woensdag 1 januari 2014

Nieuw jaar!



Allereerst wil ik jullie zeggen dat ik hoop dat jullie allemaal nog leven. En dat jullie nog blij zijn.
Want wat was dat geknal gevaarlijk zeg! Poeh, ik ben niet snel bang, maar dit vond ik toch echt niet leuk meer! Wie verzint zoiets? Ik heb expres niet naar buiten gekeken, maar het leek wel alsof er mensen werden aangevallen. Mijn vriendinnetje Sascha was ook heel erg bang. Mijn vrouwtje had me al verteld dat ze dat zou worden. Ik had vrouwtje namelijk heel raar aan gekeken toen Sascha pilletjes kreeg en ik niet. Arme Sascha. Zo bang.
Maar wij leven ook nog hoor! We zijn ook weer redelijk blij. Maar waag het niet dit volgend jaar weer te doen, ik zal jullie ter plekke allemaal een lesje leren!

Ten tweede… Het vrouwtje zegt dat het nu een ‘nieuw jaar’ is… Dat alles dit jaar beter gaat worden…. Is dat zo? Ik vond vorig jaar ook niet verkeerd hoor… Ik heb een huisje gevonden, ik krijg eten, Kerstmis is mijn favoriete feestdag en ik heb heel veel nieuwe honden leren kennen.  Dus als volgend jaar nog beter wordt, hoor je mij niet klagen! Die Kerst hè.. Poeh, waarom doen we dat maar één keer per jaar? Al die lekkere dingen… Vooral dat vlees! Vrouwtje liet per ongeluk steeds dingetjes van haar bord vallen… Ze is ook zo dom hè! Dus ik heb het steeds netjes voor haar opgeruimd. Want dat doen lieve honden voor hun baasjes. 

En dan wil ik het hebben over die pluizenbol.
Die pluizenbol zat met Kerstmis steeds maar weer op de eettafel. Ik mag dat helemaal niet, dat heb ik geleerd. Die pluizenbol heeft dat ook geleerd, maar die lapt alles aan zijn laars. En het ergste is nog: vrouwtje laat het gewoon gebeuren! Ze zet hem wel van tafel af, maar komt hij er weer op, krijgt hij een aai en mag hij op schoot!! Dat is toch niet normaal meer.. Ik heb ook geprobeerd om tegen de tafel op te gaan staan, maar ik werd meteen naar beneden gestuurd met een strenge blik. Of ik gek was. Nou, minder gek dan dat pluisje op je schoot hoor.
Het lijkt nu of ik een enorme hekel aan dat dier heb, maar dat is niet zo hoor… Ik vind hem best wel leuk. Maar hij kan me zo enorm op mijn zenuwen werken. Dan loopt hij weer langs me te paraderen terwijl ik voor mijn rust in mijn mand lig… Mijn mensen geven mij dan de schuld.. Behalve het vrouwtje, die ziet dat die pluis de schuldige is. Ze kent mij te goed!
Die pluis zit ook altijd met zijn pluizige staart in mijn waterbak. Dan moet ik eerst geduldig wachten tot hij wegloopt, want anders mag ik er niet bij… Vervolgens moet ik water gaan drinken dat extreem vervuild is met pluisharen. Dat is geen pretje hoor!
Nu ik dit schrijf kan ik erom lachen, wat een vreemd katertje is het toch eigenlijk. Hij krijgt alles voor elkaar omdat hij zo lief is. Ik ben ook lief, maar ik krijg echt niet zoveel voor elkaar hoor… Het is een echte kunst wat die kat doet!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten