Je bench is leeg, en je voerbak wordt niet meer gevuld.
Nooit meer jouw geblaf als je weer eens dacht dat er gevaar was.
Nooit meer jouw gekke knuffels.
Als klein mannetje kwam je bij me, amper 9 kg. Je durfde niet zelf te lopen, had in niemand vertrouwen.
Ik heb alles gegeven om je een thuis te geven, een veilige plek speciaal voor jou.
Je ontpopte tot een trouwe en lieve soulmate.
We deden alles samen en we genoten in volle teugen van het leven.
Je had je issues, maar die had ik ook. We bestreden de issues samen en werden alleen maar closer.
Soms wist ik niet wat ik met je aan moest. Je dreef me tot wanhoop en ik zat regelmatig in tranen. Jij snapte daar niets van. Je liet pure frustratie zien als ik huilde in jouw bijzijn.
Lieve Odi, ik probeer sterk te zijn voor jou. Ik weet dat je er een hekel aan hebt als ik huil, maar ik kan niet anders. Ik mis je zo.
Ik weet ook dat je niet weg bent, ik voel je aanwezigheid. Maar ik kan je nooit meer aanraken, nooit mijn gezicht meer in je vacht begraven... Nooit meer lachen om je rare stunts.
Ik weet dat ik de goede beslissing heb genomen en ik hoop dat jij begrijpt dat ik het allemaal voor jou heb gedaan, Odi.
Mijn mannetje, ik wilde je alleen maar rust geven. Rust en vrede. Ik wil dat je gelukkig bent, dat begrijp je toch wel?
Odi, jij weet als geen ander dat ik niet zonder jou kan. Je weet dat jij mijn steunpaal was, en ik de jouwe.
Maar vriendje, je hebt me niet alleen gelaten.
Jij bent degene die ervoor heeft gezorgd dat ik nooit eenzaam zal zijn. Je hebt me alles geleerd, je hebt zelfs mijn toekomst voor me uitgezocht.
Je hebt me Aiden gegeven. Zonder jou had ik dit allemaal nooit gehad.
Ik ga mijn best doen om je trots te maken, mijn grote man. Zodat jij tegen iedereen daarboven kan zeggen: ''Dat is mijn vrouwtje, en ooit komt ze bij me terug.''
Run free, my boy. Promise me you'll run...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten