehad. Het is blauw. En pluizig. Niet zo pluizig als dat vreemde beest dat al rondliep in huis hoor. En het ademt niet. Nou ja, ik was al blij dat vrouwtje weer eens aan mij had gedacht en liep vrolijk weg met mijn nieuwe aanwinst.

Wat gebeurde er nou?! Ik beet erin en het piepte! Ik schrok me rot. Zo raar. Ik dacht dat het dood was. Maar het smaakt niet naar vlees. Dus misschien is het wel helemaal niet levend geweest. Maar waarom maakt het dan geluid? Ik snap er weinig van.

Feit blijft dat ik weg ben van dit speeltje. Vrouwtje heeft hem goed uitgezocht en hij moet overal mee naar toe. Zelfs met wandelen wilde ik hem meenemen, maar vrouwtje zei streng dat ik hem los moest maken. Anders ging ze niet met mij wandelen. Ja, ik wil natuurlijk wel graag bij het vrouwtje zijn. Ik liet dus braaf het speeltje los. Maar toen we terug kwamen, ben ik er meteen weer mee  naar mijn mandje gelopen hoor! Zo leuk is hij.

En nu moet ik gaan slapen. Morgen is vrouwtje vrij en ze heeft beloofd veel leuke dingen met mij te gaan doen! Dus ik moet goed uitgerust zijn, ik wil zo veel mogelijk met haar doen! Ben benieuwd wat ze heeft verzonnen om te doen! Ik hoop dat ik weer in de sloot mag zwemmen en dat we naar dat leuke gebouw gaan waar ze mij hondenkoekjes geven!

I just loooove the rain!

Ik kan ook al Engels, goed hè? Vrouwtje leert mij heel veel talen.
Zo ken ik ook al de zin ''Voulez-vous coucher avec moi?''
Dat is Frans. Maar dat mag ik van vrouwtje niet zo zeggen.

Afin, daar ging dit verhaal niet over. Het gaat erover dat vrouwtje en ik heeerlijk door de regen hebben gewandeld vandaag! Wat was dat leuk zeg! Ze was eerst wel een hele eeuw weg. Kwam ze thuis, vertelde ze mij dat ze naar ''school'' was geweest. Hoe kun je nou naar school zonder hond?
Dan leer je toch niets. Gek vrouwtje.

En toen gingen we binnen spelen en toen het donker werd, gingen we naar buiten! Ik was zo blij toen ik merkte dat het regende! Ik ben namelijk dol op regen, zoals de titel al zegt.
Dan stamp ik door de plassen, plas ik tegen alle bomen en rol ik door de modder. Vrouwtje vindt het wel grappig. Ze doet me ook altijd aan een langer touwtje, zodat ik meer kan bewegen. Ze weet altijd precies wat ik wil!
Als ik maar braaf terug kom en naast haar ga zitten en zo, dan mag ik zo ver lopen als ik wil!

Dus ik rende door de plassen, en speelde zo hard als ik kon! Zo enorm leuk!
En ook leuk om te weten voor de mensen onder ons die dit lezen: Ik heb de hele weg mijn bekje dicht gehouden! Goed hè?
Ik leer het echt wel. Ik moet gewoon nog wennen dat ik niemand  hoef te beschermen.

Maar ja, een wandeling duurt niet eeuwig. Dus toen we thuis kwamen, rende ik meteen naar de deur. Vrouwtje wilde vast graag naar binnen. Maar ze kwam niet. Ik zag haar ook niet meer. De meeste hondjes raken dan in paniek, dat heb ik al vaak zien gebeuren op DogTube. Die baasjes nemen ons dan in de maling en zijn helemaal niet weg. Ik bleef dus ook lekker doorsnuffelen en ging niet naar haar op zoek. Mij nemen ze niet in de maling hoor.
Het duurde wel lang. En toen kwam ze ineens om de hoek kijken. Ze keek teleurgesteld en zei: ''Kom je niet eens kijken waar vrouwtje was?'' Nee inderdaad. Dat heb je goed.

Ze nam me nog wel mee naar binnen en ik kreeg ook nog wel een koekje. Ik ben zo gek op mijn vrouwtje, maar ik ben niet gek in mijn kopje hoor.

Stoppen met trainen?!

Ja, daar schrik je van hè? Baasje had het daar vanavond over. Ik schrok er zelf ook van.
We zijn vanavond bij een andere hondenschool wezen kijken, waar mijn maatjes ook heen zijn gegaan. Leuke sfeer hing daar.
Daarna zijn we naar de school gegaan waar ik nu zit. Maar daar was het helemaal niet gezellig. Er waren sowieso weinig honden en baasje was streng. Ik was dan ook wel heel vervelend, bedenk ik me nu achteraf. Ik moest mijn baasje beschermen tegen al die andere honden. En daarnaast rook het gras zó lekker.... Vrouwtje was streng, dat moest van de meneer die erbij liep. Ik voelde me een beetje ongelukkig. Ze deed nooit zo tegen mij, maar ik deed wel heel gemeen tegen iedereen...
Vrouwtje had door dat ik me niet fijn voelde en kwam naast me zitten. Ze stelde me gerust zoals alleen vrouwtje dat kan. Ik besloot weer braaf te zijn, zodat vrouwtje het minder moeilijk zou hebben. Dus deed ik goed mijn best op het loslopen en gelukkig was ze daar heel blij mee!

Eenmaal thuis gingen we nog even een rondje lopen voor we zouden gaan slapen. Er kwam een mevrouw aan, misschien zou ze vrouwtje wel gaan slaan met die tas van haar...!
Ik ging blaffen, maar die mevrouw ging geen meter aan de kant. ''Ga weg van mijn vrouwtje!'', vertelde ik haar. Toen ze niet luisterde, hapte ik naar haar tas. Dat ging vrouwtje echt te ver en ze riep me boos terug. Ik zie vrouwtje niet vaak boos, maar eigenlijk maakte het me ook geen ruk uit op dat moment. Ik was ook boos. Al die wezens moeten eens weten dat vrouwtje belangrijk is voor mij en dat ze uit haar buurt moeten blijven! Verdorie!

De rest van de wandeling liep ik te mokken. Vrouwtje moet beschermd worden, maar dat wil ze niet. Maar het is wel mijn taak. Al vindt zij weer van niet. En toen kwam het: Vrouwtje zei dat ze wilde stoppen met trainen. Wel voor even, maar ze zei het wel! Oh nee. Ik heb het echt big time verpest...
Dat was helemaal niet mijn bedoeling! Maar vrouwtje zei dat het goed was voor mij, even rustig worden enzo... Ik weet het niet hoor. Ik weet niet of ik dat wel nodig heb. Ik heb het vrouwtje nodig. Ze gaat me toch niet verlaten als we stoppen met trainen? Wat betekent het eigenlijk? Gaan we dan geen leuke dingen meer doen? Ik snap haar niet.

Ik was helemaal overstuur. En nog steeds een beetje. Ik hoop dat ze het niet meent. Ik vind school leuk en wandelen ook. Daar stoppen we toch niet mee? Ik geef toe, ik maak het voor het vrouwtje altijd heel erg zwaar.. Maar ik kan er niets aan doen. Echt niet. Ik ben gewoon mezelf niet als ik het vrouwtje moet beschermen. Dan komt de oer-Odi in mij naar boven... 

Zucht... Ik heb nog een lange weg te gaan... Ik hoop dat vrouwtje ooit zelf weet hoeveel ik van haar houd en hoe goed ze is voor mij...

Wezen wandelen. En waarom blaf ik zoveel?

Vandaag ben ik met baasje en met Tessa op weg gegaan. Toen we nog in de auto zaten, kwamen er ineens twee hele kleine... dingen bij.
Ze leken op honden, maar hadden wel een hele lange rug, en waren (zoals ik al zei) erg klein.
Ik moest even blaffen naar ze, maar dat was al snel over.

Na wat voor mij eeuwen leek te duren, stapten we uit. Ik rende meteen het grasveld in.
Wacht eens even...?! Hier ben ik al vaker geweest! Nou ja zeg! Ze neemt niet eens de moeite iets nieuws te zoeken voor me.

Achja, ik zal het ermee moeten doen. Ik ben gaan kijken bij die kleine dingen, ze waren best lief en leuk. Daarna heb ik heeeel lang met Tessa gespeeld, die kleine dingen wilden niet mee doen.
Ik heb nog even staan blaffen naar een indringer, die het nodig vond om te dicht bij mijn roedel te komen. Ja, daar ben ik niet van gediend hè.

Maar waarom blaf ik zoveel? Dat vroeg het vrouwtje zich af. Ik wist het natuurlijk al. Maar vrouwtje heeft deze vraag gesteld aan een mevrouw die een soort van in mijn hoofd kan komen. Dus ik heb die mevrouw maar eens even verteld waar het op stond. En dat ging als volgt:

''Nu Odi (maar ook jij) beter in zijn vel zit, socialer is geworden (mede dankzij jou!!) voelt hij zich sterker dan ooit en door te blaffen laat hij weten dat hij het allemaal wel kan regelen.

Hij overziet bepaalde situaties als niet veilig en omdat jij deze situaties niet herkent, denkt Odi dat hij je moet beschermen omdat jij niets doet.

Er zit niets agressiefs, raars of dominants achter het gedrag van Odi, maar bepaalde situaties kan Odi als een bedreiging zien of als een potentieel gevaar, ook al zie jij er geen gevaar in. Een hond ziet nu eenmaal de dingen anders dan wij.
Als jij kan ontdekken met welke situaties Odi moeite heeft, dan kan jij er voor zorgen dat je Odi veiliger laat voelen.
Je neemt dus als het ware de situatie over, zodat Odi jou niet hoeft te beschermen en daarmee rust krijgt.''

Precies zoals ik vrouwtje ook al duidelijk probeerde te maken. Toch wel fijn dat er mensen zijn die kunnen vertellen wat ik niet duidelijk krijg, niet waar?

Hier nog een foto van mij met dat kleine ding:

Help mijn Roemeense vriendjes!

Ik vind het zo erg, wat er in mijn geboorteland gebeurt...
Gelukkig heeft baasje mij gered, maar mijn vriendjes zijn daar nog steeds.. Helemaal alleen, want de stichtingen kunnen het ook niet bolwerken iedereen te redden.
Het zit zo; wij, straathonden, hebben weinig recht op leven in Roemenië. En nu heeft de regering daar een nieuwe wet bedacht.

Straathonden mogen vermoord worden. Ja, daar komt het op neer. Ze worden in principe één week opgevangen, mocht de eigenaar zich nog melden. Daarna hebben ze nog één week om een nieuw baasje te vinden. Maar de regering houdt zich niet aan haar eigen wet en doodt de dieren nog voordat men de kans heeft gekregen hun diertje te vinden. Verschrikkelijk.

Ik ben blij dat ik wel een baasje heb, die om mij geeft en me beschermt. Maar duizenden honden hebben dit niet. Mijn baasje mag mij dan niet alle vrijheid van de wereld kunnen geven, maar ik gun ieder dier een baasje zoals de mijne. Ook de andere straathondjes die nog in Roemenië lopen.
Niemand verdient zo'n leven vol stress dat ook nog eens abrupt wordt beëindigd. En wie kan zich nu indenken dat een schattig klein pupje van een paar maanden zo agressief zou zijn, dat deze maar moet ophouden met bestaan? Dat bestaat toch niet!

Ik was als straathondje een heel erg bang hondje, dat moest zorgen voor mijn gezinnetje. Ik zocht eten, onderdak, een veilige plek. Ik was bezig met overleven. Een mens pijn doen, kwam niet in mijn woordenboek voor. Dat hielp niet om mij en mijn gezin veilig te houden.

Dus andere baasjes: Help mijn landgenoten, please!

Protesteer hier!

En hier!

''The measure of a society can be how well its people treat its animals." - Mohandas Gandhi

Baasje is weer thuis!

Eerlijk gezegd dacht ik dat baasje niet meer terug zou komen.. Ik dacht dat ze me in de steek had gelaten. Stom van mij om dat te denken, want ze is super gek op mij.

Maar nu is ze dus weer thuis. Gisteren moest ik in de auto mee, dus ik dacht dat we haar gingen ophalen! In plaats daarvan reden we een rondje en gingen we weer gewoon naar huis. Nutteloos dus. Ik ging dus maar weer bij de voordeur liggen slapen. Tot vrouwtje dus echt thuis kwam! Ik rende naar buiten en sprong tegen haar op!
Wat een opluchting! Ze zag er moe uit, maar was wel blij om mij te zien! Gelukkig maar!

Na mijn blijdschap werd ik eigenlijk een beetje boos. Hoe kon ze het me nou aan doen me alleen te laten met die mensen?! Ik heb het niet slecht gehad, maar hallo, zij is mijn baasje. Niet die anderen. Ik heb haar dus de hele middag genegeerd verder. Maar in de avond kon ik het niet meer over mijn hart verkrijgen. Ik verlangde naar haar hand in mijn vacht en mijn kop op haar been. Dus ik kroop tegen haar aan.
Toen ze naar boven ging om te slapen, was ik bang dat ze weer stiekem weg zou gaan en niet meer terug zou komen. Je weet maar nooit.

Vanmorgen kreeg ik eten van dat andere mens, dus mijn angst was bevestigd. Vrouwtje was weer weg. Maar even later leek ik me toch te vergissen, want ze kwam gewoon weer naar beneden. Haar vacht helemaal in de knoop en blauwe vlekken onder haar ogen. Ze zag er slecht uit en ik wilde haar alweer terug naar haar mand sturen. Maar ze kwam me kriebelen, dus ik kon niet anders dan kwispelen. Ze is het beste baasje van de hele wereld en weet me iedere keer weer gerust te stellen. Toch laat ik haar niet meer alleen weggaan, al helemaal niet zo lang!

Mijn vrouwtje is weer thuis.

Vrouwtje.. Laat me alsjeblieft niet alleen!

Het is weer zover; mijn opleiding begint. Morgen ga ik op introductiekamp.
Veel zin heb ik nog niet, maar het is een nieuwe start en ik moet er gewoon het beste van gaan maken.

Het lastigste vind ik nog dat ik Odi 3 dagen alleen moet gaan laten. Of nouja... Bij mijn ouders. Maar aangezien hij echt op mij gefocust is, zal het voor hem zwaar vallen. Voor mij ook trouwens. Ik ben sinds ik Odi heb, niet langer dan een hele dag weggeweest. 's Avonds ben ik altijd thuis gekomen.
Ik zal de dagelijkse rondjes missen.. Het enthousiaste kopje 's morgens, waardoor mijn ochtendhumeur spontaan verdwijnt.. Arme studiegenootjes, die mogen nu wel van mijn ochtendhumeur gaan genieten...

Maargoed, ik houd me voor dat Odi zich keurig gedraagt als ik er niet ben en dat ik zo veel te doen heb, dat ik hem niet eens kán missen.

Dus bij deze, Odi, jongen, ik ga je missen de komende 3 dagen!
En voor alle lezers; donderdagavond ben ik weer thuis!

In de war...

Baasje heeft een DNA-test laten doen. Ik wist niet zo goed wat het was.
Maar toen ze die borstels in mijn bek stak, legde ze uit dat het was om erachter te komen welke rassen er in mijn bloed zaten.
Ik snapte niet waarom ze dit wilde weten, ze vond me toch mooi? Daar ging het haar ook niet om. Ze wilde me beter begrijpen en ze zei dat dat beter ging als ze wist wat voor kruising ik was.

Vrijdag heeft ze de uitslag gehad en ze was op zijn zachtst gezegd in de war. Ze keek steeds naar het beeldscherm van de laptop weer naar mij, en daarna begon ze hysterisch te lachen. Ik snapte niet wat er zo grappig was. Kwam er misschien een chihuahua uit?

Nee, ik ben een kruising tussen veel rassen. Namelijk:
- De Bloedhond
- De Duitse Herder
- De Labrador Retriever
- De Pharaoh-hond
- De Chinook

Dat is een hele lijst he! Er stonden ook een paar terriërs op, maar dat percentage was zó klein, dat ik die niet ga noemen. Daarbij vind ik het ook een belediging, ik lijk niet eens op die kleine, vervelende dingen!

Vrouwtje was verbaasd, ik ben geen kruising Husky, ik ben een kruising Bloedhond. Maar de Bloedhond heeft hetzelfde karakter als de Husky. Ongeveer. Ook was baasje verbaasd dat dit eruit kwam, want de Bloedhond en de Chinook zijn beiden zeldzame rassen. De Labrador Retriever komt niet eens voor in het land waar ik vandaan kom.
Mijn overgrootmama en overgrootpapa waren al kruisingen tussen deze rassen. Mijn opa was een volle Bloedhond, mijn oma was een kruising. Mijn papa was dus ook een Bloedhondkruising.
Van mijn mama's kant waren ze kruisingen Duitse Herder. Mijn overgrootvader was een volle Duitse Herder, mijn overgrootmoeder was een kruising. Mijn opa was een volle Duitse herder, mijn oma een kruising. Mijn mama was zo dus een Duitse Herder-kruising.

Heel apart allemaal, baasje moet het nog steeds laten bezinken.
Ze gaat nog wel het laboratorium mailen, want er zijn geen Roemeense rassen in de database opgenomen, en ik ben natuurlijk wel een Roemeentje.